ေဂါတမဘုရားေလာင္းေတာ္သည္ တစ္ကိုယ္တည္း က်င့္ေတာ္မူခဲ့၏။ ၁၀၃ ခု၊ ကဆုန္လျပည့္၊ ေသာၾကာေန႕တြင္သဗၺၫုတဉာဏ္ေတာ္ကိုရ႐ွိကာဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူေလသည္။
ထိုအခါ၊သဟမၸတိျဗဟၼာမင္း၏ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ခ်က္အရအဘယ္သူ႔ကိုတရားဦး
ေဟာၾကားအ့ံနည္းဟု ဆင္ျခင္ေတာ္မူ၏။ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ အာသယာႏုသယဉာဏ္၊ ဣၿႏၵိယ
ပေရာပရိယဉာဏ္ေတာ္တုိ႔ ျဖင့္ဆင္ျခင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ပထမ ဦးစြာဈာန္လမ္းျပခဲ့
ဖူးေသာ
အာဠာရ
ရေသ့ဆရာကိုျမင္၏။ ထိုရေသ့ကား ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ထိုမွတစ္ ဆင့္ ဥဒက
ရေသ့ဆရာကို ျမင္ေတာ္မူေလသည္။ ဥဒက ရေသ့လည္း ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။
ထို႔ေနာက္၊
အျခားေသာ ေက်းဇူး႐ိွခဲ့ဖူးသူမ်ားအား တရားဦး ေဟာၾကားရန္
ၾကည့္ေတာ္မူျပန္သည္။ ထိုအခါ ပၪၥဝဂၢီငါးဦးတုိ႔ကို ျမင္ေတာ္မူေလသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ထိုရေသ့မ်ားထံ ခ်က္ခ်င္း မႂကြေပ။ သုံးရက္သီတင္းသုံး
ေစာင့္ဆိုင္းေတာ္မူ၏။ ထို႔ေနာက္မွ ဗာရာဏသီအနီး႐ွိမိဂဒါဝုန္ေတာ သို႔ ႂကြခ်ီ
ခရီးဆက္ ေတာ္မူေလသည္။
အစားနည္းေသာအက်င့္မွ
မ်ားေသာအက်င့္သို႔ ေျပာင္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဘုရားမျဖစ္ႏိုင္ ေတာ့ဟု
ပၪၥဝဂၢီတုိ႔ ယူဆခဲ့ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားေလာင္းအားစြန္႔ခြါၿပီးဗာရာဏသီ၊
မိဂဒါဝုန္ေတာ သို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရားႂကြလာသည္ကို ပၪၥဝဂၢီတုိ႔ ျမင္ၾက၏။ ခရီးဦးမႀကိဳ၊ဝတ္မျပဳလိုၾကေတာ့ေပ။
သို႔ရာတြင္ အ႐ွင္ျမတ္သည္ ဖန္ရည္ဆိုးသကၤန္း ဝတ္႐ုံလ်က္ပင္ ဝင္လာေတာ္မူ၏။ ကိေလသာ ကင္းစင္သျဖင့္ ေအးခ်မ္းတင့္တယ္ ၾကည္ညိဳဖြယ္႐ွိ၏။ သို႔ျဖစ္ရာပၪၥဝဂၢီတို႔ သည္ ခရီးဦးႀကိဳၾက
ရ၏။ ႐ွိခိုးပူေဇာ္ၾကရ၏။ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ၾကရ၏။
သို႔ရာတြင္ အ႐ွင္ျမတ္သည္ ဖန္ရည္ဆိုးသကၤန္း ဝတ္႐ုံလ်က္ပင္ ဝင္လာေတာ္မူ၏။ ကိေလသာ ကင္းစင္သျဖင့္ ေအးခ်မ္းတင့္တယ္ ၾကည္ညိဳဖြယ္႐ွိ၏။ သို႔ျဖစ္ရာပၪၥဝဂၢီတို႔ သည္ ခရီးဦးႀကိဳၾက
ရ၏။ ႐ွိခိုးပူေဇာ္ၾကရ၏။ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ၾကရ၏။
အခ်ိန္ကား ေနမင္းႀကီးဝင္လုဝင္ဆဲအခ်ိန္၊ လမင္းႀကီးမွာ ျပဴလစ္စ အခါသမယ ျဖစ္၏။
ဆည္းဆာ ညခ်မ္း ျဖစ္သည္။ သူေတာ္ျမတ္ဓာတ္ေၾကာင့္ သာယာဖြယ္ေကာင္းလွေပ၏။
ဆည္းဆာ ညခ်မ္း ျဖစ္သည္။ သူေတာ္ျမတ္ဓာတ္ေၾကာင့္ သာယာဖြယ္ေကာင္းလွေပ၏။
မိဂဒါဝုန္ေတာကား
႐ႊင္ပ်ေအးျမေန၏။ ဆိတ္ၿငိမ္မႈျဖင့္ ၿပီးလ်က္႐ွိ၏။ ထိုအခိုက္တြင္ ျမတ္စြာ
ဘုရား႐ွင္သည္ ပၪၥဝဂီၢတို႔၏ ေ႐ွ႕တြင္ထက္ဝယ္ဖြဲ႕ေခြေနေတာ္မူသည္။ ထို႔ေနာက္၊ "ရဟန္းတို႔" ဟု ေခၚေဝၚကာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ေတာ္မူလုိက္၏။ ဤကား တရားဦးေဟာရန္ဖိတ္ ေခၚသံအစ
တည္း။
တည္း။
ပၪၥဝဂၢီတို႔သည္သီလစင္ၾကယ္ၿပီးသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ ျပင္၊ သဒၶါ၊ ဆႏၵ၊ ဝီရိယစိတ္ထား
ျပည့္စုံေ နၿပီးသူမ်ား ျဖစ္ၾကေလရာ ျမတ္စြဘုရား၏ စကားအစသည္ သူတို႔၏ ႏွလုံးသားဝယ္
တရား တည္၍တည္၍ လာေလသည္။
ျပည့္စုံေ နၿပီးသူမ်ား ျဖစ္ၾကေလရာ ျမတ္စြဘုရား၏ စကားအစသည္ သူတို႔၏ ႏွလုံးသားဝယ္
တရား တည္၍တည္၍ လာေလသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္
ျမတ္စြာဘုရားက မိမိဘုရား ျဖစ္ေတာ္မူေၾကာင္း မိန္႔ၾကား၏။ တရားနာယူၾကရန္
လည္း တစ္ဆက္တည္း တိုက္တြန္း၏။
သို႔ေသာ္မယုံၾကည္ႏုိင္ၾကသျဖင့္သံုးႀကိမ္သုံးခါ ျငင္းဆန္ ကာ ေနၾက၏။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုျငင္းဆန္မႈကုိ ဘုရားျဖစ္ ေၾကာင္းထပ္မံသိေစျပန္၏။
ၿပီးမွ "တရားဦး" ေခၚဓမၼစကၠ ပဝတၱန သုတၱ ကိုေဟာၾကား ေတာ္မူေလသည္။ ထိုတရားေတာ္၏ အဆုံးဝယ္ အ႐ွင္ေကာ႑ညသည္ လူသားမ်ား အနက္ ပထမဦးဆုံး ေသာတာပတၱိဖိုလ္၌ တည္ေလ၏။ ထိုေန႕သည္ ဝါဆိုလျပည့္ေန႕ ျဖစ္၏။
ၿပီးမွ "တရားဦး" ေခၚဓမၼစကၠ ပဝတၱန သုတၱ ကိုေဟာၾကား ေတာ္မူေလသည္။ ထိုတရားေတာ္၏ အဆုံးဝယ္ အ႐ွင္ေကာ႑ညသည္ လူသားမ်ား အနက္ ပထမဦးဆုံး ေသာတာပတၱိဖိုလ္၌ တည္ေလ၏။ ထိုေန႕သည္ ဝါဆိုလျပည့္ေန႕ ျဖစ္၏။
ထို႔ေနာက္တဖန္၊ ေဒသနာကိုေဟာျပေတာ္မူရာ ဝါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ (၁) ရက္ေန႕၌ အ႐ွင္ဝပၸ၊ (၂) ရက္ေန႕၌ အ႐ွင္ဘဒိၵယ၊ (၃) ရက္ေန႕၌ အ႐ွင္မဟာနာမ္၊ (၄) ရက္ေန႕၌ အ႐ွင္အႆဇိ တို႔သည္ အသီးသီးေသာတာပန္ တည္ၾကေလကုန္၏။ ပၪၥဝဂၢီအားလုံးပင္ "ဧဟိဘိကၡဳ" ရဟန္း အျဖစ္ေရာက္ၾကေလသည္။
ဝါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ (၅)ရက္ေန႕တြင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ "အနတၱလကၡဏသုတၱ" ကို ေဟာၾကား ေတာ္မူခဲ့သည္။ ဤတြင္ ငါးဦးလုံး ရဟႏၲာ ျဖစ္ေတာ္မူၾကေလသည္။ ထိုေန႔ကို လည္း"ရဟႏၲာေန႔" ဟု ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ သတ္မွတ္ယူၾကကုန္သည္။ ဝါဆိုလျပည့္ေန႔ ကိုမူတရားဦးဓမၼစၾက္ာ ေဟာ ၾကားေသာေန႔ ျဖစ္၍ "ဓမၼစၾကာေန႔႔" ဟု ယေန႔အထိ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ အေလးအျမတ္ျပဳခဲ့ၾကေပ သည္။ ။
Posted by ဉာဏ္ဦး
No comments:
Post a Comment