ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားသည္ တစ္ႏွစ္တြင္သုံးလ ဝါဆိုေတာ္မူၾကသည္။ “ဝါဆိုသည္“
ဟုဆိုရာ၌ အေၾကာင္းၾကီးငယ္မရွိဘဲ မိမိတို
့သီတင္းသုံးရာအရပ္မွထြက္ခြါၾကြသြားျခင္းမျပဳသည္ကိုဆိုသည္။
ထိုသုံးလကာလသည္ပင္“ဝါတြင္း“ မည္ေပသည္။ ပရိယတ္ႏွင့္ပဋိပတ္ သာသနာတို
့အလို႔ငွါ အ
ျပည့္အ၀ အားထုတ္ၾကိဳးကုတ္ခြင့္ရၾကသည့္ အခါသမယလည္းျဖစ္သည္။
ဝါေခါင္လသည္ ဝါတြင္းသုံးလ၏ အလယ္ေခါင္က်ေသာလျဖစ္သည္။ ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔သည္
ဝါေခါင္လျပည့္ေန ့ျဖစ္သည္။ စင္စစ္၊ ေမတၱာအခါေတာ္ေန ့မွာ ၾကာျမင့္လွျပီ
ျဖစ္ေသာ ဗုဒၶ
ျမတ္စြာဘုရား သက္ရွိထင္ရွားရိွေတာ္မူခဲ့စဥ္က စတင္ေပၚေပါက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မရွိရာမွ
ရိွလာခဲ့ေသာ ထိုေန႔၏ မူလအရင္းအျမစ္ကို သိၾကပါလ်ွင္ ပိုမို၍ပင္ သဒၶါတရားပြါးမ်ား မိၾကပါ
လိမ့္မည္။
ရဟန္းသံဃာေတာ္ အပါးငါးရာသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံမွ ကမၼ႒ာန္းတရားမ်ားေတာင္းယူၾကကာ
ဝါမဆိုမီေက်ာင္းမွထြက္ခြါၾကျပီးေတာအုပ္ၾကီးတစ္ခုတြင္ တရားအားထုတ္၍ေနေတာ္
မူၾကေလ
သည္။ ၀ါကၽြတ္အမီ တရားရရွိၾကရန္ ရည္သန္ခ်က္ျဖင့္ျဖစ္သည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏
သိကၡာ ဂုဏ္ ျမင့္ျမတ္မႈေၾကာင့္ ေနရင္းစြဲ ဘုမၼစိုး ရုကၡစိုးနတ္တို႔႔သည္
မိမိတို႔႔၏ ဘုံဗိမာန္အသီးသီးကို
စြန္႔လႊတ္ေရွာင္တိမ္းသြားၾကရေတာ့သည္။ သို ့ေသာ္၊ အန႔ံဆိုးမ်ားႏွင့္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အသံ
မ်ား ေပးလ်က္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား အေႏွာက္အယွက္ ျပဳ ၾကေလသည္။ ျငိမ္းခ်မ္းစြာတရား
အားထုတ္၍ မရၾကေသာရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံျပန္ခဲ့ၾကသည္။
အေၾကာင္းျခင္းရာကို ဆင္ျခင္သုံးသပ္ေတာ္မူအျပီး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းေတာ္တို ့အား
ေမတၱာသုတ္ ပရိတ္တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားပို ့ခ်ေတာ္မူခဲ့သည္။
ဝါေခါင္လျပည့္ေန႔တြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ထပ္မံ၍ ေတာအုပ္ၾကီးသို
့ေရာက္ရွိခဲ့ၾက ျပန္သည္။ ဤအၾကိမ္တြင္မူ
ေတာအုပ္ၾကီးအတြင္းသို ့စတင္၀င္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမတၱာသုတ္တရားေတာ္ကို
ရြတ္ဆိုပြါးမ်ား သြားၾကေလသည္။ ေမတၱာတန္ခိုးေၾကာင့္ ဘုမၼစိုး
ရုကၡစိုးနတ္တို႔သည္ ရန္လိုျခင္းမရွိၾကေတာ့
ေခ်။ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ဝမ္းပန္းတသာၾကိဳဆိုၾကသည္။ ဝါတြင္းကာလတေလွ်ာက္ေ၀ယ်ာ
၀စၥမ်ား ျပဳလုပ္ေပးၾကသည္။ ေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္လည္း ခ်မ္းသာ
ေအးျငိမ္းစြာျဖင့္ တရားအားထုတ္ေတာ္မူႏိုင္ၾကေတာ့၏။ ရည္မွန္းေတာ္မူၾကသည့္အတိုင္း
၀ါကၽြတ္သည္ႏွင့္ ရဟန္းကိစၥျပီးျပည့္စုံၾက ျပီ ျဖစ္ေသာ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္မ်ားျဖစ္ေတာ္မူၾက
ကုန္သည္။
သို ့ျဖင့္၊ ဝါေခါင္လျပည့္ ေမတၱာအခါေတာ္ေန ့ဟူ၍ သတ္မွတ္လာခဲ့ၾကသည္။
ယင္းေန႔မ်ား တြင္ ေမတၱာပြါးမ်ားျခင္းကို အခန္းအနားအသြင္ျဖင့္
ဆင္ယင္က်င္းပခဲ့ၾကသည္။ ယခုေခတ္အခါ တြင္ ေမတၱာဘာဝနာပြါးမ်ားျခင္းမ်ားကို
တစ္ႏွစ္တြင္တစ္လ တစ္လတြင္တစ္ရက္ထဲတြင္သာ
မဟုတ္ ၾကေတာ့ဘဲ အခါအားေလ်ာ္စြာျပဳလုပ္လ်က္ရိွၾကသည္။ ေကာင္းလွပါဘိ။ ေမတၱာ၏ သေဘာမွာ မိမိအတြက္ကိုယ္က်ိဳးမဖက္ တစ္ပါးသူ၏အက်ိဳးကိုသာ
လိုလားစြာခ်မ္းသာေစလိုျခင္း သက္သက္ ျဖစ္သည္မဟုတ္ပါလား။ တစ္ဦးခ်င္း
အေနႏွင့္ေသာ္မွ အခ်ိန္မေရြး ပြါးမ်ားႏိုင္ေသာ
ကုသိုလ္ အလုပ္ပါတကား။
Posted by ေအးဆက္
Posted by ေအးဆက္
ေမတၱာအေၾကာင္း
“ေမတၱာ”ဟူေသာ
အမည္နာမျဖင့္ ေစတသိက္ သီးျခားမရွိေခ်။
အေဒါသ-ေစတသိက္ကိုပင္ သတၱ၀ါမ်ား၏ စီးပြားခ်မ္းသာ လုိလားခ်စ္ခင္ရာ၌ “ေမတၱာ”ဟု ေခၚေ၀ၚရေပသည္။
.jpg)
ထုိ႔ေၾကာင့္ “မွတ္ယူခ်စ္ျငား-ေမတၱာပြား၍”ဟု
ဆုိခဲ့သည္။
သို႔ျဖစ္၍တစ္ေယာက္ေယာက္ အေပၚ၀ယ္ သူ၏ အက်ိဳးစီးပြားကို လိုလားေသာ
(ၾကီးပြားေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ကူညီလိုေသာ) ခ်စ္ခင္မူကိုေမတၱာဟု မွတ္ပါ။
အေဒါသ-ေစတသိက္ကိုပင္ သတၱ၀ါမ်ား၏ စီးပြားခ်မ္းသာ လုိလားခ်စ္ခင္ရာ၌ “ေမတၱာ”ဟု ေခၚေ၀ၚရေပသည္။
ေမတၱာအတု
ေဆြခ်စ္
မ်ိဳးခ်စ္ သမီးခင္ပြန္းခ်စ္စေသာ အခ်စ္မ်ားလည္း တစ္ေယာက္အက်ိဳး
တစ္ေယာက္ကလုိလားၾက၊ကူ ညီေစာင့္ေရွာက္လို ေထာက္ပံ့လုိၾက၏။
ထုိကဲ့သို႔ခ်စ္ေနသူအေပၚ၌ “ေမတၱာရွိသည္”ဟုလည္း ေျပာဆုိၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ထုိအခ်စ္မ်ိဳးမွာ ေမတၱာအစစ္ မဟုတ္၊ ေလာဘခန္း၌ျပခဲ့ေသာ “ေဂဟႆိတ ေပမ =အိမ္၌မွီေသာအခ်စ္”တည္း။ေရွးတုန္းက ဒါယကာတစ္ေယာက္သည္ “ေမတၱာပြားေသာအခါမည္သူက စ၍ ပြားမ်ားရပါသနည္း”ဟု ဆရာ့အထံ ေလွ်ာက္ေလရာ၊ဆရာက “ေမတၱာအရွိဆံုးသူကစ၍ ပြားမ်ားရမည္”ဟု
မိန္႔သျဖင့္
ညဥ့္အခါ
အိပ္ခန္းအျပင္ဘက္၌ ထုိင္၍ သူ၏ ဇနီးကို ရည္မွန္းလ်က္ေမတၱာကမၼ႒ာန္း
စီးျဖန္းေလလွ်င္
ဇနီးအေပၚ၌ ခ်စ္ခင္မူ တုိးလာရကားခ်က္ခ်င္းထ၍ ဇနီးအထံ သြားေလသည္။သို႔ေသာ္ အတြင္းက မင္းတုပ္ထိုးထားသျဖင့္ ၀င္ခြင့္မရေသာေၾကာင့္ နံရံကို ဦးေခါင္းျဖင့္ ေ၀ွ႕ကာေမတၱာ၏ အက်ိဳးကို ခံစားေနရွာသတဲ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိုအခ်စ္မ်ိဳးကို “ေဂဟႆိတေပမ”ဟု မွတ္ရမည္။
ဇနီးအေပၚ၌ ခ်စ္ခင္မူ တုိးလာရကားခ်က္ခ်င္းထ၍ ဇနီးအထံ သြားေလသည္။သို႔ေသာ္ အတြင္းက မင္းတုပ္ထိုးထားသျဖင့္ ၀င္ခြင့္မရေသာေၾကာင့္ နံရံကို ဦးေခါင္းျဖင့္ ေ၀ွ႕ကာေမတၱာ၏ အက်ိဳးကို ခံစားေနရွာသတဲ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိုအခ်စ္မ်ိဳးကို “ေဂဟႆိတေပမ”ဟု မွတ္ရမည္။
ႏြားမၾကီး၏ ေမတၱာ
ထုိတဏွာေပမမ်ိဳးျဖင့္ ခ်စ္ခင္ေနသူ၏ အေပၚမွာ “မည္သည့္ အခါမွ်ေမတၱာအစစ္ကုသိုလ္စိတ္မျဖစ္ႏုိင္”ဟု
မဆုိထုိက္ပါ။ မၾကာမၾကာေမတၱာအစစ္ကုသိုလ္ျဖစ္ေသာအခါလည္း
ရွိႏုိင္ပါသည္။ေရွးေသာအခါမိခင္ႏြားမၾကီးသည္
ေမတၱာအစစ္ျဖင့္ သားငယ္ ႏြားကေလးကို ႏုိ႕ခ်ိဳတုိက္ေကြ်းေနစဥ္မုဆုိးက လွံျဖင့္ ထုိးသတ္ေလရာ ေမတၱာတန္ခိုးေၾကာင့္
လွံမစူးဘဲထန္းရြက္ကဲ့သို႔ ေပ်ာ့က်သြားေလသတဲ့။ ဤသို႔လွ်င္ ေဆြမ်ိဳးဉာတိသားသမီး ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔၏ အတြင္းမွာလည္း အခ်င္းခ်င္း ေမတၱာအစစ္မ်ား ျဖစ္ႏုိင္ၾကေပသည္။
ေမတၱာအစစ္ျဖင့္ သားငယ္ ႏြားကေလးကို ႏုိ႕ခ်ိဳတုိက္ေကြ်းေနစဥ္မုဆုိးက လွံျဖင့္ ထုိးသတ္ေလရာ ေမတၱာတန္ခိုးေၾကာင့္
လွံမစူးဘဲထန္းရြက္ကဲ့သို႔ ေပ်ာ့က်သြားေလသတဲ့။ ဤသို႔လွ်င္ ေဆြမ်ိဳးဉာတိသားသမီး ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔၏ အတြင္းမွာလည္း အခ်င္းခ်င္း ေမတၱာအစစ္မ်ား ျဖစ္ႏုိင္ၾကေပသည္။
သာမာ၀တီ၏ ေမတၱာ
ေကာသမၺီျပည္ဥေတနမင္း၀ယ္
သာမာ၀တီ၊ မာဂ႑ီ၊ ၀ါသုလဒတၱေဒ၀ီဟု မိဖုရားၾကီး၃-ေယာက္ရွိသည္။ သာမာ၀တီသည္
ရတနာသံုးပါးကို ၾကည္ညိဳ၏။မာဂ႑ီကား မိဖုရားမျဖစ္ခင္ အပ်ိဳစင္ဘ၀ကပင္
ဘုရားရွင္အေပၚမွာရန္ျငိဳးထားခဲ့ေသာ ပုေဏၰးမကေလးတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္
မာဂ႑ီသည္သာမာ၀တီအေပၚ အျမဲအျပစ္ရွာ၏။သာမာ၀တီကား ေမတၱာတရား
အထူးပြားမ်ားေနသူျဖစ္သည္။
ဥေတနမင္းသည္ မိဖုရား ၃-ေယာက္တုိ႔၏ အေဆာင္၀ယ္တစ္လွည္စီစံစားကာ ေစာင္းတီး
၀ါသနာပါေသာဘုရင္တစ္ဦးတည္း။အခါတစ္ပါး၌ သာမာ၀တီ အထံ အေဆာင္ေတာ္ကူးရန္
နီးေလေသာ္ မာဂ႑ီသည္
သူ၏ ဘေထြးထံ အဆိပ္ျပင္းေသာေျမြကိုမွာ၍ အဆိပ္ကို ေျဖေစလ်က္ ေစာင္းခြက္အတြင္းသို႔ သြင္းထားေလသည္။
ထုိ႔ေနာက္ အေပါက္ကို ပန္းကံုးျဖင့္ ပိတ္ဆုိ႔ထားျပီးမွ ဘုရင့္ထံသြား၍ အိပ္မက္ရာမက္ မေကာင္းေသာေၾကာင့္
သာမာ၀တီအေဆာင္ မကူးဖုိ႔ရန္ မိန္းမတုိ႔ ပင္ကိုဉာဏ္ျဖင့္ သံေတာ္ဦးတင္ေလေသာ္ ဘုရင္ကဂရုမစိုက္ဘဲ သာမာ၀တီ၏ အေဆာင္သို႔ ကူးသြားေလရာ၊ စိတ္မခ်သည့္ဟန္ျဖင့္ ေနာက္က အတင္းလုိက္သြားေလသည္။
အေဆာင္ေတာ္ေရာက္၍ဆက္သေသာ ပြဲေတာ္ကို တည္ျပီးေနာက္ သလြန္ေပၚ၌ ေလ်ာင္းသည့္အခါ
မေယာင္မလည္ႏွင့္ သူပိတ္ဆုိ႔ထားေသာ ပန္းကံုးကို ႏုတ္လုိက္ေလသည္။ထုိအခါ ထည့္ထားေသာ ေျမြသည္ အလြန္စိတ္ဆုိးေနရကား ရွဴးခနဲထြက္ခါ ဘုရင့္ဦးေခါင္းအနီးသို႔ ေရာက္လာေလေသာ္ အလြန္ထိတ္လန္႔ စိုးရိမ္ဟန္ျဖင့္ရွင္ဘုရင္ကိုျပ၍ သာမာ၀တီႏွင့္ ေမာင္းမတစ္စုကို ၾကိမ္းေမာင္းျပီးလွ်င္ဘုရင္ကိုသူ႔စကားကို
နားမေထာင္သျဖင့္ ယခုျဖစ္ရသည္ဟု အျပစ္တင္ေလသည္။ဥေတနမင္းကား မာဂ႑ီစီစဥ္သမွ်ကို လံုး၀နားမလည္ျခင္းေၾကာင့္လြန္စြာ ထိန္လန္႔၍ ရာဇမာန္ရွေလရကား “မင္းတုိ႔မ်က္ေစာင္း အေၾကာင္းမေရြး”
ေတာ့ဘဲ ကိုင္ေနက် ေလးကိုတင္ကာ သာမာ၀တီတုိ႔ အစုကို စီတန္းေစလ်က္ ပစ္ဖုိ႔ရန္ ၾကိမ္း၀ါးေနတုန္းမွာပင္
သူေတာ္စင္ ထိပ္ထားေလးကသူ၏ ေမာင္းမမိႆံမ်ားကိုၾသ၀ါဒ ေပးသည္မွာ---“အမိ တုိ႔… ေမာင္ေတာ္မင္းျမတ္ႏွင့္ မာဂ႑ီတုိ႔အေပၚမွာ အနည္းငယ္မွ် စိတ္မကြက္ၾကနဲ႔ေနာ္။ ယခုလုိအခါမ်ိဳးမွာ ေမတၱာမွတစ္ပါး အားကိုးစရာ မရွိေပဘူး။
အမိတို႔ ပြားမ်ားေနက်ျဖစ္ေသာ ေမတၱာကိုသာ ေမာင္ေတာ္ႏွင့္ မာဂ႑ီတုိ႔အေပၚမွာ ၾကိဳးစား၍
သူ၏ ဘေထြးထံ အဆိပ္ျပင္းေသာေျမြကိုမွာ၍ အဆိပ္ကို ေျဖေစလ်က္ ေစာင္းခြက္အတြင္းသို႔ သြင္းထားေလသည္။
ထုိ႔ေနာက္ အေပါက္ကို ပန္းကံုးျဖင့္ ပိတ္ဆုိ႔ထားျပီးမွ ဘုရင့္ထံသြား၍ အိပ္မက္ရာမက္ မေကာင္းေသာေၾကာင့္
သာမာ၀တီအေဆာင္ မကူးဖုိ႔ရန္ မိန္းမတုိ႔ ပင္ကိုဉာဏ္ျဖင့္ သံေတာ္ဦးတင္ေလေသာ္ ဘုရင္ကဂရုမစိုက္ဘဲ သာမာ၀တီ၏ အေဆာင္သို႔ ကူးသြားေလရာ၊ စိတ္မခ်သည့္ဟန္ျဖင့္ ေနာက္က အတင္းလုိက္သြားေလသည္။
အေဆာင္ေတာ္ေရာက္၍ဆက္သေသာ ပြဲေတာ္ကို တည္ျပီးေနာက္ သလြန္ေပၚ၌ ေလ်ာင္းသည့္အခါ
မေယာင္မလည္ႏွင့္ သူပိတ္ဆုိ႔ထားေသာ ပန္းကံုးကို ႏုတ္လုိက္ေလသည္။ထုိအခါ ထည့္ထားေသာ ေျမြသည္ အလြန္စိတ္ဆုိးေနရကား ရွဴးခနဲထြက္ခါ ဘုရင့္ဦးေခါင္းအနီးသို႔ ေရာက္လာေလေသာ္ အလြန္ထိတ္လန္႔ စိုးရိမ္ဟန္ျဖင့္ရွင္ဘုရင္ကိုျပ၍ သာမာ၀တီႏွင့္ ေမာင္းမတစ္စုကို ၾကိမ္းေမာင္းျပီးလွ်င္ဘုရင္ကိုသူ႔စကားကို
နားမေထာင္သျဖင့္ ယခုျဖစ္ရသည္ဟု အျပစ္တင္ေလသည္။ဥေတနမင္းကား မာဂ႑ီစီစဥ္သမွ်ကို လံုး၀နားမလည္ျခင္းေၾကာင့္လြန္စြာ ထိန္လန္႔၍ ရာဇမာန္ရွေလရကား “မင္းတုိ႔မ်က္ေစာင္း အေၾကာင္းမေရြး”
ေတာ့ဘဲ ကိုင္ေနက် ေလးကိုတင္ကာ သာမာ၀တီတုိ႔ အစုကို စီတန္းေစလ်က္ ပစ္ဖုိ႔ရန္ ၾကိမ္း၀ါးေနတုန္းမွာပင္
သူေတာ္စင္ ထိပ္ထားေလးကသူ၏ ေမာင္းမမိႆံမ်ားကိုၾသ၀ါဒ ေပးသည္မွာ---“အမိ တုိ႔… ေမာင္ေတာ္မင္းျမတ္ႏွင့္ မာဂ႑ီတုိ႔အေပၚမွာ အနည္းငယ္မွ် စိတ္မကြက္ၾကနဲ႔ေနာ္။ ယခုလုိအခါမ်ိဳးမွာ ေမတၱာမွတစ္ပါး အားကိုးစရာ မရွိေပဘူး။
အမိတို႔ ပြားမ်ားေနက်ျဖစ္ေသာ ေမတၱာကိုသာ ေမာင္ေတာ္ႏွင့္ မာဂ႑ီတုိ႔အေပၚမွာ ၾကိဳးစား၍
ပြားမ်ားၾကပါ”ဤသို႔
တုိက္တြန္းေလလွ်င္ ပင္ကို ယဥ္ေက်းျပီးေသာ ေမာင္းမမ်ားျဖစ္သည့္အတြက္
နီးကပ္ေသာ
အသက္ေဘးကို အေရးတၾကီး မစဥ္းစားဘဲ ေမတၱာကိုသာ ပြားၾကေလသည္။
ဥေတနမင္းကား အမ်က္မေျပႏုိင္ေသးသျဖင့္ ခ်ိန္ရြယ္ ထားေသာ ျမား ကို တအားကုန္လႊတ္လုိ္က္ေလရာ
ေမတၱာတန္ခိုးေၾကာင့္ ျမွားအရွိန္ိ ေရွ႕မတုိးဘဲ ပစ္သူ႔အထံျမားျပန္၍ ခ,ေလေသာ္
အသက္ေဘးကို အေရးတၾကီး မစဥ္းစားဘဲ ေမတၱာကိုသာ ပြားၾကေလသည္။
ဥေတနမင္းကား အမ်က္မေျပႏုိင္ေသးသျဖင့္ ခ်ိန္ရြယ္ ထားေသာ ျမား ကို တအားကုန္လႊတ္လုိ္က္ေလရာ
ေမတၱာတန္ခိုးေၾကာင့္ ျမွားအရွိန္ိ ေရွ႕မတုိးဘဲ ပစ္သူ႔အထံျမားျပန္၍ ခ,ေလေသာ္
ဥေတနမင္း သတိရ၍ မိဖုရားေျခရင္း၌ထုိင္ကာ သည္းခံဖုိ႔ရန္ ေတာင္းပန္ရွာေလသည္။
(၀တၳဳမွတ္ခ်က္)
မာဂ႑ီမွာ သာမာ၀တီ၏ အေပၚ၌ ကိုယ့္ထက္သာ၍ မနာလုိေသာဣႆာစိတ္၊ ပရိယာယ္ဉာဏ္ဆင္ရေသာ မာယာစိတ္၊
ေသေစလိုေသာ ေဒါသစိတ္မ်ားျဖစ္၏။ဥေတနမင္း၌ ေျမြကို ေသေစလိုေသာေဒါသစိတမ်ားျဖစ္၏။ ဥေတနမင္း၌ ေျမြကို ျမင္ရသည္ကစ၍ ေဒါသစိတ္မႊန္ကာ ျမားျပန္လာေသာ အခါက်မွ လြန္စြာ ေၾကာက္ရြံ႕ေသာ ေဒါသ ေဒါမနႆစိတ္မ်ား ျဖစ္ရျပန္သည္။
ေမာင္း မအမ်ားႏွင့္တကြ သာမာ၀တီထိပ္ထားကား ရန္သူ႔အေပၚ၌ပင္ ေမတၱာစိတ္
ထားနုိ္င္ေပသည္။
(နည္းယူဖြယ္)
ယခုကာလ သူေတာ္ေကာင္း အျမင့္တန္းကို မွန္းထားရင္း ရွိသူမ်ားမွာလည္းသာမာ၀တီ ထိပ္ထား၏ ထံုးကို ႏွလံုးသြင္းလ်က္ မိမိအေပၚမွာ မေတာ္မတရားဣႆာမစၦရိယမ်ား သူမ်ားကိုပင္ အတံု႔ျပန္၍ ရန္မမူမိေစဘဲ မိမိစိတ္ကိုသာေကာင္းသည္ ထက္ ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ၾကပါ။အက်ိဳးေဆာင္ခြင့္ ၾကံဳလာလွ်င္အဖိုးတန္လွစြာေသာ ေမတၱာလက္နက္ကို အခ်က္က်က် သံုးစြဲသင့္ပါသည္။
(နည္းယူဖြယ္)
ယခုကာလ သူေတာ္ေကာင္း အျမင့္တန္းကို မွန္းထားရင္း ရွိသူမ်ားမွာလည္းသာမာ၀တီ ထိပ္ထား၏ ထံုးကို ႏွလံုးသြင္းလ်က္ မိမိအေပၚမွာ မေတာ္မတရားဣႆာမစၦရိယမ်ား သူမ်ားကိုပင္ အတံု႔ျပန္၍ ရန္မမူမိေစဘဲ မိမိစိတ္ကိုသာေကာင္းသည္ ထက္ ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ၾကပါ။အက်ိဳးေဆာင္ခြင့္ ၾကံဳလာလွ်င္အဖိုးတန္လွစြာေသာ ေမတၱာလက္နက္ကို အခ်က္က်က် သံုးစြဲသင့္ပါသည္။
(ေမတၱာသည္ ေရႏွင့္တူ၏။ ေဒါသမီးသည္ မီးႏွင့္တူ၏။ ေရမ်ားေလ မီးျငိမ္းေလ။
ထုိ႔ေၾကာင္ ေဒါသနည္းေအာင္ ေမတၱာတိုးပြားဖို႔ ၾကိဳးစားသင့္ၾကပါသည္။)
♣ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္၏ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ
♣
အားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ.....
No comments:
Post a Comment