ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားသည္ တစ္ႏွစ္တြင္သုံးလ ဝါဆိုေတာ္မူၾကသည္။ “ဝါဆိုသည္“
ဟုဆိုရာ၌ အေၾကာင္းၾကီးငယ္မရွိဘဲ မိမိတို
့သီတင္းသုံးရာအရပ္မွထြက္ခြါၾကြသြားျခင္းမျပဳသည္ကိုဆိုသည္။
ထိုသုံးလကာလသည္ပင္“ဝါတြင္း“ မည္ေပသည္။ ပရိယတ္ႏွင့္ပဋိပတ္ သာသနာတို
့အလို႔ငွါ အ
ျပည့္အ၀ အားထုတ္ၾကိဳးကုတ္ခြင့္ရၾကသည့္ အခါသမယလည္းျဖစ္သည္။
ဝါေခါင္လသည္ ဝါတြင္းသုံးလ၏ အလယ္ေခါင္က်ေသာလျဖစ္သည္။ ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔သည္
ဝါေခါင္လျပည့္ေန ့ျဖစ္သည္။ စင္စစ္၊ ေမတၱာအခါေတာ္ေန ့မွာ ၾကာျမင့္လွျပီ
ျဖစ္ေသာ ဗုဒၶ
ျမတ္စြာဘုရား သက္ရွိထင္ရွားရိွေတာ္မူခဲ့စဥ္က စတင္ေပၚေပါက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မရွိရာမွ
ရိွလာခဲ့ေသာ ထိုေန႔၏ မူလအရင္းအျမစ္ကို သိၾကပါလ်ွင္ ပိုမို၍ပင္ သဒၶါတရားပြါးမ်ား မိၾကပါ
လိမ့္မည္။
ရဟန္းသံဃာေတာ္ အပါးငါးရာသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံမွ ကမၼ႒ာန္းတရားမ်ားေတာင္းယူၾကကာ
ဝါမဆိုမီေက်ာင္းမွထြက္ခြါၾကျပီးေတာအုပ္ၾကီးတစ္ခုတြင္ တရားအားထုတ္၍ေနေတာ္
မူၾကေလ
သည္။ ၀ါကၽြတ္အမီ တရားရရွိၾကရန္ ရည္သန္ခ်က္ျဖင့္ျဖစ္သည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏
သိကၡာ ဂုဏ္ ျမင့္ျမတ္မႈေၾကာင့္ ေနရင္းစြဲ ဘုမၼစိုး ရုကၡစိုးနတ္တို႔႔သည္
မိမိတို႔႔၏ ဘုံဗိမာန္အသီးသီးကို
စြန္႔လႊတ္ေရွာင္တိမ္းသြားၾကရေတာ့သည္။ သို ့ေသာ္၊ အန႔ံဆိုးမ်ားႏွင့္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အသံ
မ်ား ေပးလ်က္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား အေႏွာက္အယွက္ ျပဳ ၾကေလသည္။ ျငိမ္းခ်မ္းစြာတရား
အားထုတ္၍ မရၾကေသာရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံျပန္ခဲ့ၾကသည္။
အေၾကာင္းျခင္းရာကို ဆင္ျခင္သုံးသပ္ေတာ္မူအျပီး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းေတာ္တို ့အား
ေမတၱာသုတ္ ပရိတ္တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားပို ့ခ်ေတာ္မူခဲ့သည္။
ဝါေခါင္လျပည့္ေန႔တြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ထပ္မံ၍ ေတာအုပ္ၾကီးသို
့ေရာက္ရွိခဲ့ၾက ျပန္သည္။ ဤအၾကိမ္တြင္မူ
ေတာအုပ္ၾကီးအတြင္းသို ့စတင္၀င္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမတၱာသုတ္တရားေတာ္ကို
ရြတ္ဆိုပြါးမ်ား သြားၾကေလသည္။ ေမတၱာတန္ခိုးေၾကာင့္ ဘုမၼစိုး
ရုကၡစိုးနတ္တို႔သည္ ရန္လိုျခင္းမရွိၾကေတာ့
ေခ်။ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ဝမ္းပန္းတသာၾကိဳဆိုၾကသည္။ ဝါတြင္းကာလတေလွ်ာက္ေ၀ယ်ာ
၀စၥမ်ား ျပဳလုပ္ေပးၾကသည္။ ေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္လည္း ခ်မ္းသာ
ေအးျငိမ္းစြာျဖင့္ တရားအားထုတ္ေတာ္မူႏိုင္ၾကေတာ့၏။ ရည္မွန္းေတာ္မူၾကသည့္အတိုင္း
၀ါကၽြတ္သည္ႏွင့္ ရဟန္းကိစၥျပီးျပည့္စုံၾက ျပီ ျဖစ္ေသာ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္မ်ားျဖစ္ေတာ္မူၾက
ကုန္သည္။
သို ့ျဖင့္၊ ဝါေခါင္လျပည့္ ေမတၱာအခါေတာ္ေန ့ဟူ၍ သတ္မွတ္လာခဲ့ၾကသည္။
ယင္းေန႔မ်ား တြင္ ေမတၱာပြါးမ်ားျခင္းကို အခန္းအနားအသြင္ျဖင့္
ဆင္ယင္က်င္းပခဲ့ၾကသည္။ ယခုေခတ္အခါ တြင္ ေမတၱာဘာဝနာပြါးမ်ားျခင္းမ်ားကို
တစ္ႏွစ္တြင္တစ္လ တစ္လတြင္တစ္ရက္ထဲတြင္သာ
မဟုတ္ ၾကေတာ့ဘဲ အခါအားေလ်ာ္စြာျပဳလုပ္လ်က္ရိွၾကသည္။ ေကာင္းလွပါဘိ။ ေမတၱာ၏ သေဘာမွာ မိမိအတြက္ကိုယ္က်ိဳးမဖက္ တစ္ပါးသူ၏အက်ိဳးကိုသာ
လိုလားစြာခ်မ္းသာေစလိုျခင္း သက္သက္ ျဖစ္သည္မဟုတ္ပါလား။ တစ္ဦးခ်င္း
အေနႏွင့္ေသာ္မွ အခ်ိန္မေရြး ပြါးမ်ားႏိုင္ေသာ
ကုသိုလ္ အလုပ္ပါတကား။
Posted by ေအးဆက္
Posted by ေအးဆက္
ေမတၱာအေၾကာင္း
“ေမတၱာ”ဟူေသာ
အမည္နာမျဖင့္ ေစတသိက္ သီးျခားမရွိေခ်။
အေဒါသ-ေစတသိက္ကိုပင္ သတၱ၀ါမ်ား၏ စီးပြားခ်မ္းသာ လုိလားခ်စ္ခင္ရာ၌ “ေမတၱာ”ဟု ေခၚေ၀ၚရေပသည္။
.jpg)
ထုိ႔ေၾကာင့္ “မွတ္ယူခ်စ္ျငား-ေမတၱာပြား၍”ဟု
ဆုိခဲ့သည္။
သို႔ျဖစ္၍တစ္ေယာက္ေယာက္ အေပၚ၀ယ္ သူ၏ အက်ိဳးစီးပြားကို လိုလားေသာ
(ၾကီးပြားေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ကူညီလိုေသာ) ခ်စ္ခင္မူကိုေမတၱာဟု မွတ္ပါ။
အေဒါသ-ေစတသိက္ကိုပင္ သတၱ၀ါမ်ား၏ စီးပြားခ်မ္းသာ လုိလားခ်စ္ခင္ရာ၌ “ေမတၱာ”ဟု ေခၚေ၀ၚရေပသည္။
ေမတၱာအတု
ေဆြခ်စ္
မ်ိဳးခ်စ္ သမီးခင္ပြန္းခ်စ္စေသာ အခ်စ္မ်ားလည္း တစ္ေယာက္အက်ိဳး
တစ္ေယာက္ကလုိလားၾက၊ကူ ညီေစာင့္ေရွာက္လို ေထာက္ပံ့လုိၾက၏။
ထုိကဲ့သို႔ခ်စ္ေနသူအေပၚ၌ “ေမတၱာရွိသည္”ဟုလည္း ေျပာဆုိၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ထုိအခ်စ္မ်ိဳးမွာ ေမတၱာအစစ္ မဟုတ္၊ ေလာဘခန္း၌ျပခဲ့ေသာ “ေဂဟႆိတ ေပမ =အိမ္၌မွီေသာအခ်စ္”တည္း။ေရွးတုန္းက ဒါယကာတစ္ေယာက္သည္ “ေမတၱာပြားေသာအခါမည္သူက စ၍ ပြားမ်ားရပါသနည္း”ဟု ဆရာ့အထံ ေလွ်ာက္ေလရာ၊ဆရာက “ေမတၱာအရွိဆံုးသူကစ၍ ပြားမ်ားရမည္”ဟု
မိန္႔သျဖင့္
ညဥ့္အခါ
အိပ္ခန္းအျပင္ဘက္၌ ထုိင္၍ သူ၏ ဇနီးကို ရည္မွန္းလ်က္ေမတၱာကမၼ႒ာန္း
စီးျဖန္းေလလွ်င္
