နႏြင္းအစြမး္အံ့မခန္း (သားအိမ္ကင္ဆာ ေပ်ာက္ေစရာ)
ေျပာျပရင္ေတာ့ ယံုႏိုင္ဖြယ္မရိွ။
ၾကက္ကန္း ဆန္အိုးတိုးသည္ ဟု
ဆိုခ်င္ဆိုပါ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဆးရံုမွ လက္ေလွ်ာ့ခဲ့ရသည့္ “သားအိမ္ကင္ဆာ
ေရာဂါသည္” မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို
ကုဖူးပါသည္။ အံ့ဖြယ္ေပ်ာက္ကင္းခ်မ္းသာသြားပါသတည္း။ သူ႕အေၾကာင္းကို ေျပာျပရေသာ
သူ႕အမည္က “မခင္သီ” တဲ့။
မခင္သီ။
မခင္သီ အသက္ ၂၅ ႏွစ္ေလာက္ ရိွပါၿပီ။
မခင္သီႏွင့္ေတြ႕ရပံုက ဒီလုိပါ။
တစ္ေန႕ေသာအခါ
စာေရးသူသည္ မႏၱေလးသုိ႕ ေရာက္သြား၏။ ထံုးစံအတုိင္း ကာတြန္းေမာင္ကံခၽြန္ႏွင့္
ဗိုလ္ေမာင္တို႕ အိမ္မွာ တည္းပါသည္။ ညတိုင္း ကာတြန္းေမာင္ကံခၽြန္က ရုပ္ျပေတြဆြဲ၏။
ကၽြန္ေတာ္က အနီးအနားမွ လူငယ္တစ္သိုက္ႏွင့္ ရယ္စရာ၊ ေမာစရာ၊ စာအေၾကာင္း၊ ေပအေၾကာင္း
ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ေျပာမိ၏။ ထုိလူငယ္မ်ားထံမွ ေမာင္ေက်ာ္ေ၀ မည္ေသာ
လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က -
“ အစ္ကို--- အစ္ကုိက ခရီးသြားေဆးသမား
ဆိုေတာ့ အစ္ကို႕ကို လူနာတစ္ေယာက္ေလာက္ လုိက္ျပခ်င္လို႕”
“ဘာေရာဂါလဲ”
“ဘယ္မလဲ
သူက”
“အမရပူရမွာေနတယ္အစ္ကို၊
မနက္ကို တစ္ဆိတ္ေလာက္ လုိက္ၾကည့္ေပးပါလား”
“ေအး---
လိုက္တာေပါ့ကြာ”
သုိ႕ႏွင့္
ေနာက္တစ္ေန႕ ေမာင္ေက်ာ္ေ၀ႏွင့္အတူ မခင္သီအိမ္သို႕ ဘတ္စ္ကားႏွင့္ ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။
ေမာင္ေက်ာ္ေ၀သည္ အသက္ ၁၈
ႏွစ္ေလာက္ရိွပါၿပီ။ ၁၂ ရာသီပြဲေတာ္လုိက္ၿပီး ကပ္ေၾကး၊ ကြမ္းညွပ္၊
ေၾကးကုန္သံကုန္လုိက္ေရာင္းေနေသာ လူငယ္ေလးျဖစ္၏။ ေစ်းသည္ပီပီ စကားခ်ိဳ၏။
တစ္ပါးသူကို ကူညီလိုစိတ္ရိွသူျဖစ္၏။
“အဲဒီသားအိမ္ကင္ဆာျဖစ္ေနတဲ့
မခင္သီဟာ ကေလးတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာျမင္ၿပီး တေရွာင္ေရွာင္နဲ႕ ျဖစ္သြားတာပဲ အစ္ကို”
“ေအးေပါ့ကြာ။
အမ်ိဳးသမီးဆိုတာမ်ိဳးက ေထြျပားသကြ။ ၿပီးေသာ သားသမီးေ၀းခ်င္လို႕ မိန္းမေတြသားအိမ္ထဲ
ကိြဳင္ထည့္ရင္လည္း သားအိမ္ကင္ဆာ ျဖစ္တတ္တာပဲကြ။ အခုေခတ္ေပၚေနတဲ့ တားေဆးေတြစားၿပီး
ဟိုလုပ္ဒီလုပ္ လုပ္ရင္လည္း ျဖစ္တတ္တာပဲ”
“အင္း---
ဒုကၡပါပဲ အစ္ကိုရာ၊ သူလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕လုိပဲ ၁၂ ရာသီပြဲေတာ္လိုက္ေစ်းထြက္တာ။
ခုေတာ့ မက်န္းမာေတာ့ စီးပြားေရးအဆင္မေျပဘူးအစ္ကို”
ေမာင္ေက်ာ္ေ၀က
လိမၼာပါးနပ္စြာ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားဆို၏။ ကၽြန္ေတာ္နားလည္လုိက္ပသည္။ ေဆးဖိုး၀ါးခ
သိပ္မေတာင္းပါႏွင့္အစ္ကိုဟု ဆိုလုိက္သည့္္စကားပါ။
“ေဟ့
- ေမာင္ေက်ာ္ေ၀ရ၊ ငါေဆးကုတာ ေငြမလိုခ်င္ဘူးကြ၊ အေတြ႕အႀကံဳလုိခ်င္တာပါ။ ငါကုလုိ႕
ေပ်ာက္သြားရင္ သူလည္း ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါးခ်မ္းသာမယ္။ ကုိယ္လည္း ကုသုိလ္ရတာေပါ့ကြာ။”
ေမာင္ေက်ာ္ေ၀က
ၿပံဳ၍ နားေထာင္ေနပါသည္။
ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္မွ
ဆင္းၿပီး ေမာင္ေက်ာ္ေ၀ေခၚရာေနာက္သို႕ လုိက္ပါခဲ့သည္။ ၃- ပင္၊ ၂- ခန္း
ေျမစိုက္တဲေလး ေရွ႕ေရာက္ေသာအခါ -
“မခင္သီ---
ဗ်ိဳ႕--- မခင္သီ”
ေမာင္ေက်ာ္ေ၀က
အိမ္ေရွ႕မွ အသံျပဳရင္း ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ မခင္သီသည္ အိပ္ရာထဲလွဲေနရာမွ ထလာ၏။
“ခင္ဗ်ားေယာက်္ားေရာ
မခင္သီ၊ ေဟာဒါ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေျပာေနတဲ့ မေကြး၀င္းျမင့္ ပဲ”
“ေၾသာ္-
ဟုတ္လား။ ထုိင္ပါဆရာ၊ ကၽြန္မလက္ဖက္ရည္ ၀ယ္လုိက္ဦးမယ္”
“ေန
ေန မခင္သီ၊ ဘာမွ ဒုကၡမရွာနဲ႕”
“ဘယ္ဟုတ္မလဲ
ဆရာရယ္၊ ဒါျဖင့္ ေဆးလိပ္ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ဦးမွေပါ့”
“ကၽြန္ေတာ္ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ဘူး
မခင္သီ။ မခင္သီေရာဂါအေၾကာင္းေျပာပါ။ ဘယ္လုိစျဖစ္တာတုန္း”
ကၽြန္ေတာ္တို႕
စကားေျပာေနတုန္း မခင္သီေယာက်္ား ကိုတင္ေဖဆိုသူ ေရာက္လာသည္။ အိမ္နွင့္
တျပေလာက္ေ၀းသည့္ ေရတြင္းသို႕ ကေလးႏွင့္ေရခ်ိဳးသြားသည္ဆို၏။
မခင္သီက-
“ကၽြန္မ
ကေလးမီးဖြားၿပီး ေျခာက္လအၾကာမွာ ျဖစ္တာပဲဆရာ၊ ေဆးရံုတက္ပါတယ္။ ဆရာသိတဲ့အတုိင္းပဲ
ကၽြန္မတို႕ ဘ၀က စားစားေသာက္ေသာက္ေနရတဲ့ဘ၀ဆိုေတာ့ သက္သာလုိ႕ ေဆးရံုက ဆင္းလုိက္၊
တစ္ခါျပန္ျဖစ္၊ ေဆးရံုဆက္လုိက္နဲ႕ ဒီလုိနဲ႕ ရက္ေတြၾကာလာတာပဲ”
မခင္သီသည္ ယဲ့ယဲ့ေလး ၿပံဳးေနရွာ၏။
“ကၽြန္မလည္း
သားအိမ္ကင္ဆာဆိုေတာ့ စိတ္လည္း အႀကီးအက်ယ္ညစ္သြားတာပဲ ဆရာ”
“စိတ္မညစ္ပါနဲ႕ဗ်ာ၊
ဒီလုိပါပဲ။ လူ႕ဘ၀ဆိုတာ ေရရာတာမဟုတ္ပါဘူး”
ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္သိမ့္လုိက္ရပါသည္။
“ေငြလည္း
ကုန္လွၿပီဆရာ၊ ဟိုတစ္ေန႕က ေမာင္ေက်ာ္ေ၀က ျမန္မာေဆးနဲ႕ ကုၾကည့္ပါဦးဆိုလုိ႕၊
ဆရာ့နာမည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးပါတယ္။ လူခ်င္းမသိေတာ့-
“ကဲပါေလ-
ဘာမွအားမငယ္ပါနဲ႕။ မခင္သီေရာဂါအခုေပ်ာက္ေစရမယ္ဗ်ာ”
ကၽြန္ေတာ္က
ထုိသို႕အားေပးစကားေျပာလုိက္ေသာအခါ မခင္သီ၏ မ်က္ႏွာေလး၀င္းလက္သြားပါသည္။
သုိ႕ေသာ္လည္း
မခင္သီ၏ ခင္ပြန္းမ်က္ႏွာကေတာ့ မယံုမရဲ ျဖစ္ေနဟန္တူသည္။
ဟုတ္ပါလိမ့္မည္။ ေဆးရံုမ်ာလႏွင့္ခ်ီ၍
တက္လုိက္၊ ဆင္းလုိက္ ကုသေနတာေတာင္ မေပ်ာက္ႏုိင္ေသာေရာဂါကို ျမန္မာေဆးဆရာက
ေပ်ာက္ေစ့ရမယ္ဆိုေသာစကားကုိ ယံုႏုိင္ဖြယ္မရိွပါ။
“ကဲ
- မခင္သီ ကၽြန္ေတာ္ေဆးကုေပးခဲ့မယ္။ ေရာ- ဒါပဲ- အဲဒီေဆးသာ မွန္မွန္စား”
ကၽြန္ေတာ္က
ပလပ္စတစ္ထုပ္ႏွင့္ က်က်နနထုပ္ယူလာေသာ နႏြင္းမႈန္႕ကို မခင္သီလက္ထဲ ထည့္ေပးလုိက္၏။
“အဲဒါကို မနက္တစ္ႀကိမ္၊
ညတစ္ႀကိမ္စား၊ တစ္ႀကိမ္စားရင္ ကြမ္းသီးတစ္ျခမ္းသာသာ စားဗ်”
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ၊
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာစားရမလဲဆရာ”
“တစ္လစားဗ်ာ”
မခင္သီသည္
ကၽြန္ေတာ္ေပးေသာ ပလပ္စတစ္ထုပ္ကို ေျဖ၍ ၾကည့္၏။
“ဟင္- နႏြင္းမႈန္႕ေတြပဲ”
“ဘာလဲ မခင္သီ၊ နႏြင္းမႈန္႕ကို
ဘာမွန္လုိ႕လဲ။ ေဆးဗ်---ေဆး- ေဆး ”
မခင္သီက သူ႕ခင္ပြန္းကိုတင္ေဖကို
လွမ္းၾကည့္၏။ ကိုတင္ေဖက ဘာမွမေျပာ။
“ဘာလဲ
မခင္သီ မစားခ်င္ဘူးလား။”
“ဆရာက
စားဆုိ စားမွာေပါ့ ဆရာ”
“ဒီလုိမွေပါ့
စားစမ္းပါ။ ယံုယံုၾကည္ၾကည္စားစမ္းပါ။ ေပ်ာက္ႏုိင္ပါတယ္”
“ဟုတ္သားပဲ”
ေမာင္ေက်ာ္ေ၀ကပင္ ေထာက္ခံအားေပး၏။
မခင္သီကို ေရွာင္ရမယ့္အစားအစာမ်ားကို
ေျပာခဲံ၊ စားေသာက္ရမယ့္အစားအစာမ်ားကို ေျပာၿပီး ထျပန္မည္ လုပ္ေသာအခါ မခင္သီက
သူ႕ခင္ပြန္းကို အဓိပၸါယ္ပါေသာ မ်က္စိျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လုိက္၏
အကင္းပါးလွေသာ ေမာင္ေက်ာ္ေ၀က -
“မလိုဘူး
ကိုတင္ေဖ၊ ခင္ဗ်ာအမိ်ဳးသမီးေရာဂါေပ်ာက္မွ ေစတနာရိွရင္ကန္ေတာ့။ ဒီကအစ္ကို
ေဆးဖုိး၀ါးခ ေျခၾကြခ မယူပါဘူး။
“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ၊
ဘာမွ မလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က မတတ္ႏုိင္လုိ႕၊ တတ္ႏုိင္ရင္ေငြေတာင္ေပးခဲ့ခ်င္ေသး”
သည္လုိေျပာေတာ့ သူတုိ႕ဇနီးေမာင္ႏွံ
နွစ္ေယာက္သားၿပံဳၾကသည္။
မႏၱေလးမွ မေကြးသို႕ေရာက္၍
တစ္လခန္႕ၾကာေသာအခါ ေမာင္ေက်ာ္ေ၀ထံမွ စာေလးတစ္ေစာင္ ေရာက္လာ၏။
အစ္ကို၀င္းျမင့္
မခင္သီရဲ႕သားအိမ္ကင္ဆာ
ရွင္းရွင္းေပ်ာက္ပါၿပီအစ္ကို
အစ္ကိုေျပာတဲ့အတုိင္း
နႏြင္းမႈန္႕ကို တစ္လတိတိစားတာပဲ။ ခုေတာ့ စုိစုိေျပေျပ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးျဖိဳးနဲ႕
က်န္းမာေနၿပီအစ္ကို။ အစ္ကို႕ကို ကန္ေတာ့ခ်င္လုိ႕ မႏ ၱေလးေခၚလာပါဦး ဆိုလို႕ အခုလို
စာေရးလုိက္တာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း မနက္ျဖန္ကစၿပီး ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဘုရားပြဲေတာ္
ေစ်းထြက္ရလိမ့္မယ္အစ္ကို။ ဒါပါပဲခင္ဗ်ား-----။ ေမာင္ေက်ာ္ေ၀
အမရပူရ
ေမာင္ေက်ာ္ေ၀ထံမွ
စာဖတ္ရၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ကတုန္ကယင္ႀကီးခံစားရပါသည္။ ၀မ္းသာပီတိလႈိင္းထေနျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။
“မခင္သီရဲ႕
သားအိမ္ကင္ဆာဆိုတာကို နႏြင္းမႈန္႕တစ္မ်ိဳးတည္းနဲ႕ကုတာဗ်၊
ရွင္းရွင္းေပ်ာက္တယ္ဗ်ိဳ႕”
ကၽြန္ေတာက
ဘ၀တူေဆးဆရာမ်ားကို အားရပါးရ ေဖာက္သည္ခ်ေျပာျပမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္
၀ါရင့္သမားေတာ္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးသိန္းျမင့္က-
“၀င္းျမင့္က
တို႕ထက္သာတဲ့အခ်က္တစ္ခုရိွတယ္။ အဲဒါဘာလဲဆိုရင္ ဒီေကာင္က ဘာေရာဂါဆိုးႀကီးကုိပဲ
ကုရကုရ၊ တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္မရိွဘူး။ ခုၾကည့္ပါလား။ တျခားေဆးသမားဆုိရင္
“သားအိမ္ကင္ဆာ”လုိ႕ ၾကားတာနဲ႕ တျပိဳင္နက္ ဟုိေဆးထုတ္၊ ဒီေဆးထုတ္၊
ေဆးေကာင္းေတြခ်ည္း ေဖာ္စပ္တုိက္မိမွာပဲ။ ေဆးဆိုတာမ်ိဳးဟာ
တန္ဖိုးမ်ားမ်ား ေပး၀ယ္ရတဲ့ေဆးမွ ေကာင္းတယ္ထင္ေနၾကတာကိုး။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ
ရိွေနတဲ့ နႏြင္းမႈန္႕ဟာလည္း သူ႕ေနရာနဲ႕သူ သံုးတတ္ရင္ တန္ဖိုးရိွတာပါပဲ။ ေအး-
၀င္းျမင့္က ေသြးေအးေအးနဲ႕ စိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ထားၿပီး တစ္လက္ေကာင္းနဲ႕
ခ်က္ေကာင္းမိေအာင္ တြက္တတ္တယ္” ဟု အားပါးတရ မွတ္ခ်က္ျပဳျခင္းခံရ၏။
မွန္ပါသည္။ တစ္လက္ေကာင္းႏွင့္
ခ်က္ေကာင္းတြယ္သည္ပဲေျပာေျပာ၊ ၾကက္ကန္းဆန္အိုးတိုးသည္ဟု ဆုိဆို၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ရုိးရိုးေတြး၍ ရုိးရုိးပဲေဆးကုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အထင္ႀကီးခ်င္ႀကီး
မႀကီးခ်င္ေန- မမွားႏုိင္သည့္ေဆးကိုသာ
ေပး၏။ “ေရွ႕ေနဆိုပ်ိဳမွ၊ သမားဆုိအိုမွ” ဟူေသာ ဆိုရိုးစကားရိွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ငယ္သည္ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕က မေလးစားခ်င္။ ထားပါေတာ့။ အေရးႀကီးတာက သားအိမ္ကင္ဆာကို ဘာေၾကာင့္ နႏြင္း မႈန္႕ႏွင့္ ကုသလဲ ဟု
ေမးခြန္းထုတ္ရန္ ရိွပါသည္။
နႏြင္းမႈန္႕သည္ ေနရာတကာတုိင္း
ေစ်းေပါေပါႏွင့္ အလြယ္တကူရ၏။ ထုိ႕အျပင္ သူ႕ဂုဏ္သတၱိကိုလညး္ ရႈၾကပါဘိ။
နႏြင္း မႈန္႕သည္
ေသြးငုပ္၊ သည္းေျခငုပ္ေကာင္း၊ အနာက်က္ေစ၏။ ေသြးပုပ္၊ သည္းေျခပုပ္ အပုပ္ကိုႏုိင္၏။
ေသြးကို ညိွေပး၏။ အလွတုိးေစ၏။ ေသြးေဒါသ၊ နူနာ၊ အေရျပားနာကို ႏုိင္၏။ နႏြင္းသည္
ပူေသာဂုဏ္ရိွ၏။ စားေသာအခါ ေအးေသာ အခိုးဂုဏ္ ေရာက္၏။ နႏြင္းသည္ ေသြးသားစင္ၾကယ္ေစ၏။
ကဲ
- နႏြင္းသည္ ေသြးသားႏွင့္ပတ္သက္၍ ေကာင္းလွပါဘိ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အေမမ်ား
ကေလးမီးဖြားၿပီးတိုင္း နႏြင္းတစ္ပိႆာ ကုန္ေအာင္စား၏။ နႏြင္းမ်ားမ်ားစားေလ
ေရာဂါကင္းေလး ျဖစ္၏။
အိႏိၵယႏုိင္ငံတြင္
ေကာ္ဖီေသာက္ေသာအခါ နႏြင္းမႈန္႕ ထည့္ေသာက္ၾကသည္။ နႏြင္း၏ ဂုဏ္သတၱိကုိ သိၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
လိုရင္းကို အတုိခ်ဳပ္ရေသာ္ နႏြင္းမႈန္႕ကို မီးဖုိေခ်ာင္၌ အျမဲေတြ႕ေနရ၍
အထင္မေသးပါႏွင့္။ သားအိမ္ကင္ဆာပင္ ေပ်ာက္ေစပါသည္။
အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္သာ စီးပြားရွာတတ္ပါက
နႏြင္းမႈန္႕ကို ဘားပလက္ေဆးျပားကေလးမ်ားကဲ့သို႕ ေဆးျပားကေလးမ်ားရိုက္၍
သားအိမ္ကင္ဆာေပ်ာက္ေဆးဟု အမည္တပ္ကာ တံဆိပ္လွလွေလးႏွင့္ ေရာင္းခ်လုိက္ရရင္ျဖင့္-
နႏြင္းအစြမး္အံ့မခန္း (သားအိမ္ကင္ဆာ ေပ်ာက္ေစရာ)
မေကြး၀င္းျမင့္
- နႏြင္းေဆးဟာ က်န္းမာေရးေကာင္းအာင္၊ အသက္ရွည္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္ပံုကို ဆရာစျႏၵမ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႕ ႏွစ္ႀကိမ္ႀကံဳခဲ့ ရတယ္။ ပထမအႀကိမ္က ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္း စစ္ေဘးေရွာင္ရင္းနဲ႕ ဆရာစျႏၵတို႕မိသားစုဟာ ျပင္ဦးလြင္နယ္ထဲက ရြာေလးတစ္ရြာကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ သူတုိ႕တည္းတဲ့အိမ္က အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ မီးဖြားၿပီးသံုးရက္ရေသးတယ္။ ထမီရင္ရွားႀကီးနဲ႕ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရဆင္းခ်ိဳးရေအာင္ဆိုၿပီး ထြက္လာတယ္။
- ဒီလို မီးတြင္းၿပီးမွာ ဘယ္အမ်ိဳးသမီးမွ ေရမခ်ိဳးဘူး။ ခ်ိဳးရင္လည္း ဒုကၡေရာက္ၾကတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာက ေရမခ်ိဳးသင့္ေသးေၾကာင္း တားတယ္။ အမ်ိဳးသမီးက သူမီးဖြားတိုင္း ဒီလိုရက္မွာ ခ်ိဳးေနက်ပါလို႕ ေျပာၿပီးေခ်ာင္းထဲမွာ ေရဆင္းကူးတယ္။ “လွံဖ်ား ပုဇဥ္းနား၊ က်ီးကန္းက ေၾကာက္ေခ်းပါ” ဆိုတဲ့ စကားပံုလိုပဲ။ အမ်ိဳးသမီးက သူ႕ကိုယ္ေကြ႕အား သူယံုၾကည့္လို႕ ေအးေအးေဆးေဆး ေရကူးေနတာကို ကမ္းေပၚက ဆရာစျႏၵက တအားစိုးရိမ္ေနတယ္။ ဒီအမ်ိဳးသမီးေတာ့ တစ္ခုခုျဖစ္ေတာ့မွာပဲေပါ့။ ေရခ်ိဳးၿပီး သံုးရက္ေလာက္ၾကာတဲ့အထိ ဘာမွမျဖစ္တာေတြ႕ရမွ ဆရာစျႏၵ သိပ္အံ့ၾသသြားၿပီး အမ်ိဳးသမီးႀကီးကို ကုိယ္ခံအင္အားေကာင္းေအာင္ ဘာေဆးေတြအျမဲစားသလဲလို႕ ေမးယူရတယ္။
- ဒီေတာ့မွ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက နႏြင္းလံုးႀကီးတစ္လံုးကို လက္ည်ိွးထုိးျပလုိက္တယ္။ မနက္တုိင္း နႏြင္းလံုးကို ေလာက္စာလံုးအေသးစားတစ္လံုးစားၿပီး ေရေသာက္တာပဲတဲ့။ နႏြင္းစာ အပူဓါတ္ပါေတာ့ ေတေဇာကို အားေပးတယ္။ ေတေဇာအားေကာင္းတဲ့သူေတြစာ အေအးကို မေၾကာက္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ အသက္ရွည္မရွည္ကို အေအး ေၾကာက္၊ မေၾကာက္ဆိုတာနဲ႕ တုိင္းတာလို႕ ရတယ္။ အေအးကို ေၾကာက္ရင္ ေတေဇာဓါတ္နည္းေနၿပီ။ ေတေဇာဓါတ္နည္းတာနဲ႕ ေသဖို႕ရာနီးေနၿပီ။ အသက္သိပ္မရွည္တေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာႏုိင္တယ္။
- ေတေဇာဓါတ္အားေကာင္းေနတယ္။ ေတေဇာဓါတ္အားေကာင္းေနရင္ ေသဖုိ႕ရာ အေ၀းႀကီးလုိေသးတယ္။ အသက္ရွည္ဦးမယ္လုိ႕ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခုသတိထားရမွာက ေဆးကိုခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး စားတတ္ဖုိ႕ပါ။ နႏြင္းက အပူဓါတ္ဆိုေဆာ့ မ်က္စီကို အပူေငြ႕အနည္းငယ္ ရုိက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဆးစားၿပီးတဲ့အေခါ မ်က္စိအေပၚ အက်ိဳးသက္ေအရာက္မႈ ဘယ္လိုဆိုတာကိုလည္း သတိထားသင့္ပါတယ္။ မ်က္စိမႈန္တာ၊ ၀ါးတာတစ္ခုခုျဖစ္တယ္လုိ႕ထက္ရင္ ေဆးကိုေလွ်ာ့စားဖုိ႕ပါ။
- ဒီနႏြင္းေဆးေၾကာင့္ အသက္ရွည္က်န္းမာေနတာကို ေတြဲရတာက ထန္းတစ္ပင္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ဆရာေတာ္ၿကီး တစ္ပါးပါ။ ဒီဆရေတာ္ၿပီးဟာ သက္ေတာ္စာ (၈၀)ေက်ာ္လာတယ္။ ဆံပင္တစ္ေခ်ာင္းမွ မျဖဴဘူး။ က်န္းမာေရးကလည္း ေကာင္းလုိက္တာ မေျပာနဲ႕ေတာ့။ ဘာေရာဂါမွ မျဖစ္ဘူး။ တစ္ေန႕ေက်ာင္းအမၿကီးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကိုေရာက္လာၿပီး ဆရာေတာ္ၿကီးလုိ အသက္ရွည္က်န္းမာေအာင္ ေဆးနည္းေတာင္းတယ္။ ေက်ာင္းအမက အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ရိွေသးတယ္။ ေခါင္းကျဖဴေနၿပီး ခ်ဴခ်ာလုိက္တာလည္း လြန္ေရာတဲ့။ ဒီေတာ့မွ ဆ၇ာေတာ္ၿကီးက “တုိ႕စားတဲ့ေဆးက အဖိုးမန္ေတာ့ အထင္ေသးၿပီး စားမွာမစုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မေပးပါရေစနဲ႕” လို႕ ေျပာသတဲ့။
- ေက်ာင္းအမကလည္း ေပးသာေပးပါ။ တကယ္စားမွာပါလို႕ ၀န္ခံေတာ့မွ က်က္သေရခန္းထဲက နႏြင္းလံုးတစ္ဆုပ္ကို ယူေပးလုိက္သတဲ့။
- (မွတ္ခ်က္။ ။ ဆရာစျႏၵသည္ နာမည္ေက်ာ္လကၡဏာဆရာႀကီးျဖစ္ပါသည္။ ေအာင္ဆန္းသူရိယ ဗိုလ္တုိက္ခၽြန္း၏ အတၳဳပၸတိစာအုပ္တြင္ ဆရာစျႏၵအေၾကာင္းပါသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး စေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုယ္တုိင္ ေထာက္ခံစာေရးေပးခဲ့ရသူျဖစ္ပါသည္။ ဆရာမေကြး၀င္းျမင့္၏ က်န္းမာေရးစာအုပ္တစ္အုပ္တြင္လည္း ဆရာျႏၵေပးပို႕ေသာ ေဆးနည္းမ်ားပါရိွခဲ့ပါသည္။ ဆရာစျႏၵသည္ နႏြင္းေသာက္သံုးမႈေၾကာင့္ အသက္ကိုးဆယ္နီးပါးေနခဲ့ရေၾကာင္း “ဘ၀ခရီးႏွင့္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ား” စာအုပ္တြင္ ေရးသားခဲ့ပါသည္။)
- ညႊန္း- ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ) ၏ ဆရာေကာင္းကိုရွာေဖြျခင္း ၊ ႏွာ -182
ကင္ဆာေပ်ာက္ဖို႕ လမ္းစတစ္ခုျဖစ္လာႏိုင္မလား။
တစ္ခါတစ္ေလမွာ ၀က္ျခံဖုအႀကီးၾကီးေတြ၊
အပူဖုေတြြ၊ အက်ိတ္လိုဟာေတြ ေပါက္တတ္ပါတယ္။ အေညာ္၀င္ရင္ ပိုဆိုးပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေမာရိယမန္းေဆးကို ေသာက္ေပး၊ လိမ္းေပးရင္
သိသိသာသာေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ေမာရိယမန္းေဆးရဲ႕
အစြမ္းထက္ပံုကို ေလး၊ ငါးခါေလာက္ေတြ႕ျမင္ရတဲ႕အခါ စိတ္၀င္စားလာပါတယ္။
ပါ၀င္တဲ့ေဆးပစၥည္း(၅)မိ်ဳးကေတာ့ ေဆးတမာ၊
နုႏြင္း၊ ရိွန္းခို၊ ပန္းနု၊ လင္းေန တဲ့။ အနာေပါက္၀ိဇၨာ ဆရာခိုင္ႀကီးရဲ႕
ေဆးနည္း တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာက ေမာရိယမန္ေဆးက အနာေတြ၊ အက်ိတ္၊ အဖုေတြကို
သက္သာေပ်ာက္ကင္းေစတဲ့အစြမ္းရိွေတာ့ ကင္ဆာအက်ိတ္ေတြ ဆိုရင္ေရာ ***
ေဆးတမာ၊ နုႏြင္း၊
ရိွန္းခို၊ ပန္းနု၊ လင္းေန ဆိုတဲ့ေဆးပစၥည္း(၅)မ်ိဳးကို အေျခခံၿပီး
အျခားအစြမ္းထက္တိုင္းရင္ေဆး၀ါးေတြနဲ႕ ေပါင္းစပ္လုိက္ရင္ *** ကၽြန္ေတာ္က
တိုင္းရင္းေဆးကို ၀ါသနာပါရံုသက္သက္ပါ။ ပညာရွင္ေတြ ဆက္လက္သုေတသနျပဳႏုိင္ေအာင္၊
ေလ့လာစမ္းသပ္ႏိုင္ေအာင္ တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။
အရွင္ဆႏၵာဓိက(ေအာင္သိဒၶိ)
No comments:
Post a Comment