ဗုဒၶဂယာ သံေဝဇနိယေလးဌာနဘုရားဖူး ၈

ဗုဒၶဂယာ သံေဝဇနိယေလးဌာနဘုရားဖူးခရီးစဥ္မွ ထူးျခားေသာအသိအျမင္မ်ား ၈
အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏က႑ကို ျမွင့္္ေပးေသာ ဗုဒၶျမတ္စြာ၊ ဘိကၡဳနီသာသနာ စတင္ခဲ့ရာ ေဝသာလီ

ကုသိနာရံုသည္ ဥတၱရာပရာေဒ့ရွ္ျပည္နယ္၌ တည္ရိွၿပီး ပတၱနားၿမိဳ႕သည္ ဗီဟာျပည္နယ္၌ တည္ရိွသည္။ ဥတၱရာပရာေဒ့ရ္ွျပည္နယ္၏ နယ္နိမိတ္ကို ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ ဗီဟာျပည္နယ္ထဲသို႕ စတင္ ဝင္ေရာက္ကတည္းက လမ္းမ်ားအလြန္ၾကမ္းသည္။ ေဝသာလီၿမိဳ႕သို႕ မေရာက္မီ ဗုဒၶသပိတ္ေတာ္ကိုဌာပနာထားေသာ ေစတီေတာ္ႀကီးကို ကားလမ္းနံေဘးတြင္ ဖူးေတြ႕ရသည္။ အလြန္ႀကီးမားေသာ ေစတီေတာ္ႀကီးျဖစ္သည္။ ေန႕လယ္စာကို ကားေပၚတြင္ ပါလာေသာ ျမန္မာထမင္းဟင္းမ်ားျဖင့္ လမ္းေဘးရိွ စားေသာက္ဆုိင္တြင္ ဝင္ေရာက္စားေသာက္ၾကသည္။ ေန႕လယ္ (၁)နာရီခန္႕တြင္ ေဝသာလီသို႕ေရာက္သည္။
ေရွးဦးစြာ ေဝသာလီျပည္ မဟာဝုန္ေတာရိွ ကူဋာဂါရေက်ာင္းေတာ္ႀကီး တည္ရိွခဲ့ေသာေနရာသို႕ သြားေရာက္ ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ ဘုရားရွင္ ပဥၥမေျမာက္ ဝါကပ္သီတင္းသံုးေတာ္မူရာဌာန၌ တည္ထားေသာ ေစတီေတာ္ႀကီးကို ဖူးေတြ႕ ရသည္။ အနီးတစ္ဝိုက္၌ ရဟႏၲာေစတီမ်ားဟု ယူဆရေသာ အုတ္ခံုအဝိုင္းမ်ားလည္း ေတြ႕ရသည္။ အေသာကမင္းႀကီး စုိက္ထူခဲ့ေသာ ေက်ာက္တုိင္မ်ားအနက္ အေကာင္းပကတိတည္ရိွေနသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ ေက်ာက္စာတုိင္ လည္းတည္ရိွသည္။ ေက်ာက္စာတုိင္ထိပ္တြင္ ျခေသၤ႕ရုပ္ရိွသည္။ ေဝသာလီျပည္တြင္ ကပ္ဆိုက္စဥ္က လိစၧဝီမင္းမ်ားက ပင့္ေလွ်ာက္ၾက၍ ဘုရားရွင္ၾကြေရာက္ေတာ္မူပံု၊ ေပါကၡရဝႆမိုးကိုရြာေစေတာ္မူပံု၊ ရတနသုတ္ ပရိတ္တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူပံုတုိ႕ကို အာရံုျပဳ၍ ဗုဒၶါႏုႆတိဘာဝနာပြားမ်ားၿပီး “ရတနသုတ္”ကို ရြတ္ဆို ပူေဇာ္သည္။ ေဝသာလီရိွ ကူဋာဂါရေက်ာင္းေတာ္သည္ ဘုရားရွင္ ပဥၥမေျမာက္ဝါ၌ ဝါဆိုသီတင္းသံုးေတာ္မူရာ ဌာနျဖစ္သည္။ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ အမွဴးျပဳေသာ သာကီဝင္မင္းသမီး(၅၀၀)တို႕ကို ဘိကၡဳနီအျဖစ္ ခြင့္ျပဳေတာ္မူရာ ဌာနလည္းျဖစ္၍ ဘိကၡဳနီသာသနာ စတင္ေပၚေပါက္ရာဌာနလည္းျဖစ္၏။ အိႏၵိယထံုးစံအရ ေခတ္အဆက္ဆက္ အႏိွမ္ခံခဲ့ရေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ တန္းတူအခြင့္အေရးေပးကာ ဘိကၡဳနီသံဃာအဖြဲ႕အစည္းကို တည္ေထာင္ေတာ္မူခဲ့ရာ ဌာနျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား မေမ့သင့္ေသာေနရာျဖစ္သည္။

ကူဋာဂါရေက်ာင္းဝန္းရိွ ေစတီေတာ္ႀကီးကို ဖူးေျမာ္ကန္ေတာ့ၿပီးေနာက္ ဘုရားရွင္က မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ ေထရီမႀကီးအား ထိုေက်ာင္းေတာ္တြင္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာ အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ အ႒ကနိပါတ္လာ “သံခိတၱသုတ္”ကို အမွတ္တရ ရြတ္ဆိုပူေဇာ္ခဲ့သည္။ ေစတီေတာ္အနီးတစ္ဝိုက္၌ လွည့္လည္ဖူးေျမာ္ရင္း လိစၧဝီမင္းသား သုနကၡတ္ အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိေသးသည္။ သုနကၡတ္ကား ဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္မွ လုိက္ပါ၍ လုပ္ေကၽြးျပဳစုခြင့္ရပါလ်က္ ဘုရားရွင္ထက္ပင္ အဝတ္မဝတ္ေသာ ဂ်ိန္းဘုန္းႀကီးကို ပို၍ၾကည္ညိဳသူျဖစ္သည္။ သုနကၡတ္သည္ ရဟန္းျပဳ၍ တရားအားထုတ္ရာ ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဥ္(နတ္မ်က္စိကဲ့သို႕ ျမင္ႏုိင္ေသာဥာဏ္)ကို ရရိွခဲ့ေသာ္လည္း အတိတ္ဘဝတစ္ခုက ျပဳခဲ့မိသည့္ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ဒိဗၺေသာတအဘိညာဥ္ကို မရရိွႏုိင္ခဲ့ေပ။ ထိုအဆင္မေျပမႈကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဘုရားရွင္အေပၚ အထင္လြဲကာ မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး လူထြက္သြားခဲ့သည္။ လူထြက္သြားၿပီးေနာက္ လူစည္ကားေသာ ေနရာမ်ား၌ လွည့္လည္၍ “ရဟန္းေဂါတမမွာ ေလာကုတၱရာတရားထူး ဘာတစ္ခုမွ်မရိွ၊ သူေဟာတဲ့တရားေတြဟာ စိတ္ကူးထဲမွာ ေပၚလာတာေတြကို ေဟာျပထားတာျဖစ္တယ္”ဟု စြပ္စြဲခဲ့သူျဖစ္၏။ အရွင္သာရိပုတၱရာက ဆြမ္းခံရင္းၾကားသိလာသျဖင့္ ဘုရားရွင္ကို ေလွ်ာက္ထားသည္။ ဘုရားရွင္က ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါး၊ ရဲရင့္ေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ေဝသာရဇၨဥာဏ္ေတာ္ေလးပါး၊ လားရာဂတိငါးမ်ိဳးကို ပိုင္းျခားသိျမင္ႏုိင္ေသာ ဥာဏ္ေတာ္ငါးပါး၊ ပဋိသေႏၶေလးမ်ိဳးကို ပိုင္းျခားသိျမင္ႏုိင္ေသာ ဥာဏ္ေတာ္ေလးပါး၊ အဘိညာဥ္ေျခာက္ပါး၊ ပရိသတ္ရွစ္ပါး၌ ရဲရင့္ေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ဥာဏ္ေတာ္ရွစ္ပါး၊ ဥာဏ္ေတာ္စြမ္းအား ဆယ္ပါး--- စသည္တို႕ကို ထုတ္ေဖာ္ေဟာျပေတာ္မူၿပီး သုနကၡတ္ၾကည္ညိဳေသာ ဂ်ိန္းဘာသာဝင္တို႕၏ အက်င့္မ်ားကို အေလာင္းေတာ္ကိုယ္တုိင္ အတိတ္ဘဝက အားထုတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေလာကုတၱရာ တရားထူးကို မရခဲ့ပံု၊ ထုိအက်င့္မ်ား ဘာတစ္မွ် အက်ိဳးမရိွပံုတုိ႕ကို ေဝဖန္ျပေတာ္မူကာ “အသက္အရြယ္အုိမင္းလြန္း၍ ငါ့ကို ကုတင္ေညာင္ေစာင္းျဖင့္ ထမ္း၍ ေခၚေဆာင္သြားရေစကာမူ ငါ၏သဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္သည္ ဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပားမႈ လံုးဝမရိွႏုိင္၊ လူနတ္ျဗဟၼာသတၱဝါအေပါင္းတုိ႕၏ ေကာင္းက်ိဳးကို သယ္ပိုးရြက္ေဆာင္တတ္ေသာ ေတြေဝမႈကင္းစင္သည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ေလာက၌ ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးပါသည္ဟု တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေျပာဆိုခဲ့လွ်င္ ငါ့ကို ရည္ညႊန္း၍ ေျပာဆိုမွသာ မွန္ကန္ေသာေျပာဆိုမႈျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း” ရဲရဲေတာက္မိန္႕ဆိုလ်က္ “မဟာသီဟနာဒ”သုတ္ကို ေဟာျပေတာ္မူခဲ့သည္။ သာသနာေတာ္ႏွင့္ ဆံုစည္းခြင့္ရခဲ့ပါေသာ္လည္း သာသနာေတာ္၏ တန္ဖိုးကို မသိတတ္သျဖင့္ သာသနာႏွင့္ ေတြ႕ရက်ိဳးမနပ္သူ သုနကၡတ္ အေပၚ သံေဝဂယူမိပါ၏။

ေဝသာလီမဟာဝုန္ေတာ ကူဋာဂါရေက်ာင္းေတာ္ရာကို ဖူးေျမာ္ၿပီးေနာက္ လိစၧၲဝီမင္းမ်ားက ဘုရားရွင္၏ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ေစတီတည္ထားခဲ့ေသာေနရာသို႕ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ ေစတီအုတ္ျမစ္မွ်သာ ၾကြင္းက်န္ေတာ့ သည့္ေန႕ရာကို သြပ္မိုးအဝုိင္းႀကီးျပဳလုပ္၍ သံဇကာ ကာရံထားသည္။

လိစၧဝီမင္းမ်ားက ၎တို႕၏ ေဝစုရဓာတ္ေတာ္မ်ား ကို ဌာပနာ၍ ေစတီတည္ထားေသာ ေနရာျဖစ္၍ သမုိင္းဝင္ဌာနတစ္ခုျဖစ္ေသာ္လည္း ဖူးေျမာ္စရာေနရာ သိပ္မရိွ၊ အနီးနားတြင္ လိစၧဝီေရကန္ႏွင့္ ဂ်ပန္ေစတီေတာ္ရိွသည္။

ထိုေရကန္သည္ ဗႏၶဳလစစ္သူႀကီး၏ဇနီး မလိႅကာ ခ်င္ျခင္းျဖစ္ သျဖင့္ အေစာင့္အၾကပ္မ်ားၾကားမွ ရေအာင္ဝင္ေရာက္၍ ေသာက္သံုးေစခဲ့ေသာ ေရကန္ျဖစ္သည္ဟု ယူဆထားၾကသည္။ အနီးနားတြင္ ေစ်းဆုိင္တန္းမ်ားရိွၿပီး ပစၥည္းမ်ားမွာလည္း စံုလင္သည္။ အေသာကေက်ာက္စာတိုင္ ပန္းပုရုပ္တုမ်ားကို ေဝသာလီတြင္ ေစ်းအသက္သာဆံုးျဖင့္ ရႏိုင္သည္။



ဦးဉာဏ(ႂကြယ္အိပ္ပြဲ)၏
သူရဇၨ ေဖ ၂၀၁၅ တြင္ေဖာ္ျပၿပီး
သည္ကို ကူးယူျခင္းသာ

အေသာကေက်ာင္းေတာ္ရာ၊ တတိယသဂၤါယနာတင္ရာ သာသနာျပဳဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ပါဋလိပုတ္

ေဝသာလီတြင္ လွည့္လည္ဖူးေျမာ္ၿပီးေနာက္ ဗီဟာျပည္နယ္၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေသာ 

ပတၱနားၿမိဳ႕(ပါဋလိပုတ္)သို႕ ခရီးဆက္ၾကသည္။ ပတၱနားၿမိဳ႕သို႕ အဝင္တြင္ ဂဂၤါျမစ္ကို ျဖတ္၍ေဆာက္လုပ္ထားေသာ (၇)ကီလုိမီတာရွည္သည့္ မဟတၱမဂႏၵီတံတားၾကီးကို ျဖတ္ၾကရသည္။ ဂဂၤါျမစ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္စဥ္ မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္ကို အမွတ္ရမိသည္။ ပါဋလိပုတ္ၿမိဳ႕ကား ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါက နယ္ျခားၿမိဳ႕ကေလးမွ်သာျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕သစ္တည္ရာ၌ ဘုရားရွင္ ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို စည္းေဝးခန္းမေဆာင္၌ တစ္ညတာသီတင္းသံုးေစၿပီး တရားနာယူၾကသည္။ ဘုရားရွင္က ဤပါဋလိၿမိဳ႕သည္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ကုန္စည္ကူးသန္းေရာင္းဝယ္မႈျပဳရာ အခ်က္အခ်ာအက်ဆံုး ၿမိဳ႕ႀကီးျဖစ္လာလိမ့္မည္။ ဤၿမိဳ႕၌ မီးေဘး၊ ေရေဘး၊ အခ်င္းခ်င္းကြဲျပားေသာေဘးတို႕ ၾကံဳရလိမ့္မည္ဟု အရွင္အာနႏၵာကို ဗ်ာဒိတ္စကား မိန္႕ၾကား ေတာ္မူခဲ့သည္။ ဘုရားအမွဴးရိွေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကို သုနိဓႏွင့္ ဝႆကာရ အစရိွသည့္ မဂဓအမတ္ၾကီးမ်ားက ဆြမ္း ကပ္လွဴၾကသည္။ ဆြမ္းကပ္လွဴၿပီး ဘုရားရွင္ျပန္ၾကြေတာ္မူေသာအခါ ဘုရားရွင္ထြက္ေတာ္မူရာတံခါးကို ေဂါတမတံခါးဟု အမည္တြင္ေစမည္။ ဘုရားရွင္တစ္ဘက္ကမ္းသို႕ ကူးေတာ္မူရာ ဆိပ္ကမ္းကို ေဂါတမဆိပ္ကမ္းဟု အမည္တြင္ေစမည္ဟု ရည္ရြယ္၍ ဘုရားရွင္ေနာက္ေတာ္မွ အမတ္ၾကီးမ်ား လုိက္ပါလာၾကသည္။ ဘုရားရွင္က ေလွေဖာင္ျဖင့္ ကူးေတာ္မမူဘဲ ရဟန္းသံဃာမ်ားကိုပါ တန္ခိုးေတာ္ျဖင့္ ေခၚေဆာင္ေတာ္မူသည္။ ေလွေဖာင္ဖြဲ႕ေနသူမ်ားကို ဘုရားရွင္ျမင္ေတာ္မူ၍  “ေယ တရႏၲိ အဏၰဝံ သရံ” အစရိွေသာ ဂါထာျဖင့္ ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ေတာ္မူသည္။ ျမတ္စြာဘုရား ၾကြသြားေတာ္မူရာေနရာကို “ေဂါတမဆိပ္ကမ္း”ဟု အမည္ေပးထားခဲ့ရာ ယခုထိ အမည္တြင္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ပါဋလိပုတ္ၿမိဳ႕သည္ ဘုရားရွင္၏ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္အတုိင္း အေသာကေခတ္တြင္ မင္းေနျပည္ေတာ္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့သည္။

မိမိတို႕အဖြဲ႕ ပတၱနားၿမိဳ႕တြင္းသို႕ ဝင္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ အေသာကမင္းႀကီး ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့ေသာ အေသာကာရံုေက်ာင္းေတာ္ရာကို ကားေပၚမွပင္ ၾကည့္ရႈေလ့လာၾကသည္။ အမ်ားအပန္းေျဖရာ ဥယ်ာဥ္မွ်သာ က်န္ရစ္ၿပီး အပိုင္းပိုင္း က်ိဳးပဲ့ေနေသာ အေသာကမင္းႀကီး၏ ေက်ာက္စာတုိင္ကို အမိုးအကာေအာက္တြင္ ထိန္းသိမ္းထားသည္။ အေသာကမင္းႀကီးလက္ထက္က ဤေနရာသည္ တတိယသဂၤါယနာတင္ရာ ေနရာဌာနျဖစ္ခဲ့ၿပီး သာသနာေတာ္အတြက္ အလြန္အေရးပါေသာ ေနရာတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္ အမွဴးျပဳသည့္ ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာေသာ ရဟႏၲာႀကီးမ်ား သီတင္းသံုးေတာ္မူရာဌာနျဖစ္ခဲ့ၿပီး ကိုးတုိင္းကိုးဌာနသို႕ သာသနာျပဳအဖြဲ႕မ်ား ေစလႊတ္၍ ဗုဒၶသာသနာကို ျဖန္႕ခ်ီရာ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ႀကီးျဖစ္ခဲ့၏။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကို အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ ျပင္ပသို႕ ျဖန္႕ခ်ီႏုိင္ခဲ့ၿပီး ကမာၻ႕ဘာသာၾကီးမ်ားစာရင္းဝင္ ဘာသာတစ္ခုအျဖစ္သို႕ ေရာက္ရိွေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ယေန႕ျမင္ေတြ႕ ေနရေသာ ျမန္မာ့သာသနာသည္ပင္ အေသာကာရံုေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ သာသနာေတာ္ အတြက္ ဤမွ်ေက်းဇူးမ်ားေသာ ေနရာဌာနသည္ပင္လွ်င္ ယေန႕အခ်ိန္၌ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုမွ်သာ ၾကြင္းက်န္ေတာ့သည္ကို သံေဝဂ ယူမိပါေတာ့သည္။

အေသာကာရံုေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ၾကည့္ရႈေလ့လာၿပီးေနာက္ ဆက္လက္ထြက္ခြာလာရာ မၾကာမီ ျမန္မာ ေက်ာင္းသို႕ ေရာက္ရိွသည္။ လူေနရပ္ကြက္အလယ္တြင္ တည္ရိွၿပီး စီးပြားႏွင့္ကူးသန္းဝန္ၾကီးဌာနက ဦးစီး၍တည္ ေဆာက္ထားေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးႏွင့္ သိမ္ေတာ္ႀကီးတည္ရိွသည္။ ေက်ာင္ေဆာင္ႀကီး၌ ဓာတ္ေလွကားရိွသျဖင့္ ဆင္းရတက္ရ အဆင္ေျပသည္။ အျခားဘုရားဖူးအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ မဆံုသျဖင့္ မိမိတို႕တစ္ဖြဲ႕တည္း ေအးေအးေဆးေဆး တည္းခိုၾကရသည္။ ေက်ာင္းေရွ႕အနီးနားတြင္ မီးရထားဘူတာရံုရိွသည္။ အိႏၵိယတြင္ ခရီးသည္မ်ားက မီးရထားကိုသာ အဓိကထား၍ သြားလာၾကေၾကာင္း သိရသည္။ ခရီးသည္မ်ား အလြန္မ်ားၿပီး မီးရထားကလည္း မိနစ္ပုိင္းမွ်သာ ကြာျခား၍ တစ္စင္းၿပီးတစ္စင္း ဆုိက္ေရာက္လာၾကသည္။ ခရီးသည္မ်ား အေျပးအလႊားျဖင့္ အဆင္းအတက္ ျပဳလုပ္ေနၾက သည္မွာလည္း ကၽြက္ကၽြက္ညံေနေတာ့သည္။

ပတၱနားၿမိဳ႕တြင္ တစ္ညတာတည္းခုိခိုက္ အေသာကေခတ္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကို မွန္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။ 

ရာဇဝင္သမိုင္းဆရာမ်ားက အေသာကမင္းႀကီးကို ကမာၻ႕သမုိင္းတြင္ ထင္ရွားခဲ့ေသာ ဧကရာဇ္မင္းမ်ားအနက္ အထြန္းေတာက္ဆံုးေသာ ၾကယ္ပြင့္ႀကီးအျဖစ္ ခ်ီးက်ဴးခဲ့ၾကသည္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံသမိုင္း၌ အေသာကမင္းႀကီး အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ေခတ္သည္ ေအးခ်မ္းသာယာေသာေခတ္ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း သမိုင္းဆရာမ်ား အသိအမွတ္ျပဳၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာကို ကုိးကြယ္သူျဖစ္ေသာ္လည္း အျခားဘာသာတရားမ်ားကို ႏိွမ့္ခ်ျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ရႈတ္ခ်ျခင္းမျပဳဘဲ ေလးစားခဲ့သည္။ သေဘာ ထားႀကီးခဲ့သည္။ ေစတီပုထိုး၊ ေက်ာင္း၊ ေရတြင္းေရကန္မ်ား မ်ားျပားစြာတည္ထားခဲ့ၿပီး အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း ကုေဋႏွင့္ခ်ီ၍ မ်ားျပားခဲ့သည္။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္၏ ေရႊေခတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သာသနာေတာ္ကို ေနရာအႏွံ႕ျပန္႕ပြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ထိုမွ်ေလာက္ ထြန္းကားျပန္႕ပြားခဲ့ေသာ သာသနာေတာ္၏ အေျခအေနမ်ားကို ယေန႕ေခတ္ အေျခအေနႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ ယံုႏုိင္ဖြယ္ရာပင္မရိွေပ။

သာသနာေတာ္၏ ဆန္႕က်င္ဘက္အႏၲရာယ္မ်ားကို ေလွ်ာ့မတြက္သင့္။ ၎တို႕ဘက္မွ အကြက္ကို အျမဲေခ်ာင္း ေနၾကသည္။ အခြင့္သာသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ အႏုနည္း၊ အၾကမ္းနည္းတို႕ျဖင့္ နညး္မ်ိဳးစံုသံုးကာ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့ေသာ ေနရာမ်ား၌ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္ ေနရာယူရန္ မည္မွ်ခဲယဥ္းေၾကာင္းကို ယေန႕ေခတ္ အိႏိၵယႏုိင္ငံ၌ သာသနာျပဳေနေသာ ဆရာေတာ္မ်ား အသိဆံုးပင္ ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား အထြတ္အထိပ္သို႕ ေရာက္ရိွေနခ်ိန္၌ ဘာသာျခားမ်ားကို ႏွိပ္ကြပ္မႈ လံုးဝမရိွေၾကာင္း ရာဇဝင္ သမိုင္းဆရာမ်ား အသိအမွတ္ျပဳထားၾကသည္။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ဘက္က သေဘာထားႀကီးခဲ့သေလာက္ ၎တို႕ဘက္မွ ဘယ္ေသာအခါမွ် သက္ညွာမႈမရိွခဲ့ၾက။ အျပဳတ္ႏွံခဲ့ၾကသည္သာျဖစ္၏။ ဤအခ်က္ကိုလည္း အေလးအနက္ထား စဥ္းစားသင့္ပါသည္။ အိႏိၵယသာသနာ့သမိုင္းကို သင္ခန္းစာယူ၍ ျမန္မာ့သာသနာအတြက္ အျမဲမျပတ္ သတိခ်ပ္ကာ ဆရာ၊ဒကာ စည္းလံုးညီညြတ္စြာ ႀကိဳးပမ္းၾကရမည့္ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ပါသည္။ သာသနာေတာ္ အရွည္တည္ေရးကား အာဏာစက္ျဖင့္ သာသနာေတာ္ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈေပးႏုိင္ေသာ မင္းအစိုးရ၊ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းသံဃာႏွင့္ ခ်ီးေျမွာက္ေထာက္ပံ့သူ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမတို႕အေပၚ၌ မူတည္၏။ ထုိသံုးဦးသံုးဘက္လံုး သာသနာေတာ္အတြက္ လက္တြဲကာ တာဝန္ေက်ေက် ႀကိဳးပမ္းႏုိင္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းမိပါ၏။