ျမတ္​ဗုဒၶႏွင့္အတူ

ျမတ္​ဗုဒၶ ႏွင့္အတူ
Hla Hla Win, htd မွ ကူးယူပါသည္။ credit
ေသာတာပန္ပုဂိၢဳလ္မ်ား ေန႔စဥ္ဘဝမွာ ေနထိုင္ၾကပံု တရားေဒသနာေတာ္"
(၄)

အဲဒီေတာ့ ေသာတာပန္ျဖစ္ေနတဲ့ ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦးဟာ မိမိဘဝမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ျဖစ္ေစ၊ အျခားအခ်ိန္မွာပဲ ျဖစ္ေစ ျမတ္စြာဘုရားကို သတိရတိုင္း ဘုရားရဲ႕ဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳတယ္၊ ဘုရားဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳလိုက္တဲ့အခါ ဘုရားရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြဆိုတာ အကုန္လံုး မိမိရဲ႕ရင္ထဲ ႏွလံုးထဲမွာ ေရာက္လာတယ္။
သာမန္ "ဣတိပိ ေသ ဘဂဝါ၊ အရဟံ၊ သမၼာသမၺဳေဒၶါ" ဆိုတဲ့ ရတာေလးကို ရြတ္ဆိုဆင္ျခင္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး၊ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြ၊ ဂုဏ္ရည္ေတြကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္ၿပီးေတာ့ ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္တယ္။

ဆိုပါစို႔၊ ေလာကမွာ ဘုရားဆိုတာ အရဟံ- ေလာဘ ဆိုတာ ဖယ္ရွားၿပီးသားျဖစ္ရမယ္၊ ေဒါသ ဆိုတာ ဖယ္ရွားၿပီးသားျဖစ္ရမယ္၊ ေမာဟ ဆိုတာ ဖယ္ရွားၿပီးသားျဖစ္ရမယ္၊ ကိေလသာ ရန္သူေတြနဲ႔ ေဝးေနတဲ့ပုဂိၢဳလ္၊
ဆိုလိုတာက ဘုရားဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေလာဘမျဖစ္ဘူး၊ စိတ္မဆိုးဘူး၊ ေဒါသ မျဖစ္ဘူး၊ အမွန္မသိတဲ့ ေမာဟေတြ လႊမ္းမိုးေနတာမရွိဘူး၊ မာန္မာနေတြ မရွိဘူး၊ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ကိေလသာဆိုတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြ လံုးဝမရွိဘူး၊ ကင္းေဝးေနတယ္။ ဆိတ္ကြယ္ရာ၌ေသာ္လည္း မေကာင္းမႈကို မလုပ္ဘူးတဲ့။ ဒီဂုဏ္က သာမန္ဂုဏ္ မဟုတ္ဘူး။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္၊ လူဆိုတာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူမွမျမင္ဘူး၊ ဘယ္သူမွမသိဘူးဆိုၿပီး မဟုတ္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္တတ္ၾကတယ္၊ ေလာကမွာ လူႀကီးလူေကာင္းလို႔ေခၚတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြေတာင္မွ တိတ္တိတ္ပုန္း မဟုတ္တာေတြ လုပ္ထားတာေတြရွိတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကေတာ့ ဆိတ္ကြယ္ရာ မရွိဘူးဆိုတာ ဆိတ္ကြယ္ရာမွာေတာင္ မဟုတ္တာ မလုပ္ဘူးလို႔ေျပာတာ။ လူေရွ႕သူေရွ႕ဆို ေဝးေရာ။
ေလာက လူသားေတြက လူေရွ႕သူေရွ႕က်ေတာ့ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ ေနေပမယ့္လို႔ ကြယ္ရာမွာေတာ့ မဟုတ္တာလုပ္တတ္ေသးတယ္။ ဪ- ျမတ္စြာဘုရားက်ေတာ့ အဲဒီလို လူေရွ႕သူေရွ႕ မေျပာနဲ႔၊ ကြယ္ရာမွာေတာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ကို မလုပ္ပါလား၊ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ အရဟံဆိုတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ ျပည့္စံုတာပါလား၊ ကိေလသာေတြ ဖယ္ရွားႏိုင္တယ္၊ ဘုရားဆိုတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ျမတ္မွာ ေလာဘလည္းမရွိရဘူး၊ ေဒါသလည္းမရွိရဘူး၊ ေမာဟလည္းမရွိရဘူး။ စိတ္ဟာ အင္မတန္မွ ျဖဴစင္တဲ့ပုဂိၢဳလ္ ျဖစ္ရမယ္၊ အရဟံဆိုတာ အဲဒါကို ေျပာတာ။

အဲဒီလို ျဖဴစင္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ အင္မတန္မွ ရွိခုိးထိုက္တယ္၊ ပူေဇာ္ထိုက္တယ္။ လူေတြရဲ႕ ပစၥည္းေလးပါးေပးလွဴမႈကို ခံယူထိုက္တယ္၊
ေဟာ- အရဟံ- ပူေဇာ္အထူးကို ခံယူထိုက္တယ္ဆိုတာ အဲဒါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အရဟံကို အဓိပၸာယ္သံုးမ်ဳိးနဲ႔ ခြဲျခားေျပာၾကတယ္။
အရဟ- လို႔ေျပာလို႔ရွိရင္ "ထိုက္တန္သူ" လို႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ ထိုက္တန္တာလဲ၊ သူ႔မွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းဟာ ဘာနဲ႔မဆို ထိုက္တန္တယ္၊ ဒီလိုေျပာတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက အ-ရဟံ လို႔ အ ရဲ႕ အဓိပၸာယ္တစ္ခုယူၿပီးေတာ့ အ-ရဟံ = ဆိတ္ကြယ္ရာမွာ မေကာင္းမႈ မလုပ္ဘူး၊

ေနာက္တစ္ခါ ရဟ နဲ႔ အ နဲ႔ တြဲဖတ္ရင္ အရဟံ။

ေနာက္တစ္ခါ အရ-ဟံ၊ အရ နဲ႔ ဟ ကို ခြဲၿပီး အဓိပၸာယ္ယူတဲ့အခါ
အရ ဆိုတာ ကိေလသာ ရန္သူေတြကို၊
ဟ ဆိုတာ ဖယ္ရွားၿပီး ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ "အရဟံ, အရ-ဟံ, အ-ရဟံ" လို႔ သံုးမ်ဳိးခြဲ၍ ဖြင့္ဆိုေလ့ရွိတယ္။ ဘယ္လိုပဲၾကည့္ၾကည့္ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္ရည္တစ္ခုဟာ သာမန္ပုဂိၢဳလ္ေတြ လိုက္မမီတဲ့ ဂုဏ္ရည္ပဲ။
ဒါေၾကာင့္မို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီးေတာ့ ဘုရားကို ၾကည္ညိဳႏိုင္တယ္။

ဆိုပါစို႔၊ ကိုယ္က ေလာဘေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ ဪ- ငါ့စိတ္ထဲမွာ ေလာဘေတြ လႊမ္းေနတယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားဆိုရင္ ဒီလိုေလာဘမ်ဳိး မရွိဘူး။
ကိုယ္က စိတ္ဆိုးတယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားကို အာ႐ံုျပဳလိုက္၊ ဪ ဘုရားမွာ ဒီလို စိတ္ဆိုးတာ မရွိဘူး၊ ဘုရားရဲ႕ စိတ္ဓာတ္မွာ ဒီလို စိတ္ဆိုးတာ မရွိဘူး။
ကိုယ္က အမွန္မသိလို႔ ေတြေဝတယ္၊ လုပ္သင့္တာ မလုပ္သင့္တာ ခြဲေဝမသိဘူး၊ ဪ ျမတ္စြာဘုရားမွာ ဒီလို လုပ္သင့္တာ မလုပ္သင့္တာ ခြဲမသိတဲ့၊ ေတြေဝတဲ့ ေမာဟမ်ဳိး မရွိဘူး။
ကိုယ့္ရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရား အေျခအေန ကြာျခားပံု ဆင္ျခင္သံုးသပ္ၾကည့္လိုက္ရင္ အရဟံ ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳလို႔ရတယ္။ အလြန္ေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ အေနအထားတစ္ခု၊ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အရည္အေသြးတစ္ခု ေပၚလြင္လာမွာ ျဖစ္တယ္ေပါ့။

ထို႔အတူပဲ ဘုရားဟာ ကိေလသာေတြကို ဖယ္ရွားႏိုင္လို႔ ဘုရားျဖစ္ၿပီ ဆိုတဲ့အခါ ကိေလသာေတြကို ဖယ္ရွားလိုက္တာ ဘာေၾကာင့္ဖယ္ရွားႏိုင္တာလဲ၊ အမွန္တရားကို သိလို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ ေနာက္က သမၼာသမၺဳေဒၶါ- မွန္မွန္ကန္ကန္သိတာ၊ ဘယ္သူကေျပာလို႔ သိတာလဲဆိုေတာ့
သံ- ကိုယ္တိုင္၊
ဗုဒၶ- သိတယ္၊
သိသင့္သိထိုက္တဲ့ တရားေတြကို အမွန္အကန္ ကိုယ္တိုင္သိတယ္၊ ဆရာမရွိဘူး၊ ဘယ္သူကမွ နည္းျပတာ မဟုတ္ဘဲသိတယ္။ ဘုရားဆိုတဲ့ပုဂိၢဳလ္ဟာ သိစရာကိုလည္း အမွန္အကန္သိတယ္။
ဒါမွ ဘုရားလို႔ေခၚတာ။

ေနာက္တစ္ခုက ဝိဇၨာစရဏသမၸေႏၷာ၊
ဝိဇၨာ- ဆိုတာ အသိဉာဏ္၊
စရဏ- ဆိုတာ ကိုယ္က်င့္တရား။
ဉာဏ္လည္းရွိတယ္၊ ကိုယ္က်င့္တရားလည္းရွိတယ္၊ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ဝိဇၨာဉာဏ္ေတြရွိၿပီးေတာ့ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ျပည့္စံုတယ္။

အဲဒီလို ဝိဇၨာစရဏ နဲ႔ ျပည့္စံုလို႔ သုဂေတာ တဲ့၊
ေအာင္ျမင္ေပါက္ေရာက္ၿပီးသား ျဖစ္တယ္။ နိဗၺာန္ကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မ်က္ေမွာက္ျပဳၿပီးသား ျဖစ္တယ္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ မွန္ကန္တဲ့ စကားကိုသာ ေျပာတတ္တယ္၊ ဒီလိုအဓိပၸာယ္နဲ႔ သုဂေတာ လို႔ဆိုတာ။

ေနာက္တစ္ခုက ျမတ္စြာဘုရားဆိုတာ ေလာကဝိဒူ- ေလာကအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ျဖစ္တယ္၊

ေလာကအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ ေလာကသားေတြကို ဆံုးမတဲ့ေနရာမွာေတာ့ တုႏိုင္တဲ့ပုဂိၢဳလ္ မရွိဘူးတဲ့၊ အတုမဲ့ပုဂိၢဳလ္ ျဖစ္တယ္။
အႏုတၱေရာ ပုရိသဓမၼသာရထိ- အဲဒီလို ဆံုးမထိုက္တဲ့ပုဂိၢဳလ္ကို ဆံုးမတဲ့ေနရာမွာ အတုမရွိေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တယ္။

သတၳာ ေဒဝမႏုႆ ာနံ - လူေတြ နတ္ေတြရဲ႕ တကယ့္ကိုဆရာႀကီးျဖစ္တယ္လို႔ ဒီဂုဏ္ေတာ္ကို ေဟာတယ္။

ေနာက္တစ္ခါ ဗုေဒၶါ- ကိုယ္တိုင္သာ သိတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူမ်ားကိုလည္း သိေအာင္ေဟာေျပာေပးႏိုင္တယ္။

ဘဂဝါ- ဘုန္းကံအေနနဲ႔လည္း သာမန္ပုဂိၢဳလ္ မဟုတ္ဘူး၊ ပါရမီေတာ္ေတြကို ျဖည့္က်င့္ထားရွိသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ တကယ့္ကိုစြမ္းႏိုင္တဲ့ ဘုန္းကံေတြနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ပုဂိၢဳလ္လို႔။

ဪ- ဘုရားရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြ အခုလို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ၿပီးေတာ့ တစ္ခုစီျဖစ္ေစ၊ အားလံုး ၿခံဳငံု၍ျဖစ္ေစ၊ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္ေတြကို အခုလို အာ႐ံုျပဳၿပီးေနတယ္။

အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ(Ph. D)

စာအုပ္အမွတ္စဥ္(၁ဝ၉)

-----------------------------------------------------------------
(ဆက္လက္ ကူးယူ ပူေဇာ္ပါရေစ၊ post တိုင္းကို လြတ္လပ္စြာ share ႏိုင္ပါတယ္ရွင္၊ သက္ရွည္ က်န္းမာ စိတ္ခ်မ္းသာ၍ လိုရာဆႏၵ ျပည့္ၾကပါေစရွင္

Nyan Phyo Myint
သာဓုပါ. ႐ွယ္ပါရေစ
တရားေတာ္နာယူရျခင္းေႀကာင့္အားရွိပါတယ္ေစတနာရွင္DHHLေက်းဇူးပါ