ဗုဒၶဂယာ သံေဝဇနိယေလးဌာနဘုရားဖူး ၈

ဗုဒၶဂယာ သံေဝဇနိယေလးဌာနဘုရားဖူးခရီးစဥ္မွ ထူးျခားေသာအသိအျမင္မ်ား ၈
အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏က႑ကို ျမွင့္္ေပးေသာ ဗုဒၶျမတ္စြာ၊ ဘိကၡဳနီသာသနာ စတင္ခဲ့ရာ ေဝသာလီ

ကုသိနာရံုသည္ ဥတၱရာပရာေဒ့ရွ္ျပည္နယ္၌ တည္ရိွၿပီး ပတၱနားၿမိဳ႕သည္ ဗီဟာျပည္နယ္၌ တည္ရိွသည္။ ဥတၱရာပရာေဒ့ရ္ွျပည္နယ္၏ နယ္နိမိတ္ကို ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ ဗီဟာျပည္နယ္ထဲသို႕ စတင္ ဝင္ေရာက္ကတည္းက လမ္းမ်ားအလြန္ၾကမ္းသည္။ ေဝသာလီၿမိဳ႕သို႕ မေရာက္မီ ဗုဒၶသပိတ္ေတာ္ကိုဌာပနာထားေသာ ေစတီေတာ္ႀကီးကို ကားလမ္းနံေဘးတြင္ ဖူးေတြ႕ရသည္။ အလြန္ႀကီးမားေသာ ေစတီေတာ္ႀကီးျဖစ္သည္။ ေန႕လယ္စာကို ကားေပၚတြင္ ပါလာေသာ ျမန္မာထမင္းဟင္းမ်ားျဖင့္ လမ္းေဘးရိွ စားေသာက္ဆုိင္တြင္ ဝင္ေရာက္စားေသာက္ၾကသည္။ ေန႕လယ္ (၁)နာရီခန္႕တြင္ ေဝသာလီသို႕ေရာက္သည္။
ေရွးဦးစြာ ေဝသာလီျပည္ မဟာဝုန္ေတာရိွ ကူဋာဂါရေက်ာင္းေတာ္ႀကီး တည္ရိွခဲ့ေသာေနရာသို႕ သြားေရာက္ ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ ဘုရားရွင္ ပဥၥမေျမာက္ ဝါကပ္သီတင္းသံုးေတာ္မူရာဌာန၌ တည္ထားေသာ ေစတီေတာ္ႀကီးကို ဖူးေတြ႕ ရသည္။ အနီးတစ္ဝိုက္၌ ရဟႏၲာေစတီမ်ားဟု ယူဆရေသာ အုတ္ခံုအဝိုင္းမ်ားလည္း ေတြ႕ရသည္။ အေသာကမင္းႀကီး စုိက္ထူခဲ့ေသာ ေက်ာက္တုိင္မ်ားအနက္ အေကာင္းပကတိတည္ရိွေနသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ ေက်ာက္စာတုိင္ လည္းတည္ရိွသည္။ ေက်ာက္စာတုိင္ထိပ္တြင္ ျခေသၤ႕ရုပ္ရိွသည္။ ေဝသာလီျပည္တြင္ ကပ္ဆိုက္စဥ္က လိစၧဝီမင္းမ်ားက ပင့္ေလွ်ာက္ၾက၍ ဘုရားရွင္ၾကြေရာက္ေတာ္မူပံု၊ ေပါကၡရဝႆမိုးကိုရြာေစေတာ္မူပံု၊ ရတနသုတ္ ပရိတ္တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူပံုတုိ႕ကို အာရံုျပဳ၍ ဗုဒၶါႏုႆတိဘာဝနာပြားမ်ားၿပီး “ရတနသုတ္”ကို ရြတ္ဆို ပူေဇာ္သည္။ ေဝသာလီရိွ ကူဋာဂါရေက်ာင္းေတာ္သည္ ဘုရားရွင္ ပဥၥမေျမာက္ဝါ၌ ဝါဆိုသီတင္းသံုးေတာ္မူရာ ဌာနျဖစ္သည္။ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ အမွဴးျပဳေသာ သာကီဝင္မင္းသမီး(၅၀၀)တို႕ကို ဘိကၡဳနီအျဖစ္ ခြင့္ျပဳေတာ္မူရာ ဌာနလည္းျဖစ္၍ ဘိကၡဳနီသာသနာ စတင္ေပၚေပါက္ရာဌာနလည္းျဖစ္၏။ အိႏၵိယထံုးစံအရ ေခတ္အဆက္ဆက္ အႏိွမ္ခံခဲ့ရေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ တန္းတူအခြင့္အေရးေပးကာ ဘိကၡဳနီသံဃာအဖြဲ႕အစည္းကို တည္ေထာင္ေတာ္မူခဲ့ရာ ဌာနျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား မေမ့သင့္ေသာေနရာျဖစ္သည္။

ကူဋာဂါရေက်ာင္းဝန္းရိွ ေစတီေတာ္ႀကီးကို ဖူးေျမာ္ကန္ေတာ့ၿပီးေနာက္ ဘုရားရွင္က မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ ေထရီမႀကီးအား ထိုေက်ာင္းေတာ္တြင္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာ အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ အ႒ကနိပါတ္လာ “သံခိတၱသုတ္”ကို အမွတ္တရ ရြတ္ဆိုပူေဇာ္ခဲ့သည္။ ေစတီေတာ္အနီးတစ္ဝိုက္၌ လွည့္လည္ဖူးေျမာ္ရင္း လိစၧဝီမင္းသား သုနကၡတ္ အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိေသးသည္။ သုနကၡတ္ကား ဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္မွ လုိက္ပါ၍ လုပ္ေကၽြးျပဳစုခြင့္ရပါလ်က္ ဘုရားရွင္ထက္ပင္ အဝတ္မဝတ္ေသာ ဂ်ိန္းဘုန္းႀကီးကို ပို၍ၾကည္ညိဳသူျဖစ္သည္။ သုနကၡတ္သည္ ရဟန္းျပဳ၍ တရားအားထုတ္ရာ ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဥ္(နတ္မ်က္စိကဲ့သို႕ ျမင္ႏုိင္ေသာဥာဏ္)ကို ရရိွခဲ့ေသာ္လည္း အတိတ္ဘဝတစ္ခုက ျပဳခဲ့မိသည့္ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ဒိဗၺေသာတအဘိညာဥ္ကို မရရိွႏုိင္ခဲ့ေပ။ ထိုအဆင္မေျပမႈကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဘုရားရွင္အေပၚ အထင္လြဲကာ မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး လူထြက္သြားခဲ့သည္။ လူထြက္သြားၿပီးေနာက္ လူစည္ကားေသာ ေနရာမ်ား၌ လွည့္လည္၍ “ရဟန္းေဂါတမမွာ ေလာကုတၱရာတရားထူး ဘာတစ္ခုမွ်မရိွ၊ သူေဟာတဲ့တရားေတြဟာ စိတ္ကူးထဲမွာ ေပၚလာတာေတြကို ေဟာျပထားတာျဖစ္တယ္”ဟု စြပ္စြဲခဲ့သူျဖစ္၏။ အရွင္သာရိပုတၱရာက ဆြမ္းခံရင္းၾကားသိလာသျဖင့္ ဘုရားရွင္ကို ေလွ်ာက္ထားသည္။ ဘုရားရွင္က ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါး၊ ရဲရင့္ေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ေဝသာရဇၨဥာဏ္ေတာ္ေလးပါး၊ လားရာဂတိငါးမ်ိဳးကို ပိုင္းျခားသိျမင္ႏုိင္ေသာ ဥာဏ္ေတာ္ငါးပါး၊ ပဋိသေႏၶေလးမ်ိဳးကို ပိုင္းျခားသိျမင္ႏုိင္ေသာ ဥာဏ္ေတာ္ေလးပါး၊ အဘိညာဥ္ေျခာက္ပါး၊ ပရိသတ္ရွစ္ပါး၌ ရဲရင့္ေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ဥာဏ္ေတာ္ရွစ္ပါး၊ ဥာဏ္ေတာ္စြမ္းအား ဆယ္ပါး--- စသည္တို႕ကို ထုတ္ေဖာ္ေဟာျပေတာ္မူၿပီး သုနကၡတ္ၾကည္ညိဳေသာ ဂ်ိန္းဘာသာဝင္တို႕၏ အက်င့္မ်ားကို အေလာင္းေတာ္ကိုယ္တုိင္ အတိတ္ဘဝက အားထုတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေလာကုတၱရာ တရားထူးကို မရခဲ့ပံု၊ ထုိအက်င့္မ်ား ဘာတစ္မွ် အက်ိဳးမရိွပံုတုိ႕ကို ေဝဖန္ျပေတာ္မူကာ “အသက္အရြယ္အုိမင္းလြန္း၍ ငါ့ကို ကုတင္ေညာင္ေစာင္းျဖင့္ ထမ္း၍ ေခၚေဆာင္သြားရေစကာမူ ငါ၏သဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္သည္ ဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပားမႈ လံုးဝမရိွႏုိင္၊ လူနတ္ျဗဟၼာသတၱဝါအေပါင္းတုိ႕၏ ေကာင္းက်ိဳးကို သယ္ပိုးရြက္ေဆာင္တတ္ေသာ ေတြေဝမႈကင္းစင္သည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ေလာက၌ ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးပါသည္ဟု တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေျပာဆိုခဲ့လွ်င္ ငါ့ကို ရည္ညႊန္း၍ ေျပာဆိုမွသာ မွန္ကန္ေသာေျပာဆိုမႈျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း” ရဲရဲေတာက္မိန္႕ဆိုလ်က္ “မဟာသီဟနာဒ”သုတ္ကို ေဟာျပေတာ္မူခဲ့သည္။ သာသနာေတာ္ႏွင့္ ဆံုစည္းခြင့္ရခဲ့ပါေသာ္လည္း သာသနာေတာ္၏ တန္ဖိုးကို မသိတတ္သျဖင့္ သာသနာႏွင့္ ေတြ႕ရက်ိဳးမနပ္သူ သုနကၡတ္ အေပၚ သံေဝဂယူမိပါ၏။

ေဝသာလီမဟာဝုန္ေတာ ကူဋာဂါရေက်ာင္းေတာ္ရာကို ဖူးေျမာ္ၿပီးေနာက္ လိစၧၲဝီမင္းမ်ားက ဘုရားရွင္၏ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ေစတီတည္ထားခဲ့ေသာေနရာသို႕ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ ေစတီအုတ္ျမစ္မွ်သာ ၾကြင္းက်န္ေတာ့ သည့္ေန႕ရာကို သြပ္မိုးအဝုိင္းႀကီးျပဳလုပ္၍ သံဇကာ ကာရံထားသည္။

လိစၧဝီမင္းမ်ားက ၎တို႕၏ ေဝစုရဓာတ္ေတာ္မ်ား ကို ဌာပနာ၍ ေစတီတည္ထားေသာ ေနရာျဖစ္၍ သမုိင္းဝင္ဌာနတစ္ခုျဖစ္ေသာ္လည္း ဖူးေျမာ္စရာေနရာ သိပ္မရိွ၊ အနီးနားတြင္ လိစၧဝီေရကန္ႏွင့္ ဂ်ပန္ေစတီေတာ္ရိွသည္။

ထိုေရကန္သည္ ဗႏၶဳလစစ္သူႀကီး၏ဇနီး မလိႅကာ ခ်င္ျခင္းျဖစ္ သျဖင့္ အေစာင့္အၾကပ္မ်ားၾကားမွ ရေအာင္ဝင္ေရာက္၍ ေသာက္သံုးေစခဲ့ေသာ ေရကန္ျဖစ္သည္ဟု ယူဆထားၾကသည္။ အနီးနားတြင္ ေစ်းဆုိင္တန္းမ်ားရိွၿပီး ပစၥည္းမ်ားမွာလည္း စံုလင္သည္။ အေသာကေက်ာက္စာတိုင္ ပန္းပုရုပ္တုမ်ားကို ေဝသာလီတြင္ ေစ်းအသက္သာဆံုးျဖင့္ ရႏိုင္သည္။



ဦးဉာဏ(ႂကြယ္အိပ္ပြဲ)၏
သူရဇၨ ေဖ ၂၀၁၅ တြင္ေဖာ္ျပၿပီး
သည္ကို ကူးယူျခင္းသာ

အေသာကေက်ာင္းေတာ္ရာ၊ တတိယသဂၤါယနာတင္ရာ သာသနာျပဳဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ပါဋလိပုတ္

ေဝသာလီတြင္ လွည့္လည္ဖူးေျမာ္ၿပီးေနာက္ ဗီဟာျပည္နယ္၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေသာ 

ပတၱနားၿမိဳ႕(ပါဋလိပုတ္)သို႕ ခရီးဆက္ၾကသည္။ ပတၱနားၿမိဳ႕သို႕ အဝင္တြင္ ဂဂၤါျမစ္ကို ျဖတ္၍ေဆာက္လုပ္ထားေသာ (၇)ကီလုိမီတာရွည္သည့္ မဟတၱမဂႏၵီတံတားၾကီးကို ျဖတ္ၾကရသည္။ ဂဂၤါျမစ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္စဥ္ မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္ကို အမွတ္ရမိသည္။ ပါဋလိပုတ္ၿမိဳ႕ကား ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါက နယ္ျခားၿမိဳ႕ကေလးမွ်သာျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕သစ္တည္ရာ၌ ဘုရားရွင္ ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို စည္းေဝးခန္းမေဆာင္၌ တစ္ညတာသီတင္းသံုးေစၿပီး တရားနာယူၾကသည္။ ဘုရားရွင္က ဤပါဋလိၿမိဳ႕သည္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ကုန္စည္ကူးသန္းေရာင္းဝယ္မႈျပဳရာ အခ်က္အခ်ာအက်ဆံုး ၿမိဳ႕ႀကီးျဖစ္လာလိမ့္မည္။ ဤၿမိဳ႕၌ မီးေဘး၊ ေရေဘး၊ အခ်င္းခ်င္းကြဲျပားေသာေဘးတို႕ ၾကံဳရလိမ့္မည္ဟု အရွင္အာနႏၵာကို ဗ်ာဒိတ္စကား မိန္႕ၾကား ေတာ္မူခဲ့သည္။ ဘုရားအမွဴးရိွေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကို သုနိဓႏွင့္ ဝႆကာရ အစရိွသည့္ မဂဓအမတ္ၾကီးမ်ားက ဆြမ္း ကပ္လွဴၾကသည္။ ဆြမ္းကပ္လွဴၿပီး ဘုရားရွင္ျပန္ၾကြေတာ္မူေသာအခါ ဘုရားရွင္ထြက္ေတာ္မူရာတံခါးကို ေဂါတမတံခါးဟု အမည္တြင္ေစမည္။ ဘုရားရွင္တစ္ဘက္ကမ္းသို႕ ကူးေတာ္မူရာ ဆိပ္ကမ္းကို ေဂါတမဆိပ္ကမ္းဟု အမည္တြင္ေစမည္ဟု ရည္ရြယ္၍ ဘုရားရွင္ေနာက္ေတာ္မွ အမတ္ၾကီးမ်ား လုိက္ပါလာၾကသည္။ ဘုရားရွင္က ေလွေဖာင္ျဖင့္ ကူးေတာ္မမူဘဲ ရဟန္းသံဃာမ်ားကိုပါ တန္ခိုးေတာ္ျဖင့္ ေခၚေဆာင္ေတာ္မူသည္။ ေလွေဖာင္ဖြဲ႕ေနသူမ်ားကို ဘုရားရွင္ျမင္ေတာ္မူ၍  “ေယ တရႏၲိ အဏၰဝံ သရံ” အစရိွေသာ ဂါထာျဖင့္ ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ေတာ္မူသည္။ ျမတ္စြာဘုရား ၾကြသြားေတာ္မူရာေနရာကို “ေဂါတမဆိပ္ကမ္း”ဟု အမည္ေပးထားခဲ့ရာ ယခုထိ အမည္တြင္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ပါဋလိပုတ္ၿမိဳ႕သည္ ဘုရားရွင္၏ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္အတုိင္း အေသာကေခတ္တြင္ မင္းေနျပည္ေတာ္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့သည္။

မိမိတို႕အဖြဲ႕ ပတၱနားၿမိဳ႕တြင္းသို႕ ဝင္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ အေသာကမင္းႀကီး ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့ေသာ အေသာကာရံုေက်ာင္းေတာ္ရာကို ကားေပၚမွပင္ ၾကည့္ရႈေလ့လာၾကသည္။ အမ်ားအပန္းေျဖရာ ဥယ်ာဥ္မွ်သာ က်န္ရစ္ၿပီး အပိုင္းပိုင္း က်ိဳးပဲ့ေနေသာ အေသာကမင္းႀကီး၏ ေက်ာက္စာတုိင္ကို အမိုးအကာေအာက္တြင္ ထိန္းသိမ္းထားသည္။ အေသာကမင္းႀကီးလက္ထက္က ဤေနရာသည္ တတိယသဂၤါယနာတင္ရာ ေနရာဌာနျဖစ္ခဲ့ၿပီး သာသနာေတာ္အတြက္ အလြန္အေရးပါေသာ ေနရာတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္ အမွဴးျပဳသည့္ ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာေသာ ရဟႏၲာႀကီးမ်ား သီတင္းသံုးေတာ္မူရာဌာနျဖစ္ခဲ့ၿပီး ကိုးတုိင္းကိုးဌာနသို႕ သာသနာျပဳအဖြဲ႕မ်ား ေစလႊတ္၍ ဗုဒၶသာသနာကို ျဖန္႕ခ်ီရာ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ႀကီးျဖစ္ခဲ့၏။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကို အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ ျပင္ပသို႕ ျဖန္႕ခ်ီႏုိင္ခဲ့ၿပီး ကမာၻ႕ဘာသာၾကီးမ်ားစာရင္းဝင္ ဘာသာတစ္ခုအျဖစ္သို႕ ေရာက္ရိွေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ယေန႕ျမင္ေတြ႕ ေနရေသာ ျမန္မာ့သာသနာသည္ပင္ အေသာကာရံုေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ သာသနာေတာ္ အတြက္ ဤမွ်ေက်းဇူးမ်ားေသာ ေနရာဌာနသည္ပင္လွ်င္ ယေန႕အခ်ိန္၌ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုမွ်သာ ၾကြင္းက်န္ေတာ့သည္ကို သံေဝဂ ယူမိပါေတာ့သည္။

အေသာကာရံုေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ၾကည့္ရႈေလ့လာၿပီးေနာက္ ဆက္လက္ထြက္ခြာလာရာ မၾကာမီ ျမန္မာ ေက်ာင္းသို႕ ေရာက္ရိွသည္။ လူေနရပ္ကြက္အလယ္တြင္ တည္ရိွၿပီး စီးပြားႏွင့္ကူးသန္းဝန္ၾကီးဌာနက ဦးစီး၍တည္ ေဆာက္ထားေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးႏွင့္ သိမ္ေတာ္ႀကီးတည္ရိွသည္။ ေက်ာင္ေဆာင္ႀကီး၌ ဓာတ္ေလွကားရိွသျဖင့္ ဆင္းရတက္ရ အဆင္ေျပသည္။ အျခားဘုရားဖူးအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ မဆံုသျဖင့္ မိမိတို႕တစ္ဖြဲ႕တည္း ေအးေအးေဆးေဆး တည္းခိုၾကရသည္။ ေက်ာင္းေရွ႕အနီးနားတြင္ မီးရထားဘူတာရံုရိွသည္။ အိႏၵိယတြင္ ခရီးသည္မ်ားက မီးရထားကိုသာ အဓိကထား၍ သြားလာၾကေၾကာင္း သိရသည္။ ခရီးသည္မ်ား အလြန္မ်ားၿပီး မီးရထားကလည္း မိနစ္ပုိင္းမွ်သာ ကြာျခား၍ တစ္စင္းၿပီးတစ္စင္း ဆုိက္ေရာက္လာၾကသည္။ ခရီးသည္မ်ား အေျပးအလႊားျဖင့္ အဆင္းအတက္ ျပဳလုပ္ေနၾက သည္မွာလည္း ကၽြက္ကၽြက္ညံေနေတာ့သည္။

ပတၱနားၿမိဳ႕တြင္ တစ္ညတာတည္းခုိခိုက္ အေသာကေခတ္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကို မွန္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။ 

ရာဇဝင္သမိုင္းဆရာမ်ားက အေသာကမင္းႀကီးကို ကမာၻ႕သမုိင္းတြင္ ထင္ရွားခဲ့ေသာ ဧကရာဇ္မင္းမ်ားအနက္ အထြန္းေတာက္ဆံုးေသာ ၾကယ္ပြင့္ႀကီးအျဖစ္ ခ်ီးက်ဴးခဲ့ၾကသည္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံသမိုင္း၌ အေသာကမင္းႀကီး အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ေခတ္သည္ ေအးခ်မ္းသာယာေသာေခတ္ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း သမိုင္းဆရာမ်ား အသိအမွတ္ျပဳၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာကို ကုိးကြယ္သူျဖစ္ေသာ္လည္း အျခားဘာသာတရားမ်ားကို ႏိွမ့္ခ်ျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ရႈတ္ခ်ျခင္းမျပဳဘဲ ေလးစားခဲ့သည္။ သေဘာ ထားႀကီးခဲ့သည္။ ေစတီပုထိုး၊ ေက်ာင္း၊ ေရတြင္းေရကန္မ်ား မ်ားျပားစြာတည္ထားခဲ့ၿပီး အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း ကုေဋႏွင့္ခ်ီ၍ မ်ားျပားခဲ့သည္။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္၏ ေရႊေခတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သာသနာေတာ္ကို ေနရာအႏွံ႕ျပန္႕ပြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ထိုမွ်ေလာက္ ထြန္းကားျပန္႕ပြားခဲ့ေသာ သာသနာေတာ္၏ အေျခအေနမ်ားကို ယေန႕ေခတ္ အေျခအေနႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ ယံုႏုိင္ဖြယ္ရာပင္မရိွေပ။

သာသနာေတာ္၏ ဆန္႕က်င္ဘက္အႏၲရာယ္မ်ားကို ေလွ်ာ့မတြက္သင့္။ ၎တို႕ဘက္မွ အကြက္ကို အျမဲေခ်ာင္း ေနၾကသည္။ အခြင့္သာသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ အႏုနည္း၊ အၾကမ္းနည္းတို႕ျဖင့္ နညး္မ်ိဳးစံုသံုးကာ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့ေသာ ေနရာမ်ား၌ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္ ေနရာယူရန္ မည္မွ်ခဲယဥ္းေၾကာင္းကို ယေန႕ေခတ္ အိႏိၵယႏုိင္ငံ၌ သာသနာျပဳေနေသာ ဆရာေတာ္မ်ား အသိဆံုးပင္ ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား အထြတ္အထိပ္သို႕ ေရာက္ရိွေနခ်ိန္၌ ဘာသာျခားမ်ားကို ႏွိပ္ကြပ္မႈ လံုးဝမရိွေၾကာင္း ရာဇဝင္ သမိုင္းဆရာမ်ား အသိအမွတ္ျပဳထားၾကသည္။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ဘက္က သေဘာထားႀကီးခဲ့သေလာက္ ၎တို႕ဘက္မွ ဘယ္ေသာအခါမွ် သက္ညွာမႈမရိွခဲ့ၾက။ အျပဳတ္ႏွံခဲ့ၾကသည္သာျဖစ္၏။ ဤအခ်က္ကိုလည္း အေလးအနက္ထား စဥ္းစားသင့္ပါသည္။ အိႏိၵယသာသနာ့သမိုင္းကို သင္ခန္းစာယူ၍ ျမန္မာ့သာသနာအတြက္ အျမဲမျပတ္ သတိခ်ပ္ကာ ဆရာ၊ဒကာ စည္းလံုးညီညြတ္စြာ ႀကိဳးပမ္းၾကရမည့္ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ပါသည္။ သာသနာေတာ္ အရွည္တည္ေရးကား အာဏာစက္ျဖင့္ သာသနာေတာ္ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈေပးႏုိင္ေသာ မင္းအစိုးရ၊ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းသံဃာႏွင့္ ခ်ီးေျမွာက္ေထာက္ပံ့သူ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမတို႕အေပၚ၌ မူတည္၏။ ထုိသံုးဦးသံုးဘက္လံုး သာသနာေတာ္အတြက္ လက္တြဲကာ တာဝန္ေက်ေက် ႀကိဳးပမ္းႏုိင္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းမိပါ၏။

ဗုဒၶဂယာ သံေဝဇနိယေလးဌာနဘုရားဖူးခရီးစဥ္ ၇

ဗုဒၶဂယာ သံေဝဇနိယေလးဌာနဘုရားဖူးခရီးစဥ္မွ ထူးျခားေသာအသိအျမင္မ်ား ၇
ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူရာ ကုသိနာရံု

မိမိတို႕အဖြဲ႕ ေန႕လယ္စာစားၿပီးေနာက္ ဖြားေတာ္မူရာလုမၺိနီမွ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူရာကုသိနာရံုသို႕ ခရီးဆက္ခဲ့ ၾကသည္။ ခရီးမိုင္ (၈၇)မုိင္မွ်သာေဝး၍ ညေနေလးနာရီခန္႕တြင္ ကုသိနာရံုျမန္မာေက်ာင္းသို႕ ေရာက္ရိွသည္။ မဟာ ပရိနိဗၺာန္ရုပ္ပြားေတာ္တန္ေဆာင္းလည္း မပိတ္ေသးသျဖင့္ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ ေနာက္တစ္ေန႕ (21.3.2014) တြင္ နံနက္စာစားၿပီးေနာက္ ဘုရားရွင္၏ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္ ေတေဇာဓာတ္ေလာင္ကၽြမ္းရာ အဂၤါရေစတီေတာ္သို႕ ေရွးဦးစြာ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ မိမိ၏စိတ္၌ မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္လာ ဘုရားရွင္၏ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို ပရိနိဗၺာန္ ျပဳေတာ္မူရာ အင္ၾကင္းေတာမွ မလႅာမင္းတို႕၏ မကိုဋ္ထံုးဖြဲ႕ရာဌာနျဖစ္ေစာ မကုဋဗႏၶနေစတီသို႕ ပင့္ေဆာင္ၾကပံု၊ နတ္တို႕က လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ဒူးဆစ္ျမဳပ္မွ် မႏၵာရဝနတ္ပန္းတို႕ျဖင့္ ျဖန္႕က်ဲ၍ ပူေဇာ္ၾကပံု၊ အရွင္မဟာကႆပ မၾကြ လာမီ မီးသၿဂႋဳဟ္၍ မရပံု၊ အရွင္မဟာကႆပ ၾကြလာေတာ္မူၿပီးမွ ေတေဇာဓာတ္ေလာင္ကၽြမ္းပံုတို႕ကို အေတြးအာရံု ေရာက္ေနမိသည္။ နတ္တို႕၏တန္ခိုးျဖင့္ စႏၵကူးနံ႕သာထင္းပံုမွ ဟုန္းခနဲမီးထေတာက္ခ်ိန္တြင္ အရွင္အာနႏၵာ၏ ရင္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲတြင္ ဘယ္လိုမ်ား ခံစားရပါလိမ့္မလဲ? မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားကို ၾကည့္ရင္း အ့ံၾသျခင္းႏွင့္အတူ လြမ္းေဆြးျခင္း တို႕ျဖင့္ ရင္ထဲမွာ ျပည့္လွ်ံေနေလ မည္လား? ေရႊအဆင္းရိွေသာ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားက ဝါးၿမိဳသြားခ်ိန္တြင္ “အာနႏၵာ - မိမိခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးသူတို႕ႏွင့္ ရွင္ကြဲကြဲျခင္း၊ ေသကြဲကြဲျခင္း သေဘာကို ေရွးယခင္ကပင္ ငါေဟာခဲ့ၿပီမဟုတ္ပါေလာ။  ျမတ္စြာဘုရား၏ ခႏၶာကိုယ္ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ျဖစ္ျခင္း၊ပ်က္ျခင္းမကင္းေသာ သေဘာကို မပ်က္စီးပါေစလင့္ဟု ေတာင့္တ၍ မရႏုိင္။ ” ဟု ေဟာၾကားခဲ့ေသာ ေဒသနာေတာ္ကို နားထဲတြင္ ၾကားေယာင္မိေန မည္လား? (၂၅)ဝါတုိင္တုိင္ ဘုရားရွင္၏ေနာက္ေတာ္မွ အရိပ္ပမာမခြဲမခြာ လုိက္ပါခဲ့ရေသာ အနီးကပ္ဆံုး တပည့္အေနျဖင့္ အတိတ္မွ ပံုရိပ္မ်ားကို တသသ, သတိရရင္း သံေဝဂယူေနေလမည္လား? ဟု စဥ္းစားေနမိသည္။ အဂၤါရေစတီေနရာသည္ ဘုရားရွင္၏ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို မီးသၿဂႋဳဟ္ရာဌာနျဖစ္၍ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ရဟႏၲာႀကီးမ်ား ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ၾကြေရာက္ဖူးေျမာ္ေတာ္မူခဲ့ၾကမည္မွာ အမွန္ပင္။ ၾကြေရာက္လာေသာ သံဃာေတာ္တို႕၏ အစည္း အေဝးကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ပထမသဂၤါယနာတင္ပြဲကို က်င္းပရန္ စီစဥ္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ သာသနာ့သမုိင္းအတြက္ အေရးပါေသာ ေနရာဌာန တစ္ခုျဖစ္သည္။

အဂၤါရေစတီေတာ္ကို ဖူးေျမာ္ၿပီး ျပန္အလာတြင္ ေဒါဏပုဏၰားႀကီးက ဘုရားရွင္၏ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ရွစ္ျပည္ေထာင္မင္းတို႕အား အညီအမွ် ခြဲေဝေပးခဲ့ေသာေနရာကိုလည္း ကားေပၚမွ ျပသသည္။ လမ္း၏ လက္ဝဲဘက္တြင္ တည္ရိွသည္။ ယခင္က အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုအျဖစ္ျဖင့္ မထင္ရွားေသာ္လည္း ယခုအခါ ထုိေနရာကို ပိုင္ဆုိင္သူသည္ တိဗက္ဗုဒၶဘာသာတစ္ဦးျဖစ္သျဖင့္ တခမ္းတနား ပူေဇာ္ထားသည္ကို ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ ေတြ႕ခဲ႕ရသည္။
၎ေနာက္ ဘုရားရွင္ေနာက္ဆံုးေရၾကည္ေတာ္ ေသာက္သံုးေတာ္မူခဲ့ရာဌာနသို႕ ဝင္ေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ အုတ္တိုက္ငယ္တစ္ခုအတြင္း၌ ေက်ာက္ဆင္းတုေတာ္တစ္ဆူရိွၿပီး ဆင္းတုေတာ္၏ေရွ႕၌ ခါးေစာင္းခန္႕နက္ေသာ အနိမ့္ပိုင္းျပဳလုပ္ထားသည္။ အခ်ိဳ႕က အနိမ့္ပိုင္းထဲသို႕ဆင္း၍ ရုပ္ပြားေတာ္ကို ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ (AD- 7)ရာစုႏွစ္၏ လက္ရာျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။ ၎ေနာက္ မဟာပရိနိဗၺာန္ေစတီေတာ္ႏွင့္ ရုပ္ပြားေတာ္ကို သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ မဟာတိုးအဖြဲ႕မွ စုေပါင္းအလွဴေတာ္အျဖစ္ ေလ်ာင္းေတာ္မူရုပ္ပြားေတာ္ႀကီး၏ အရြယ္အစားႏွင့္တုိင္းတာ၍ ခ်ဳပ္လုပ္ ထားေသာ သကၤန္းေတာ္ႀကီးကို ကပ္လွဴၾကသည္။
မိမိ၏ စိတ္အစဥ္၌ ဘုရားရွင္သည္ ေဝသာလီၿမိဳ႕၌ အာယုသခၤါရ လႊတ္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ဘ႑ရြာ၊ ဟတၳိရြာ၊ အမၺရြာ၊ ဇမၺဳရြာ၊ ေဘာဂၿမိဳ႕၊ ပါဝါၿမိဳ႕မ်ားသို႕ အစဥ္အတိုင္း ၾကြေတာ္မူခဲ့ၿပီး ပါဝါၿမိဳ႕၌ ပန္းထိမ္သည္စုႏၵကပ္လွဴေသာဆြမ္းကို ေနာက္ဆံုးဘုဥ္းေပးေတာ္မူခဲ့ၿပီး ပါဝါၿမိဳ႕မွတစ္ဆင့္ လမ္းခရီးတြင္ (၂၅)ႀကိမ္တိုင္တုိင္ ရပ္နား၍ ကုသိနာရံုၿမိဳ႕သို႕အေရာက္ ေဝေနယ်မ်ားအတြက္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ ႀကိဳးစားၾကြေတာ္မူပံုကို သတိရမိသည္။ ဖြား၊ပြင့္၊ေဟာ၊စံ သံေဝဇနိယ ေလးဌာနကို ေဟာၾကားေတာ္မူပံု၊ အရွင္အာနႏၵာအား တရားျပ၍ အားေပးစကားေျပာၾကားေတာ္မူပံု၊ အတိတ္ဘဝက စၾကဝေတးမင္း အျဖစ္ျဖင့္ ကုသိနာရံု၌ ထီးနန္းစိုးစံခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာတို႕ကို မဟာသုဒႆနသုတ္အျဖစ္ျဖင့္ ေဟာၾကားခဲ့ပံု၊ ေနာက္ဆံုးသာဝကျဖစ္ေသာ သုဘဒၵပရဗိုဇ္ကို ေခ်ခၽြတ္ေတာ္မူခဲ့ပံု၊ သာဝကအေပါင္းတို႕အား ေနာက္ဆံုးၾသဝါဒေပးၿပီး စ်ာန္သမာပတ္ကို႕ကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ဝင္စားၿပီးသည္၏ေနာက္၌ ပရိနိဗၺာန္ဝင္စံေတာ္မူပံုတို႕ကို အာရံုျပဳမိသည္။ “အမ်ားေဝေန ကြ်တ္လြတ္ေစဖို႕၊ မေနမနား သက္ေတာ္အားျဖင္၊့ ၾကီးမားေလဘိ ရွစ္ဆယ္ျပည့္၍၊ ပရိနိဗၺာန္ စံသည့္တုိင္ေအာင္ သယ္ယူေဆာင္၊ ဘုန္းေခါင္ ငါတို႕ဘုရားတည္း” ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ သတၱဝါအေပါင္းတို႕ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ ရရိွရန္အတြက္ အလြန္ေစ့စပ္ေသခ်ာစြာ ေဆာင္ရြက္အားထုတ္ေတာ္မူခဲ့ပံုကို ဆင္ျခင္၍ ဗုဒၶါႏုႆတိဘာဝနာ ပြားမ်ားသည္။ ၎ေနာက္ မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္ကို ရြတ္ဆုိပူေဇာ္သည္။ ကုသိနာရံုသည္ ဘုရားရွင္ပရိနိဗၺာန္ဝင္စံေတာ္မူရာဌာနျဖစ္၍ ေရာက္လာသူမ်ား၏ ရင္ထဲ၌ သံေဝဂစိတ္ႏွင့္အတူ လြမ္းေဆြးမႈမ်ားပါ ေရာယွက္ေနၾကပံုရသည္။ ျမန္မာေက်ာင္းႏွင့္ မဟာပရိနိဗၺာန္ေစတီေတာ္သည္ ျခံစည္းရိုးမွ်သာျခားသျဖင့္ တစ္ေန႕တာ အတြင္း အႀကိမ္ႀကိမ္သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကၿပီး ပိတ္ခ်ိန္ေရာက္မွသာ ျပန္ခဲ့ၾကေတာ့သည္

(22.3.2014) နံနက္စာ စားၿပီးေနာက္ ကုသိနာရံုမွ (၁၃၆)မုိင္ ေဝးကြာေသာ ပတၱနားၿမိဳ႕(ပါဋလိပုတ္)သို႕ ခရီးဆက္ၾကသည္။ ကုသိနာရံုၿမိဳ႕မွ (၆)မိုင္ခန္႕အကြာတြင္ ပါဝါၿမိဳ႕ရိွသည္။ စုႏၵေရႊပန္းထိမ္သည္ကပ္လွဴေသာ ဆြမ္းကို ေနာက္ဆံုးဘုဥ္းေပးေတာ္မူရာဌာနသည္ ေတာင္ကုန္းသဖြယ္တည္ရိွၿပီး အနီးတြင္ လူေနရပ္ကြက္ တည္ရိွသည္။ (2012)ခုႏွစ္ ဘုရားဖူးလာစဥ္က ေစတီပ်က္၏ အုတ္ခံုမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ယခင္အေခါက္လာစဥ္က အေဝးေျပး လမ္းမႀကီးတြင္ တံတားမေဆာက္လုပ္ရေသးသျဖင့္ ကားကိုရပ္နားၿပီး သြားေရာက္ဖူးေျမာ္၍ရသည္။ ယခုအေခါက္၌ တံတားေဆာက္လုပ္ ၿပီးသြားသျဖင့္ လမ္းေပၚ၌ ရပ္နားခြင့္မရ။ ရပ္ကြက္အတြင္းသို႕ ကားေလးမ်ားသာ ဝင္ႏုိင္သည္။ မိမိတို႕အဖြဲ႕က ကားႀကီးျဖင့္လာၾကေသာေၾကာင့္ တံတားေပၚမွသာ လွမ္းေမွ်ာ္၍ အာရံုျပဳရေတာ့သည္။ ကားေလးျဖင့္ လာၾကေသာ ဘုရားဖူးအဖြဲ႕မ်ား ဖူးေျမာ္ေနၾကသည္ကိုလည္း လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ေစတီေတာ္အုတ္ခံုမ်ားကိုလည္း ျမွင့္တင္၍ အသစ္ျပဳျပင္ ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဘုရားရွင္ ေနာက္ဆံုးဆြမ္းဘုဥ္းေပးေသာ ေနရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ရာျဖစ္ေနသည္။ ဘုရားျဖစ္မည့္ေန႕၌ ဘုဉ္းေပးေသာဆြမ္းႏွင့္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳမည့္ေန႕၌ ဘုဉ္းေပးေသာဆြမ္း တို႕သည္ အက်ိဳးအာနိသင္ တူညီမႈရိွၿပီး အျခားေသာဆြမ္းမ်ားထက္ အက်ိဳးအာနိသင္ ၾကီးမားေၾကာင္း ေဟာၾကားထား သည္ကိုလည္း အမွတ္ရမိသည္။ ေစတီကုန္းေတာ္ကိုလည္း ကားေပၚမွပင္ ဓာတ္ပံုရိုက္ယူၿပီး ခရီးဆက္ၾကသည္။ မိနစ္ပိုင္းမွ်ၾကာေသာအခါ ကကုဓာျမစ္သို႕ေရာက္သည္။ ျမစ္ဟုဆုိေသာ္လည္း ေခ်ာင္းက်ဥ္းေလးမွ်သာျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္ေနာက္ဆံုး ေရသံုးသပ္ေတာ္မူေသာ ျမစ္ျဖစ္သည္။ ေခ်ာင္းကမ္းနံေဘးတြင္ ကုသိနာရံုဆရာေတာ္ႀကီးက ရုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူ လာေရာက္တည္ ထားသည္ကို ဖူးေတြ႕ခဲ့ရသည္။


ဦးဉာဏ(ႂကြယ္အိပ္ပြဲ)၏
သူရဇၨ ေဖ ၂၀၁၅ တြင္ေဖာ္ျပၿပီးသည္ကို ကူးယူကူးယူျခင္းသာ

ဗုဒၶဂယာ သံေဝဇနိယေလးဌာနဘုရားဖူး ၆

သမိုင္းသက္ေသ၊ အတိတ္ေျခရာ၊ စိတ္ေျဖရာ

ေနာက္တစ္ေန႕ (20.3.2014)တြင္ နံနက္စာစားၿပီးေနာက္ လုမိၺနီဆရာေတာ္ဦးေဆာင္၍ ဘုရားအေလာင္း ဖြားျမင္ေတာ္မူရာ လုမိၺနီဥယ်ာဥ္သို႕ သြားေရာက္ခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမီးရွဴးတိုင္အေၾကာင္းကို ရွင္းျပသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတူးေျမာင္းကို အလယ္ဗဟိုျပဳ၍ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းတြင္ ေထရဝါဒဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ အေနာက္ ဘက္တြင္ မဟာယာနဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားကို အစီအစဥ္တက်ထားရိွပံုႏွင့္ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးသန္႕၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ အေလာင္းေတာ္ဖြားျမင္ေတာ္မူရာ ဧရိယာႀကီးတစ္ခုလံုးကို တူးေျမာင္းျဖင့္ ဝန္းပတ္ရံထားပံု တို႕ကိုလည္း ရွင္းျပသည္။ ဆရာေတာ္က မိမိတုိ႕အဖြဲ႕ကို မယ္ေတာ္မာယာေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးအတြင္းသို႕ ေခၚေဆာင္ သြားသည္။ အေလာင္းေတာ္ဖြားျမင္ေတာ္မူရာ၌ရိွေနေသာ ေျခေတာ္ရာ၊ အေသာကမင္းႀကီး တည္ထားခဲ့ေသာ ဓာတ္ေတာ္တုိက္၊ ေက်ာင္းေတာ္ရာႏွင့္ မၾကာေသးမီက တူးေဖာ္မႈျပဳလုပ္ေထားေသာေနရာတို႕ကို လုိက္လံျပသသည္။ အတြင္း၌ ဓာတ္ပံုရိုက္ခြင့္မရပါ။ အေသာကမင္းႀကီး၏ ေကာင္းမႈျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းေတာ္ရာအုတ္ျမစ္မ်ားကို ၿပိဳမက်ေစရန္ သံေဘာင္မ်ားျဖင့္ ထိန္းထားၿပီး ဘုရားဖူးမ်ား လွည့္လည္ဖူးေျမာ္ႏုိင္ေစရန္ သစ္သားစႀကၤန္ ျပဳလုပ္ေပးထားသည္။
ဆရာေတာ္က ကပိလဝတ္ႏွင့္ ေဒဝဒဟတို႕၏ သမုိင္းေၾကာင္း၊ အေလာင္းေတာ္ဖြားျမင္ေတာ္မူပံု၊ ဖြားျမင္ ေတာ္မူရာ လုမိၺနီဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအစီအစဥ္မ်ား ေဆာင္ရြက္ပံုႏွင့္ မၾကာေသးမီကမွ တူးေဖာ္ေတြ႕ရိွရေသာ အေၾကာင္းအရာတုိ႕ ကို အေသးစိတ္ရွင္းျပေတာ္မူပါသည္။ ၿမိဳ႕နန္းအသစ္ တည္ေထာင္ရန္ ေျမေနရာရွာေဖြလာၾကေသာ မင္းသား၊ မင္းသမီး မ်ားကို ကပိလရေသ့ႀကီးက ၎၏ေက်ာင္းေနရာသည္ ေအာင္ေျမျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထုိေနရာ၌ နန္းသစ္တည္ေစခဲ့ၿပီး ကပိလရေသ့ႀကီး၏ ေျမေနရာ၌ တည္ထားေသာၿမိဳ႕ျဖစ္၍ ကပိလဝတၳဳၿမိဳ႕ဟု အမည္တြင္ခဲ့သည္။ ေနာင္အခါ၌ ကပိလဝတ္ၿမိဳ႕မွ သက်သာကီဝင္မ်ားက ၎တို႕ေရခ်ိဳးသြားရာ မဂၤလာေရကန္အနီး၌ ၿမိဳ႕နန္းအသစ္ တည္ေဆာက္ ခဲ့သည္။ မင္းညီမင္းသားမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ၾကေသာ ေရကန္၏အနီး၌ တည္ထားေသာေၾကာင့္ ေဒဝဒဟၿမိဳ႕ဟု အမည္တြင္ ခဲ့သည္။ လုမိၺနီဥယ်ာဥ္သည္ ေဒဝဒဟကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ ပါဠိစာေပ၌ ေဒဝဒဟျပည့္ရွင္ အဥၨနမင္း၏ မိဖုရားႀကီး (သကၠတစာေပ ဗုဒၶစရိတက်မ္းအရ ရူပေဒဝီ ဟုအမည္တြင္ေသာ) မဟာယေသာဓရာေဒဝီ ၏ ဆႏၵအရ ျပဳလုပ္ဖန္းတီးေပးထားေသာဥယ်ာဥ္ျဖစ္သျဖင့္ ရူပေဒဝီဥယ်ာဥ္ဟု အမည္တြင္ခဲ့သည္။ ကာလေရြ႕ေလ်ာလာေသာအခါ ရူပံေဒဝီဥယ်ာဥ္ဟု အမည္တြင္ခဲ့ၿပီး ယေန႕တုိင္ လုမိၺနီဥယ်ာဥ္တည္ရိွရာခရုိင္သည္ ရုမၼီေဒယီခရိုင္ဟု အမည္တြင္ဆဲျဖစ္၏။ ရူပေဒဝီမွ ရူပံေဒဝီ၊ ရူပံေဒဝီမွ ရုမၼီ၊ ရုမၼီ မွ ရုမၺိနီ၊ ရုမၺိနီမွ လုမၺိနီဟု အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲေခၚဆိုခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ကပိလဝတ္ႏွင့္ ေဒဝဒဟၿမိဳ႕တုိ႕သည္ ေရွးေခတ္အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ ေျမာက္ပိုင္းလမ္းမႀကီးေပၚတြင္ တည္ရိွသည္။ ၎ေျမာက္ပိုင္းလမ္းမႀကီး(ဥတၱရာပထ)သည္ ရာဇၿဂိဳဟ္မွ ေဝသာလီ၊ ေဒဝဒဟ၊ လုမိၺနီႏွင့္ ကပိလဝတ္တို႕ မွတစ္ဆင့္ ပါကစၥတန္အထိ ေရာက္ရိွသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ကပိလဝတ္ၿမိဳ႕၊ ေဒဝဒဟၿမိဳ႕ႏွင့္ လုမၺိနီဥယ်ာဥ္တို႕၏ အေၾကာင္းကို အက်ယ္တဝင့္ ရွင္းျပၿပီးေနာက္ ေအာက္ပါအတုိင္း ဆက္လက္ ရွင္းျပပါသည္ -


အေလာင္းေတာ္ကိုဖြားျမင္ေတာ္မူရာ ေနရာဌာနရိွ အင္ၾကင္းပင္ႀကီးသည္ ပါဠိစာေပ၌ မဂၤလသာလဟု အမည္တြင္ၿပီး လူအမ်ားက အျမတ္တႏုိးပူေဇာ္ၾကရာ သစ္ပင္ႀကီးျဖစ္သည္။ မယ္ေတာ္သည္ အင္ၾကင္းဥယ်ာဥ္အတြင္းသို႕ ေရာက္ေသာအခါ ၎အင္ၾကင္းပင္ႀကီး၏ အကိုင္းကုိ ကိုင္ၾကည့္လုိစိတ္ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး အင္ၾကင္းကိုင္းက အလို အေလ်ာက္ ေကြးညြတ္က်လာသျဖင့္ ကိုင္ထားစဥ္မွာပင္ အေလာင္းေတာ္ကို ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ အေလာင္းေတာ္သည္ တရားေဟာပလႅင္ေပၚမွ ဆင္းသက္လာေသာ ဓမၼကထိကကဲ့သုိ႕ မယ္ေတာ္၏ဝမ္းမွ ခ်မ္းသာစြာ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ေကာင္းကင္မွ ေရပူေရေအးႏွစ္သြယ္တို႕ စီးဆင္းလာၿပီး အေလာင္းေတာ္ႏွင့္မယ္ေတာ္တို႕ကို သြန္းေလာင္းေပးခဲ့သည္။ အေလာင္းေတာ္ကို ျဗဟၼာႀကီးမ်ား၊ နတ္မင္းႀကီးမ်ားႏွင့္ မင္းခ်င္းေယာက်္ားတို႕က အဆင့္ဆင့္ လႊဲေျပာင္းခံယူၾကသည္။ အေလာင္းေတာ္သည္ ေျမာက္အရပ္သို႕ ခုႏွစ္လွမ္းလွမ္းကာ “အေဂၢါဟမသိၼ ေလာကႆ၊ ေဇေ႒ာဟမသၼိ ေလာကႆ၊ ေသေ႒ာဟမသၼိ ေလာကႆ” (ငါသည္ ေလာက၌ အျမတ္ဆံုး၊ အႀကီးဆံုး၊ အခ်ီးမြမ္းအပ္ဆံုးေသာသူ ျဖစ္သည္) ဟူေသာ စကားႀကီးသံုးခြန္းျဖင့္ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့သည္။
ေရပူေရေအးႏွစ္သြယ္စီးဆင္း၍ အေလာင္းေတာ္အား သြန္းေလာင္းရာမွ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ေရကန္ကိုလည္း လုမၺိနီဥယ်ာဥ္တြင္ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္သည္။ အေသာကမင္းႀကီး နန္းစံသက္(၂၀)တြင္ လုမိၺနီသို႕ ဘုရားဖူးေရာက္ခဲ့ေၾကာင္းကို ေက်ာက္စာတုိင္ ေရးထုိးထားခဲ့သည္။ မူလက ေက်ာက္စာတုိင္ထိပ္တြင္ ျမင္းရုပ္ရိွေသာ္လည္း ယခုအခါ ျမင္းရုပ္ကို ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘဲ ေအာက္ခံခံုျဖစ္ေသာ ၾကာေမွာက္ပံုကိုသာ ေတြ႕ရေတာ့သည္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေျမျပင္ေပၚသို႕ ပထမဆံုး ေျခခ်ေသာေနရာကို အုတ္ျဖင့္ဝန္းရံကာ အေသာကမင္းႀကီးက ဓာတ္ေတာ္တိုက္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ယခုေခတ္၌ ထုိေနရာတြင္ က်ည္ကာမွန္ျဖင့္ အုပ္ထားၿပီး Marker stone ဟုေခၚေသာ အမွတ္အသားျပ ေက်ာက္တံုးရိွသည္။ (၇၀)မီတာရွည္ေသာ ထုိေက်ာက္တံုးေပၚ၌ အေလာင္းေတာ္၏ ေျခေတာ္ရာရိွသည္။ ထုိေျခေတာ္ရာကို အေသာကမင္းႀကီး က ထည့္သြင္း၍ ဓာတ္ေတာ္တုိက္ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

လုမၺိနီ၌ သာသနာျပဳၾကြေရာက္သီတင္းသံုးေတာ္မူၾကေသာ သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ အေသာကမင္းႀကီးက ေက်ာင္းေတာ္ႏွင့္ေရတြင္းတို႕ကို လွဴဒါန္းခဲ့ၿပီး ယေန႕တိုင္ ေရကန္၏ အေရွ႕ဘက္တြင္ တည္ရိွေနေသးသည္။ အခ်ိဳ႕က ယခုျမင္ေတြ႕ေနရေသာ ေက်ာက္စာတုိင္ေနရာကို အေလာင္းေတာ္ ဖြားျမင္ေသာေနရာဟု ထင္ေနၾကၿပီး ေျခခုႏွစ္လွမ္း လွမ္းပံု ေစတီငယ္မ်ားကိုလည္း ထိုေနရာ၌ အေလာင္းေတာ္ ေျခခုႏွစ္လွမ္း လွမ္းသည္ေနရာဟု မွတ္ထင္ေနၾကသည္၊ အမွန္မွာမူ ဖြားေတာ္မူရာႏွင့္ ေျခခုႏွစ္လွမ္း လွမ္းေတာ္မူရာ ေနရာသည္ မယ္ေတာ္မာယာေက်ာင္းေဆာင္၏ အတြင္းပိုင္း၌ တည္ရိွၿပီး ျပင္ပ၌ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ျပဳလုပ္ထား ျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္းကို ရွင္းျပေတာ္မူပါသည္။


သမိုင္းအေထာက္အထား၊ ေျမာက္မ်ားလွစြာ၊ သခၤါရပံုရိပ္လႊာ

ဆရာေတာ္က ဆက္လက္၍ လုမၺိနီျပန္လည္ေတြ႕ရိွပံုကို ေအာက္ပါအတုိင္း ရွင္းလင္းျပခဲ့ပါသည္- အေသာကမင္းႀကီး၏ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားသည္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္သူမရိွ၍ ျပိဳက်ပ်က္စီးခဲ့သည္။ ေရွးေခတ္တရုတ္ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ မွတ္တမ္းကို အေျခခံ၍ (၁၈၉၆)ခုတြင္ လုမၺိနီရွာေဖြေရးအစီအစဥ္ စတင္ခဲ့သည္။ ေျမေပၚ၌(၁၀)ေပေပၚထြက္ေနေသာ ေက်ာက္စာတုိင္ႀကီးကို စတင္ေတြ႕ရိွရာမွ လုမၺိနီဟု အသိအမွတ္ျပဳႏုိင္ခဲ့သည္။

 လုမၺိနီရွာေဖြေတြ႕ရိွမႈမွတစ္ဆင့္ ကပၸိလဝတ္ႏွင့္ ေဒဝဒဟတုိ႕ကို (၁၈၉၆)ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္းတြင္ ျပန္လည္ေတြ႕ရိွခဲ့သည္။ လုမိၺနီ၌ (၁၈၉၉)တြင္ ေက်ာင္းေတာ္ေနရာရိွ ေတာင္ကုန္းကို ၿဖိဳခ်တူးေဖာ္ရာမွ အေလာင္းေတာ္သိဒၶတၳမင္းသားပံုကို တူးေဖာ္ေတြ႕ရိွခဲ့ရသည္။ (၁၉၃၂)မွ (၁၉၄၀)အတြင္း ထပ္မံတူးေဖာ္ရင္း မာယာေဒဝီေက်ာင္းေဆာင္ကို တည္ထားခဲ့သည္။ (၁၉၆၇)ခုႏွစ္တြင္ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးသန္႕ေရာက္လာခဲ့သည္။ ယခုၿငိမ္းခ်မ္းေရးမီးရႈးတုိင္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ေနရာ၌ ရြာတည္၍ လူအမ်ားက လယ္လုပ္စားေနၾကၿပီး သစ္ပင္မ်ားကိုခုတ္လွဲပစ္သျဖင့္ အင္ၾကင္းေတာ မရိွေတာ့ ေၾကာင္းႏွင့္ မာယာေဒဝီေက်ာင္းေဆာင္ရိွ ေမြးဖြားဟန္ရုပ္ထုကိုလည္း ေဒသခံလူမ်ားက ၾကက္ေသြး၊ ငွက္ေသြး စသည္ တို႕ျဖင့္ ပူေဇာ္ေနၾကသည္ကို ဦးသန္႕ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။ ၎အျပင္ မယ္ေတာ္ပံုကိုသာ အဓိကထား ကိုးကြယ္ေနၾက ေသာၾကာင့္ ဘုရားေလာင္းေမြးဖြားမႈ အခန္းက႑ကြယ္ေပ်ာက္ေနသည္ကို ဦးသန္႕က သိျမင္ခဲ့ျဖင့္ ဤေနရာကို ႏုိင္ငံတကာဘုရားဖူသြားလာေရး ေနရာဌာနတစ္ခုအျဖစ္ ဖန္တီးေပးမည္ဟု ဘုရင္မဟိႏၵရာထံ ေမတၱာရပ္ခံေပးခဲ့သည္။ ဘုရင္မဟိႏၵရာ၏ သေဘာတူညီမႈအရ (၁၉၇၀)တြင္ လုမၺိနီဖြ႕ံၿဖိဳးေရးအဖြဲ႕ကို ႏုိင္ငံေပါင္း(၁၃)ႏိုင္ငံျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ကုလသမဂၢက ေဒၚလာ(၁)သန္း ေထာက္ပံ့ခဲ့ၿပီး ရြာမ်ားေရႊ႕ေျပာင္းျခင္း၊ ေျမေနရာအစားထိုးေပးျခင္း၊ ဝင္းထရံခတ္ျခင္း၊ သစ္ပင္မ်ားျပန္စိုက္ျခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတူးေျမာင္း တူးေဖာ္ျခင္း၊ စာၾကည့္တုိက္မ်ား၊ ျပတုိက္မ်ား ေဆာက္လုပ္ျခင္းတုိ႕ကို (၁၉၈၀)ေနာက္ပိုင္းမွစ၍ ယေန႕အထိ ေဆာင္ရြက္ေနၾကသည္။ (၁၉၉၀)၌ ဂ်ပန္အဖြဲ႕က မာယာေဒဝီေက်ာင္းေဆာင္ ေဟာင္းကိုဖ်က္၍ ေျမေအာက္ရိွ အေသာကေက်ာင္းေဆာင္ေဟာင္းကို ရွာေဖြခဲ့သည္။ ဓာတ္ေတာ္တိုက္ေနရာကို (၁၉၉၆) တြင္ ျပန္လည္ေတြ႕ရိွခဲ့ၿပီး မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းရန္ ယခုပံုစံအတုိင္း တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီး (၂၀၀၃)ခုႏွစ္၊ ေမလ တြင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ(၂)ႏွစ္ခန္႕က ဓာတ္ေတာ္တုိက္အနီးရိွတြင္းကို တူးေဖာ္ၾကည့္ရာ သစ္ျမစ္ရုပ္ၾကြင္းမ်ား ေတြ႕ရိွရသျဖင့္ ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္ၾကည့္ေသာအခါ အေလာင္းေတာ္မဖြားျမင္မီ ႏွစ္ေပါင္း(၇၀၀)ခန္႕ကတည္းက ေပါက္ေရာက္ခဲ့ေသာ သစ္ပင္ဟုအေျဖထြက္သည္။ သစ္ျမစ္၏ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို တူးေဖာ္ၾကည့္ရာတြင္ ေျမသားမ်ား ေျပာင္ေခ်ာတင္းမာ ေနၿပီး ၎သစ္ပင္ကို လူအမ်ားက လွည့္ပတ္ဝိုင္းကာ ပူေဇာ္ခဲ့ေသာ အေထာက္အထားကို ေတြ႕ရသည္။ သို႕ျဖစ္၍ ဗုဒၶစာေပလာ လူအမ်ားပူေဇာ္ၾကရာ မဂၤလသာလဟူေသာစကားႏွင့္ ကိုက္ညီေနေပသည္။ အေဆာက္အဦး၏ ေထာင့္ေလးေထာင့္ကို တူးေဖာ္ၾကည့္ရာ သစ္သားတုိင္စိုက္ထူထားခဲ့ေသာ ရုပ္ၾကြင္းမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ မူလက အေလာင္းေတာ္ဖြားေတာ္မူရာ သစ္ပင္ကို အလယ္မွထား၍ ေစာင္းတန္းေလးခုကို သစ္သားျဖင့္ တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္မွ အေသာကမင္းႀကီးက အုတ္ျဖင့္ အစားထုိးတည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ၎အျပင္ ယခုတူးေဖာ္ ေတြ႕ရိွခ်က္မ်ားအရ ကမာၻ႕ပညာရွင္အမ်ားစု၏ ယခင္အယူအဆျဖစ္ေသာ ဗုဒၶဖြားေတာ္မူရာ သကၠရာဇ္ (BC - ၅၆၃)မွ ေရွ႕သို႕ ရာစုႏွစ္တစ္ခု တုိးႏုိင္သည္ဟု ဆံုးျဖတ္ ခဲ့ၾကသည္။ ဗုဒၶဝါဒသမုိင္းအစဥ္အလာအရ အေရွ႕တုိင္းသားမ်ား လက္ခံခဲ့ၾကေသာ ဗုဒၶဖြားေတာ္မူရာႏွစ္ (BC - ၆၂၃) ကို အေနာက္တုိင္း ပညာရွင္မ်ားက ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ခန္႕ ေနာက္က်၍ ယူဆခဲ့ၾကေသာ္လည္း ယခုတူးေဖာ္ ေတြ႕ရိွခ်က္မ်ားအရ အေနာက္တုိင္းပညာရွင္မ်ား၏ အယူအဆထက္ အေရွ႕တုိင္းပညာရွင္မ်ား၏ အယူအဆက အေျဖမွန္ ႏွင့္ပိုမိုနီးစပ္ေန ေၾကာင္းကို ေတြ႕ရိွရေပသည္။ ဆရာေတာ္၏ အထက္ပါ ရွင္းလင္းျပခ်က္မ်ားမွာ လြန္စြာ စိတ္ဝင္စား ဖြယ္ရာျဖစ္ၿပီး သမုိင္းေၾကာင္းအျမင္ျဖင့္လည္း တန္ဖိုးရိွလွသျဖင့္ အစမွအဆံုးတိုင္ေအာင္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါသည္။

ဆရာေတာ္ရွင္းလင္းျပၿပီးေနာက္ မိမိတို႕ ဘုရားဖူးအဖြဲ႕ မယ္ေတာ္မာယာေက်ာင္းေဆာင္အတြင္း၌ လွည့္လည္ ဖူးေျမာ္ၾကၿပီး အေသာကေက်ာက္စာတုိင္၊ ေစတီငယ္မ်ား၊ ေရပူေရေအးစီးဆင္းရာကန္ႏွင့္ အနီးနားတစ္ဝိုက္ရိွ ေနရာဌာနမ်ားသို႕ လွည့္လည္ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ မိမိလည္း “အစၧရိယအဗၻဳတ”သုတ္၌ ေဟာေတာ္မူေသာ အေလာင္းေတာ္ ဖြားျမင္ေတာ္မူပံုအေၾကာင္းအရာတို႕ကို အာရံုျပဳကာ သီလကၡန္အ႒ကထာ၌လာေသာ “မုဟုတၱဇာေတာဝ ဂဝမၸတီယထာ၊ သေမဟိ ပါေဒဟိ ဖုသီ ဝသုႏၶရံ” အစရိွေသာ ဂါထာမ်ားႏွင့္ “အေဂၢါဟမသိၼ ေလာကႆ” အစရိွေသာ စကားေတာ္မ်ားကို ရြတ္ဆိုပူေဇာ္ခဲ့သည္။ (မယ္ေတာ္မာယာေက်ာင္းေဆာင္တြင္း တူးေဖာ္ေတြ႕ရိွခ်က္မ်ားကို ကမာၻ႕အင္တာနက္စြယ္စံုက်မ္း wikipedia စာမ်က္ႏွာတြင္လည္း အေသးစိတ္ ဖတ္ရႈေလ့လာႏိုင္ပါသည္။


ဦးဉာဏ(ႂကြယ္အိပ္ပြဲ)၏
သူရဇၨ ေဖ ၂၀၁၅ တြင္ေဖာ္ျပၿပီးသညိကို ကူးယူျခင္းသာ

New finds at Lumbini may push Buddha's birth to 6th century BC

en.m.wikipedia.org/wiki/Maya_Devi_Temple,_Lumbini

ဗုဒၶဂယာ သံေဝဇနိယေလးဌန ၅

ဗုဒၶဂယာ သံေဝဇနိယေလးဌာနဘုရားဖူးခရီးစဥ္မွ ထူးျခားေသာအသိအျမင္မ်ား ၅
ဖြားျမင္ေတာ္မူရာ လုမၺိနီဥယ်ာဥ္၏ သမုိင္းရုပ္ၾကြင္း အတိတ္ပံုရိပ္

သာဝတၳိေရႊၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ တစ္ညအိပ္ၾကၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕ (19.3.2014) နံနက္စာစားအၿပီးတြင္ (၁၃၉)မုိင္ ေဝးကြာေသာ နီေပါႏုိင္ငံ လုမၺိနီ သို႕ ခရီးဆက္ၾကသည္။ လမ္းခရီးတြင္ ႏွစ္ႏုိင္ငံနယ္စပ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ေသာ ဆိုေနာလီ ျမန္မာေက်ာင္း၌ ေန႕ဆြမ္းစားၾကသည္။ ၎ေနာက္ ႏွစ္ႏုိင္ငံနယ္စပ္ဂိတ္တြင္ အခ်ိန္ၾကာေနၿပီးမွ နီေပါသို႕ ဝင္ခြင့္ရသည္။ နီေပါသို႕ စဝင္ကတည္းက ျမန္မာရုပ္ရည္ႏွင့္တူသူ အသားျဖဴသူမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ လမ္းဆံုတုိင္းမွာလည္း ဗုဒၶရုပ္ပြား ေတာ္မ်ားကို ထားရိွၾကသည္။ အိႏိၵယႏုိင္ငံ၌ ဤကဲ့သို႕ မေတြ႕ရ။ နီေပါႏုိင္ငံသည္ ကမၻာ့တစ္ခုတည္းေသာ ဟိႏၵဴႏုိင္ငံျဖစ္ ေသာ္လည္း ဗုဒၶဘုရားရွင္ကို ၎တို႕၏ႏုိင္ငံသားအျဖစ္ ဂုဏ္ယူၾကသည္ဟု ထင္မိပါ၏။

မိမိတို႕ဘုရားဖူးအဖြဲ႕သည္ ေရွးဦးစြာ ကပိလဝတ္နန္းေတာ္ရာသို႕ သြားေရာက္ေလ့လာၾကသည္။ အေနာက္ဖက္ ဂိတ္တံခါးေဟာင္းေနရာအနီးရိွ ဆုိင္းဘုတ္တြင္ ခရစ္ေတာ္မေပၚမီ B.C (၈)ရာစု အေထာက္အထားမ်ားကို တူးေဖာ္ေတြ႕ရိွ သည္ဟု ေရးထားသည္။ (၂၀၀၂)ခုႏွစ္ ဘုရားဖူးလာေရာက္စဥ္က လုမၺိနီဆရာေတာ္ ရွင္းလင္းျပခဲ့သည္ကို မွတ္သားထား မိသည္။ ေရွးေဟာင္းသုေတတန၏ တူးေဖာ္ေတြ႕ရိွခ်က္မ်ားအရ ကပိလဝတ္ၿမိဳ႕၏ က်ံဳးအက်ယ္ (၂၂)ေပ၊ ၿမိဳ႕ရိုးအျမင့္ (၂၅)ေပ ရိွခဲ့ၿပီး အေရွ႕မွအေနာက္(၂၃၀၀)ေပ၊ ေတာင္မွေျမာက္ (၁၇၀၀)ေပခန္႕ ရိွေၾကာင္း၊ အေနာက္ဘက္ၿမိဳ႕တံခါးကို တူးေဖာ္ရာတြင္ ဂိတ္ေစာင့္တံခါးမွဴးမ်ား၏ေနရာ၊ ၿမိဳ႕ရိုးေပၚသို႕တက္ေသာေလွကား၊ ေလးျမားစေသာလက္နက္မ်ား ထားေသာေနရာတို႕ကို ေတြ႕ရိွရေၾကာင္း၊ က်ံဳးတံတားကိုလည္း ျဖဳတ္ႏုိင္၊တပ္ႏုိင္ေအာင္ အရွင္ျပဳလုပ္ထားသည္ကို တူးေဖာ္ေတြ႕ရိွရေသာ ခၽြန္းမ်ား၊ ခ်ိတ္မ်ားအရ သိရိွရေၾကာင္း၊ အေနာက္ဘက္ဝင္ေပါက္အနီးတြင္ ေစ်းဆုိင္မ်ား တည္ရိွခဲ့ ေသာ အေထာက္အထားမ်ားေတြ႕ရၿပီး ေပါက္တူးမ်ားႏွင့္ အာဖဂန္နစၥတန္လက္ရာ ပစၥည္းမ်ားကိုပါ ေတြ႕ရိွရေၾကာင္း၊ ၿမိဳ႕တြင္းရိွအခ်ိဳ႕အိမ္မ်ားသည္ ၿမိဳ႕ရိုးႏွင့္ကပ္လ်က္ ၿမိဳ႕ရိုးကို အိမ္နံရံအျဖစ္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ေသာ အေထာက္အထားမ်ား ေတြ႕ရေၾကာင္း၊ နန္းေဆာင္မ်ားကို တူးေဖာ္စဥ္က ေငြဒဂၤါးႏွင့္ ေၾကဒဂၤါးျပားမ်ားကို ေတြ႕ရေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕အေဆာင္ မ်ားတြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ လည္ဆြဲပုတီးမ်ားေတြ႕ရိွရသျဖင့္ အပ်ိဳေတာ္ေဆာင္ျဖစ္ႏုိင္သည္ဟု ယူဆၾကေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕အေဆာင္မ်ား၌ ေတြ႕ရိွရေသာ လူအရိုးစုမ်ားသည္ (၇)ေပခန္႕ရွည္ေၾကာင္း၊ ဘုရင့္ေရကန္(ရာဇေပါကၡရဏီ)ႏွင့္ မိဖုရားမ်ား၏ေရကန္မ်ား၊ ေရတြင္းမ်ား၊ အုတ္ကန္မ်ား တူးေဖာ္ေတြ႕ရိွရေၾကာင္း၊ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးႏွင့္ မယ္ေတာ္မာယာ တို႕၏ အရိုးေစတီမ်ားကိုလည္း တူးေဖာ္ေတြ႕ရိွရေၾကာင္း မွတ္သားခဲ့ရသည္။

သိဒၶတၳမင္းသား ေတာထြက္ေတာ္မူရာ မဂၤလာတံခါးသည္ လယ္ကြင္းအစပ္နားတြင္ တည္ရိွသည္။ (၂၀၀၂)ခုႏွစ္ တြင္ ဘုရားဖူးလာေရာက္ခဲ့စဥ္က မဂၤလာတံခါးမွ လယ္ကြင္းဘက္သို႕ လွမ္းၾကည့္လုိက္လွ်င္ ေစတီငယ္တစ္ဆူကို ဖူးေတြ႕ ရသည္။ လုမိၺနီဆရာေတာ္က ထုိေစတီသည္ က႑ကေစတီျဖစ္ေၾကာင္း အမိန္႕ရိွခဲ့ပါသည္။ ဇာတကအ႒ကထာအရ အေလာင္းေတာ္သည္ က႑ကျမင္းကိုစီး၍ မဂၤလာတံခါးမွ ထြက္ေတာ္မူလာရာ ဤေနရာအေရာက္တြင္ ဘိုးေလာင္းေတာ္၊ ေဘးေလာင္းေတာ္ သက်သာကီဝင္မင္းအဆက္ဆက္တို႕ နန္းစံခဲ့ရာ ကပိလဝတ္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ျပန္လွည့္ၾကည့္လုိစိတ္ ျဖစ္ေပၚလာသျဖင့္ က႑ကျမင္းကို ျပန္အလွည့္တြင္ တည္ထားေသာေစတီျဖစ္သျဖင့္ “က႑ကနိဝတၱနေစတီ” အမည္တြင္ေၾကာင္း မိန္ဆိုခဲ့ပါသည္။ မိမိ ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္ (၂၀၁၂)ခုႏွစ္တြင္ လာေရာက္ဖူးေျမာ္ေသာအခါ၌ ထိုေစတီ မရိွေတာ့ပါ။ (၂၀၁၂)ခု ဘုရားဖူးအဖြဲ႕၏ ဂိုက္လုပ္သူ ကိုအာကာကလည္း ယခင္က ဤေနရာတြင္ ေစတီတစ္ဆူရိွပါလ်က္ ယခုမေတြ႕ရေတာ့ပံုကို အားမလိုအားမရ ေျပာပါသည္။ အ႒ကထာဆရာျမတ္မ်ားကိုယ္တိုင္ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၾကရၿပီး အေလာင္းေတာ္၏ေတာထြက္မႈႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည့္ သမုိင္းအေထာက္အထားတစ္ခု မၾကာမီကမွ ေပ်ာက္ပ်က္ဆံုးရႈံး ခဲ့ရသည္ကို ရင္ထုမနာျဖစ္မိပါသည္။


မိမိတုိ႕ဘုရားဖူးအဖြဲ႕ ကပိလဝတ္ေအာင္ေျမေနရာအပါအဝင္ နန္းေတာ္ရာမ်ားကို လွည့္လည္ၾကည့္ရႈၾကသည္။ ကပိလဝတ္ၿမိဳ႕ေတာ္သည္ အစဥ္အဆက္ လက္ခံခဲ့ၾကေသာ သမုိင္းေၾကာင္းအရ ျမန္မာလူမ်ိဳးသမုိင္းႏွင့္ ဆက္စပ္မႈရိွေသာ ေနရာလည္းျဖစ္၊ အေလာင္းေတာ္ငယ္စဥ္မွစ၍ ေပ်ာ္စံခဲ့ရာ၊ ႀကီးျပင္းခဲ့ရာေနရာဌာနလည္းျဖစ္၊ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ၾကြေရာက္ေတာ္မူခဲ့ရာ ေနရာလည္းျဖစ္သျဖင့္ ဘုရားဖူးအဖြဲ႕မ်ား၏စိတ္တြင္ ၾကည္ညိဳသဒၶါစိတ္မွ်သာမကဘဲ ေဆြမ်ိဳးမ်ားရိွရာအရပ္သို႕ သြားေရာက္ရသလို ရႊင္လန္းတက္ၾကြေနပံုရသည္။ ကပိလဝတ္ၿမိဳ႕နန္းေတာ္ရာ၌ ေခတၱမွ်သာ ဝင္ေရာက္ေလ့လာခဲ့ရေသာ္လည္း မိမိ္၏စိတ္အစဥ္တြင္ အေတြးမ်ား တစ္သီတစ္တန္းႀကီး ေပၚလာသည္။ ဗုဒၶသာသနာ ေတာ္၏ တန္ဖိုးကိုသိပါေသာ္လည္း သာသနာေတာ္ႏွင့္ ဆံုဆည္းခြင့္မရသျဖင့္ ငိုေၾကြးရွာေသာ စ်ာန္အဘိညာဥ္ရ တန္ခိုးရွင္ ေဒဝီလရေသ့ႀကီး၊ မိတဆိုးေလးျဖစ္ရရွာေသာ အေလာင္းေတာ္ကို ဘာတစ္ခုမွ် လုိေလေသးမရိွေအာင္ ဖခင္တစ္ဦး၏ ေမတၱာျဖင့္ အျပည့္အဝေစာင့္ေရွာက္ခ်ီးေျမွာက္ခဲ့ေသာ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး၊ မိမိ၏သားအရင္းျဖစ္ေသာ နႏၵမင္းသားကိုပင္ အထိန္းေတာ္မ်ားလက္သို႕ လႊဲအပ္ကာ ကိုယ္တုိင္ကမူ မိတဆိုးျဖစ္ရရွာေသာ အေလာင္းေတာ္အား ႏုိ႕ခ်ိဳတုိက္ေကၽြးကာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေသာ မိေထြးေတာ္ မဟာပဇာပတိေဂါတမီတို႕၏ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို စဥ္းစားမိသည္။
သုခုမာလသုတ္၊ မာဂ႑ီယသုတ္တို႕တြင္ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ျပန္လည္ေဟာျပခဲ့ေသာ အေလာင္းေတာ္ ဘဝက ထီးနန္းစိုးစံခဲ့ပံုမ်ားႏွင့္ နိမိတ္ႀကီးေလးပါးျမင္ေတာ္မူၿပီး ေတာထြက္ေတာ္မူပံုတို႕ကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ဘုရားျဖစ္ ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ကပိလဝတ္ေနျပည္ေတာ္သို႕ ပထမဦးဆံုးျပန္လည္ၾကြေတာ္မူေသာအခါ ခမည္းေတာ္ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး က အေလာင္းေတာ္ ေတာထြက္၍တရားရွာေနစဥ္ အခ်ိဳ႕ေသာနတ္မ်ားက အေလာင္းေတာ္ေသၿပီဟု ေျပာဆိုသည္ကို မယံုၾကည္ခဲ့ေၾကာင္း ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားသျဖင့္ “မဟာဓမၼပါလဇာတ္ေတာ္”ကို ေဟာၾကားေတာ္မူပံု၊ ေတာထြက္ သြားေသာ အေလာင္းေတာ္အေပၚ၌ သစၥာရိွေသာ ယေသာဓရာေဒဝီကို အေၾကာင္းျပဳ၍ “စႏၵကိႏၷရီဇာတ္ေတာ္”ကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပံု စသည္တို႕ကို အေတြးအာရံုေရာက္ေနမိသည္။
ကပိလဝတ္နန္းေတာ္ရာကို ေလ့လာၾကၿပီးေနာက္ နိေျဂာဓာရံုေက်ာင္းေတာ္ရာ သို႕ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ ေက်ာင္းေတာ္ရာကို ယခင္ကထက္ပို၍ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မႈျပဳလုပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ပင္မေက်ာင္းေဆာင္ ၏ ေအာက္ေျခကို အဂၤေတပန္းမ်ားျဖင့္ အႏုစိတ္ပံုေဖာ္ထားသည္။ ပင္မေက်ာင္းေဆာင္၏ အနီးနားတစ္ဝိုက္တြင္ ေက်ာင္းေဆာင္ငယ္မ်ား၊ ေစတီရာမ်ားႏွင့္ ေရကန္ရိွသည
။ သိဒၶတၳမင္းသားသည္ ထီးနန္းစည္းစိမ္အားလံုးကိုစြန္႕ခြာ၊ ေတာထြက္တရားက်င့္ကာ ဘုရားအျဖစ္သို႕ေရာက္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ခမည္းေတာ္ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး၏ ပင့္ေလွ်ာက္ခ်က္ အရ သံဃာႏွစ္ေသာင္းျခံရံလ်က္ ရာဇၿဂိဳဟ္မွ ကပိလဝတ္သို႕ ၾကြေတာ္မူခဲ့သည္။ သက္ေတာ္ငယ္ေသာ ဘုရားရွင္ကို အသက္ႀကီးေသာ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ားက ဦးမခ်သျဖင့္ ေပါကၡရဝႆမိုးရြာေစကာ ဦးႏွိမ္ခ်ေစခဲ့သည္။ ေပါကၡရဝႆ မိုးရြာျခင္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ “ေဝႆႏၲရာဇာတ္ေတာ္” ကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ေသာ ဘုရားရွင္၏ တန္ခိုးေတာ္ကို ဖူးျမင္ရေသာ အရွင္သာရိပုတၱရာက ဘုရားအျဖစ္သို႕ေရာက္ေအာင္ မည္ကဲ့သို႕ ျဖည့္က်င့္ ဆည္းပူးအားထုတ္ခဲ့ရပါသနည္းဟု ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားခဲ့သည္။ ထိုအခါ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္မွစ၍ ကမာၻေပါင္း ေလးအသေခ်ၤႏွင့္တစ္သိန္းတုိင္ေအာင္ “ဥစၥာ၊ အသက္၊ ေျခလက္အဂၤါ၊ ေမတၱာႀကီးမားသမီးသားႏွင့္ သက္ထားဇနီး စြန္႕ျခင္းႀကီးဟု ၾကက္သီးထဖြယ္ (၅)သြယ္အစု အလြန္ခဲယဥ္းေသာအမႈ” တုိ႕ျဖင့္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ခဲ့ ေၾကာင္းကို “ဗုဒၶဝင္”ပါဠိေတာ္အျဖစ္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပံု၊ မည္သည့္ဘဝ၌ မည္သည့္ပါရမီကို အဓိကထား၍ ပါရမီဆယ္ပါးအား စြမ္းစြမ္းတမံ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ရသည္ဟု “စရိယာပိဋက” ပါဠိေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူပံုတို႕ကို ဗုဒၶါႏုႆတိဘာဝနာပြား၍ ရိွခိုးပူေဇာ္ခဲ့သည္။

“

ဗုဒၶျမတ္စြာေလာင္းလ်ာတုန္းက၊ ေနာက္ဆံုးအထိ ပါရမီ၊
လူနတ္မ်ားစြာ ခ်မ္းသာေရးမုိ႕၊ အသက္ေပးလုိ႕ ျဖည့္ခဲ့သည္၊
ဗုဒၶျမတ္စြာသာသနာတြက္မို႕၊ ငါပါ အသက္ဆံုးေစမည္၊
ေနာက္မဆုတ္ေပါင္ ခုလိုေတြးလို႕၊ ကုသိုလ္ေရးမို႕ ၾကိဳးစားမည္” ဟူေသာ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဘဝအဓိ႒ာန္ကဗ်ာေလးကို သတိရမိေသး၏။
ညီေတာ္နႏၵမင္းသားကို သပိတ္ကိုင္ေစကာ နိေၿဂာဓာရံုေက်ာင္းေတာ္သို႕ေခၚေဆာင္သြားၿပီး ရဟန္းျပဳေပးေတာ္မူ ပံုႏွင့္ သားေတာ္ရာဟုလာကို ရွင္သာမေဏျပဳေပးေတာ္မူပံုတို႕ကိုလည္း ျမင္ေယာင္မိသည္။ ကပိလဝတ္ျပည္၊ နိေျဂာဓာရံုေက်ာင္း၌ ဘုရားရွင္သည္ တစ္ဆယ့္ငါးႀကိမ္ေျမာက္(ပႏၷရသမဝါ) တစ္ဝါသာ ဝါကပ္သီတင္းသံုးေတာ္မူခဲ့သည္။
မိမိတို႕အဖြဲ႕သည္ နိေၿဂာဓာရံုေက်ာင္းေတာ္ရာကို ေလ့လာဖူးေျမာ္ၾကၿပီးေနာက္ လုမိၺနီျမန္မာေရႊေက်ာင္းေတာ္ ႀကီး၌ တစ္ညအိပ္ၾကသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးျဖစ္၍ ေစတီ၊ သိမ္၊ ဓမၼာရံု၊ ႏွစ္ထပ္တည္းခိုေဆာင္ႀကီး၊ ေရကန္တို႕ျဖင့္ ခမ္းနားထည္ဝါေနပါသည္။ ကပိလဝတ္ျပည္ မဟာဝုန္ေတာ၌ ဘုရားရွင္သည္ ရဟႏၲာငါးရာႏွင့္အတူ သီတင္းသံုးစဥ္ စၾကဝဠာတုိက္တစ္ေသာင္းမွ ဖူးေျမာ္ရန္စည္းေဝး ေရာက္လာၾကေသာ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းအား မဟာသမယသုတ္ေဟာၾကားေတာ္မူသည္ကို အာရံုျပဳကာ မဟာသမယသုတ္ ကိုရြတ္ဆိုပူေဇာ္ခဲ့သည္။

ဦးဉာဏ(ႂကြယ္အိပ္ပြဲ)၏

သူရဇၨ ေဖ ၂၀၁၅ တြင္ေဖာ္ျပၿပီသည္ကို ကူးယူပါသည္ကူးယူပါသည္

ဗုဒၶဂယာ သံေဝဇနိယေလးဌာန ၄

ဗုဒၶဂယာ သံေဝဇနိယေလးဌာန ဘုရားဖူးခရီးစဥ္မွ ထူးျခားေသာ အေတြးအျမင္မ်ား ၄

တရားေရေအးအၿမိဳက္ေဆးကို အမ်ားဆံုးထုတ္ေဖာ္ေဟာရာ အဝိဇဟိတဌာနီ သာဝတၳိျပည္

ယေန႕သည္ အိႏိၵယHolyပြဲေတာ္ျဖစ္သျဖင့္ ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ကားမ်ားအလြန္မ်ားျပား၍ လမ္းၾကပ္လွေသာေၾကာင့္သာ သကၤႆလိုေခါင္ေသာၿမိဳ႕၌ တစ္ေနကုန္နားေနရျခင္းျဖစ္သည္။ အဖြဲ႕သားမ်ား ညေနစာစားၿပီးေသာအခါ သာဝတၳိသုိ႕ ခရီးဆက္ၾကသည္။ ဥတၱရာပရာေဒ႕ရွ္ျပည္နယ္၏ၿမိဳ႕ေတာ္ လကၡေနာင္းၿမိဳ႕ကို ည(၁၂)နာရီခန္႕တြင္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကသည္။ ျမစ္ႀကီးငါးစင္းတြင္ အပါအဝင္ျဖစ္ေသာ သရဘူျမစ္ ကိုလည္း ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကသည္။ သကၤႆ မွ သာဝတၳိ သို႕ ခရီးမုိင္ (၂၈၀) ရိွသည္။ တစ္ညလံုးကားစီးၿပီး မိုးလင္းခါနီးတြင္ သာဝတၳိေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးသို႕ ေရာက္ရိွသည္။ သာဝတၳိျမန္မာ ေက်ာင္းသစ္ႀကီးတြင္ တည္းခိုၾကသည္။
(18.3.2014) နံနက္စာစားၿပီးေနာက္ ဘုရားရွင္ ေရမီးအစံုတန္ခိုးျပာဋိဟာ ျပေတာ္မူရာျဖစ္ေသာ သရက္ျဖဴ ပင္ကုန္းေစတီေတာ္သို႕ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ ယခင္က ေျမႀကီးကုန္းမွ်သာျဖစ္ေသာ္လည္း ယခု တူးေဖာ္မႈမ်ား အရ ေစတီေတာ္ႀကီး ေပၚထြက္လာၿပီကို ဖူးေတြ႕ခဲ့ရသည္။ “က႑မၺမူေလ ပရဟိတကေရာ ေယာ မုနိေႏၵာ နိသိေႏၷာ” အစရိွေသာ ဂါထာျဖင့္ ရြတ္ဆိုပူေဇာ္၍ ဘုရားရွင္ ေရမီးအစံု တန္ခိုးျပေတာ္မူပံုကို အာရံုျပဳကာ ရိွခိုးကန္ေတာ့ၾကသည္။
၎ေနာက္ သာဝတၳိၿမိဳ႕တြင္းသို႕ သြားေရာက္ၾကသည္။ ေကာသလမင္း၏နန္းေတာ္ရာကို အထင္အရွား မေတြ႕ရ ေတာ့ပါ။ အရွင္အဂၤုလိမာလေစတီႏွင့္ သုဒတၱ(အနာထပိဏ္)ေစတီတို႕ကိုသာ ဖူးေတြ႕ရသည္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္ က ေန႕စဥ္ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ ဆြမ္းခံၾကြခဲ့ေသာ၊ အရိယာသူေတာ္စင္မ်ား ေပါမ်ားလွေသာ သာဝတၳိ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ ႀကီးသည္ ယေန႕အခ်ိန္တြင္ သစ္ပင္ခ်ံဳႏြယ္မ်ား ဖံုးလႊမ္းလွ်က္ သခၤါရသဘာဝကို ျပသေနေလၿပီ။ ေကာသလမင္းႏွင့္ မလႅိကာမိဖုရား၊ ဝိသာခါ၊ အနာထပိဏ္ အစရိွေသာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တပည့္သာ၀က ေျမာက္ျမားစြာတုိ႕ ေနထုိင္ရာ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးလည္းျဖစ္၊ ဘုရားရွင္(၂၅)ဝါတိုင္တုိင္ သီတင္းသံုးေတာ္မူခဲ့ရာလည္းျဖစ္ေသာ သာသနာေတာ္ အတြက္ အခ်က္အခ်ာအက်ဆံုးၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ၾကည့္ရႈေလ့လာ၍ မွန္ကင္းတစ္လွည့္ ထင္းတစ္လွည့္ ျဖစ္တတ္ေသာ သခၤါရသဘာဝကို သံေဝဂတရား ပြားမ်ားခဲ့မိေတာ့သည္။

သာဝတၳိၿမိဳ႕တြင္း၌ ေလ့လာခဲ့ၿပီးေနာက္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္သို႕ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကပါသည္။ ေဇတဝန္ ေက်ာင္းေတာ္၏အနီးတြင္ ထိုင္းႏုိင္ငံမွ လာေရာက္တည္ထားေသာ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးႏွင့္ ကမၼဌာန္းေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ဖူးေတြ႕ခဲ့ရသည္။ အလြန္ခမ္းနားထည္ဝါၿပီး ဗုဒၶဝင္ဌာနႏွင့္ ထုိက္တန္ဆီေလ်ာ္ေသာ တည္ထားမႈကို ျမင္ေတြ႕ရသျဖင့္ အထူး ဝမ္းေျမာက္မိသည္။ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္သို႕ဝင္ရန္ တစ္ဦးလွ်င္(၅) ရူပီျဖင့္ လက္မွတ္ဝယ္ယူၾကရသည္။ ေက်ာင္းေတာ္ပရဝုဏ္အတြင္း၌ ႏုိင္ငံတကာမွ ဘုရားဖူးအဖြဲ႕မ်ား စည္ကားလွသည္။ ျမန္မာဘုရားဖူးအဖြဲ႕မ်ားလည္း တစ္ဖြဲ႕ၿပီးတစ္ဖြဲ႕ ဖူးေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က သာဝတၳိၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ ဤကဲ့သုိ႕ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိးေနေအာင္ ဘုရားရွင္ကို ေန႕စဥ္လာေရာက္ ဖူးေျမာ္ၾကေပလိမ့္မည္ဟု မွန္းဆၾကည့္မိသည္။
ဂိုက္ဆရာေတာ္မွ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၏သမုိင္းကို ရွင္းလင္းျပသည္။ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီး သာဝတၳိမွ ရာဇၿဂိဳဟ္သို႕ ကုန္အေရာင္းအဝယ္သြားရင္း ဘုရားရွင္ကို ဖူးေတြ႕ခဲ့ရပံု၊ ေက်ာင္းေတာ္ေဆာက္လုပ္ရန္ ေဇတမင္းသားထံမွ ေျမဝယ္ရာတြင္ ေရႊဒဂၤါးျပားမ်ား အျပည့္ခင္း၍ ဝယ္ယူခဲ့ရပံု၊ နံ႕သာေက်ာင္းေဆာင္( ဂႏၶကုဋီ )ကို အလယ္မွထား၍ ခံတက္ပင္ေက်ာင္းေဆာင္( ကေရရီကုဋီ )ႏွင့္ ႀကိဳ႕ပင္ေက်ာင္းေတာ္( ေကာသမၺကကုဋီ )တို႕ကို ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့ပံု၊ ထင္းရွဴးေက်ာင္းေဆာင္( သလဠာဂါရကုဋီ )ကိုမူ ေကာလသမင္းက ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့ပံု၊ အာနႏၵာေဗာဓိပင္ကို ဘုရားရွင္၏ ကိုယ္စားအျဖစ္ စိုက္ပ်ိဳးပူေဇာ္ခဲ့ၾကပံု၊ အာနႏၵာေဗာဓိပင္ကို အလယ္၌ထား၍ ေက်ာင္းေျမဧရိယာ ေျမာက္ဘက္ျခမ္းကို အနာထပိဏ္သူေဌးက လွဴဒါန္းၿပီး ေတာင္ဘက္ျခမ္းကို ေကာသလမင္းက လွဴဒါန္းခဲ့ပံုတို႕ကို ရွင္းလင္းျပသည္။
ေက်ာင္းေတာ္အတြင္း၌ ဂႏၶကုဋီကို အဓိကထား၍ ဖူးေျမာ္ၾကၿပီး၊ ေက်ာင္းေတာ္ရာမ်ားကို လွည့္လည္ ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ ေျမာက္ဘက္ဆံုးမွ ကေရရီကုဋီ၊ ၎ေနာက္ ဂႏၶကုဋီ၊ ေကာသမၺကကုဋီ၊ အာနႏၵာေဗာဓိပင္၊ ေသြးျပည္တို႕စိုရႊဲလွ်က္ အပုပ္နံ႕ထြက္ေနေသာ ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္ကို ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ မရြံမရွာ ၾကင္နာစြာ ျပဳစုခဲ့ေသာေနရာတြင္ တည္ထားေသာေစတီ၊ သလဠာဂါရကုဋီတို႕ကို အစဥ္အတုိင္းဖူးေတြ႕ရသည္။ အေနာက္ ဘက္ျခမ္း၌ ရဟႏၲာေစတီမ်ား၊ ရွင္သီဝလီေက်ာင္းေဆာင္ႏွင့္ ေက်ာင္းေတာ္ရာမ်ားကို ဖူးေတြ႕ရသည္။ အေရွ႕ဘက္ျခမ္း၌ တရားေဟာဓမၼာရံုေတာ္ႀကီးႏွင့္ ဘုရားရွင္ ေန႕စဥ္တရားေဟာေတာ္မူရာ ပလႅင္ေတာ္၊ ဘုရားရွင္အသံုးျပဳခဲ့ေသာ ေရတြင္း၊ ဘုရားရွင္၏ စႀကၤန္ေတာ္ေစတီတို႕ကို ဖူးေတြ႕ရသည္။

ထိုင္းဘုရားဖူးအဖြဲ႕မ်ားကလည္း သဒၶါတရားထက္သန္စြာ ရြတ္ဆိုပူေဇာ္ၾကသည္။ ထုိင္းသံဃာမ်ားထဲမွ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက မိမိတို႕အဖြဲ႕ကို “ဘယ္က လာဖူးၾကတာလဲ” ဟု ျမန္မာသံပီပီသသျဖင့္ ေမးျမန္းျပီး သူငယ္စဥ္က ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕၌ ေနခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊ ယခုေတာ့ ျမန္မာစကားကို အနည္းအက်ဥ္းမွ်သာ ေျပာႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း၊ ထုိင္းသံဃာ (၁၀၁)ပါး အတူတကြ ဘုရားဖူးလာၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ လမ္းစရိတ္ကို ထုိင္းအစိုးရက ေထာက္ပ့ံျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ထုိင္းသံဃာေတာ္မ်ား သပိတ္ပိုက္၍ တန္းစီဆြမ္းခံၾက၍ ထုိင္းဘုရားဖူးအဖြဲ႕မ်ားက ေလာင္းလွဴၾကသည္ကို ျမင္ေတြ႕ရသည္မွာလည္း အလြန္ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ ျမန္မာဘုရားဖူးအဖြဲ႕မ်ား ေက်ာင္းသို႕ျပန္၍ ေန႕လယ္စာ စားၿပီးေနာက္ ေခတၱအနားယူၾကသည္။ ညေန(၃)နာရီခန္႕တြင္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္သို႕ ထပ္မံဖူးေျမာ္လိုသူမ်ားကို အေဖာ္စပ္၍ လမ္းေလွ်ာက္သြားကာ ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ႏုိင္ငံတကာမွ ေက်ာင္းေတာ္မ်ား လာေရာက္ တည္ေဆာက္ထားၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ျမန္မာေက်ာင္းမွ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္သို႕ (၁၅)မိနစ္ခန္႕ လမ္းေလွ်ာက္ ရသည္။
ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္သို႕ ဝင္ေရာက္ဖူးေျမာ္ကာ ဂႏၶကုဋီအနီး သစ္ပင္ရိပ္တြင္ တရားထုိင္ၾက၊ ဘုရားရိွခိုးၾက၊ ရြတ္ဆိုပူေဇာ္ၾကသည္။ မိမိ၏ စိတ္အာရံုတြင္ ဘုရားရွင္သည္ ကေရရီကုဋီ ၌ ဘုရားခုႏွစ္ဆူတုိ႕၏ ဗုဒၶဝင္ကို ဘာဏဝါရ ေပါင္း (၁၂၆)ခုျဖင့္ တန္ဆာဆင္လွ်က္ သုတၱႏၲရာဇာ ဟု အမည္တြင္ေသာ “မဟာပဒါန”သုတ္ ကို ေဟာၾကားေတာ္မူပံုကို သတိရမိသည္။ ဂႏၶကုဋီ၌ လူပရိသတ္၊ ရဟန္းပရိသတ္တုိ႕ကို ေန႕ပိုင္း၌ အဖူးေျမာ္ခံကာ တရားဓမၼေဟာျပေတာ္မူပံု၊ ညပိုင္း၌ နတ္ျဗဟၼာတို႕၏ အဖူးေျမာ္ခံကာ တရားဓမၼေဟာၾကားေတာ္မူပံု၊ ေန႕စဥ္မျပတ္ ဗုဒၶကိစၥ(၅)ပါးကို ေဆာင္ရြက္ ေတာ္မူပံု၊ ဆြမ္းခံမွအျပန္ ေျခေတာ္ေဆးရင္း သံဃာေတာ္တို႕အား ဒုလႅဘတရား(၅)ပါးကို ေဟာၾကားေတာ္မူပံု၊ စႀကၤန္ၾကြ ေတာ္မူပံုတို႕ကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ “သကၠပၪွ”သုတ္နိဒါန္းအရ သလဠာဂါရကုဋီ၌ သီတင္းသံုးစဥ္ သိၾကားမင္း လာေရာက္ဖူးေျမာ္ရာတြင္ ဉာဏ္မရင့္က်က္ေသးေၾကာင္းသိေတာ္မူ၍ ဖူးေတြ႕မခံေသးဘဲ သမာပတ္ဝင္စားေတာ္မူေနပံု၊ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕ေရာက္မွသာ အဖူးေျမာ္ခံပံု စသည္တုိ႕ကို အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ကာ ဗုဒၶါႏုႆတိဘာဝနာ ပြားေနမိသည္။ ၎ေနာက္ ဘုရားရွင္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ သီတင္းသံုးေနစဥ္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာ ဥဒါန္းဂါထာမ်ားကို အသင့္ယူေဆာင္လာေသာစာအုပ္ျဖင့္ ရြတ္ဆိုပူေဇာ္ခဲ့သည္။ ယခုအႀကိမ္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္ကို အားပါးတရ အခ်ိန္ ၾကာၾကာ ဖူးေျမာ္ခြင့္ ရခဲ့သည္။
ညေန(၅)နာရီေက်ာ္လာၿပီျဖစ္၍ သာဝတိၳျမန္မာေက်ာင္းသို႕ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ လမ္းတြင္ ဂ်ိန္းဘာသာဝင္တို႕၏ ဘုရားေက်ာင္းသို႕ ေခတၱဝင္ေရာက္ေလ့လာၾကသည္။ အဝတ္မဝတ္ေသာ ဂ်ိန္းဘုရားရုပ္ထုမ်ားကို အစီအစဥ္တက် ထားရိွသည္။ ဂ်ိန္းဘုန္းႀကီးကိုမူ မေတြ႕ခဲ့ရ၊ ဂ်ိန္းဘုန္းႀကီး ဓာတ္ပံုမ်ားကိုသာ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ဓာတ္ပံုတြင္ အဝတ္မဝတ္ ထားေသာ္လည္း မ်က္မွန္တပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ခႏၶာကိုယ္၏ လိုအပ္ခ်က္အရ ဝတ္ဆင္ရမည့္ အဝတ္သကၤန္း ဝတ္သည္ကိုပင္ အျပစ္တစ္ခုအျဖစ္ လက္ခံထားၾကေသာ ဂ်ိန္းဘာသာဝင္မ်ားက မ်က္မွန္တပ္ဆင္မႈကိုေတာ့ မည္သို႕ လက္ခံခြင့္ျပဳထားၾကသည္ကို မသိရ။ “ဂ်ိန္းဘုရား မဟာဝီရ ”သာ ရိွေနေသးပါလွ်င္ မ်က္မွန္တပ္ဆင္မႈကိုပင္ ကိေလသာ မကင္းစင္ေသးသူတို႕၏အက်င့္ဟု သတ္မွတ္ေလမည္လားမသိ။

ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္မွ အျပန္တြင္ သာဝတၳိျမန္မာေက်ာင္းဆရာေတာ္အား စုေပါင္းကန္ေတာ့ၾကသည္။ ဆရာေတာ္က ပဥၥဂၢပုဏၰားႀကီးအေၾကာင္းကို ေဟာျပရင္း ဂ်ိန္းဘာသာအေၾကာင္းကိုပါ ရွင္းလင္းျပသည္။ ဗုဒၶႏွင့္ေခတ္ၿပိဳင္ နိဂဏၭၭနာဋပုတၱ ဟု အမည္တြင္ေသာ မဟာဝီရ ဆုိသူက တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ အယူဝါဒျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဝတ္လံုးဝမဝတ္ဘဲ ထမင္းစားရာ၌ပင္ ခြက္ျဖင့္ထည့္မစားဘဲ လက္ခုပ္ထဲထည့္၍စားၾကေၾကာင္း၊ ေယာက်္ားအဂၤါကို တုတ္၊ ဓါးစသည္တို႕ျဖင့္ ၫွဉ္းဆဲႏုိင္မွသာ ရဟန္းဟု အသိအမွတ္ျပဳေၾကာင္း၊ အိႏၵိယတစ္ႏုိင္ငံလံုး၌ ဂ်ိန္းရဟန္းမ်ား တစ္ရာေက်ာ္မွ်သာရိွေၾကာင္း၊ ၎တို႕ကို ကိုးကြယ္သူမ်ားမွာ သန္းႏွင့္ခ်ီ၍ရိွေၾကာင္း၊ ၎တို႕က အျခားဘာသာဝင္မ်ားကို ဆြဲေဆာင္စည္းရံုးတတ္ ေၾကာင္း၊ ဂ်ိန္းဘာသာကိုးကြယ္ၾကသူမ်ားသည္ ကုန္သည္မ်ား၊ သူေဌးမ်ားျဖစ္ၾကေၾကာင္း အက်ယ္တဝင့္ မိန္႕ၾကားေတာ္ မူသည္။ ဆရာေတာ္က ဂ်ိန္းဘာသာဝင္တုိ႕၏ က်မ္းစာမ်ားကိုေလ့လာၾကည့္ရာတြင္ ဗုဒၶအဘိဓမၼာ၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္ျဖစ္ေသာ အဘိဓမၼတၳသဂၤဟ (သၿဂႋဳဟ္)က်မ္း ကို ၎တို႕ဘာသာ၏ က်မ္းစာအျဖစ္ ကူးယူထည့္သြင္းထားသည္ကို ေတြ႕ရေၾကာင္း မိန္႕ေတာ္မူသည္။ ဤကဲ့သို႕ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ အျငင္းပြားစရာျဖစ္လာႏုိင္သျဖင့္ အထူးသတိျပဳသင့္၏။ ဘာသာျခားမ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္သက္ဆုိင္ေသာေနရာဌာနမ်ားကို အပိုင္စီးျခင္း၊ ေကာင္းေသာအက်င့္တရားမ်ားကို အတုခုိးျခင္း၊ ဗုဒၶဘာသာက်မ္းစာမ်ားကို ကူးယူ၍ ၎တုိ႕ဘာသာ၏ ကုိယ္ပိုင္တရားျဖစ္ေလဟန္ ဝါဒျဖန္႕ျခင္း စသည္တို႕ ကို ျပဳလုပ္တတ္ၾက၏။

ရွးေခတ္ပုဏၰားမ်ားက ဗုဒၶက်မ္းစာမ်ားမွ အဆီအႏွစ္တို႕ကို ထုတ္ယူ၍ ၎တို႕၏ က်မ္းစာမ်ား ထဲသို႕ ကူးယူထည့္သြင္းကာ “ဗုဒၶသည္ပင္လွ်င္ ငါတို႕ဝါဒကို မွီျငမ္းျပဳခဲ့ရသည္၊ ဗုဒၶ၌ ကိုယ္ပိုင္တရား ဘာမွ်မရိွ” ဟု စြပ္စြဲခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ား ရိွခဲ့ၾကသည္။
ဂ်ိန္းဘာသာကလည္း ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ဤသို႕ေသာစကားမ်ိဳး ေျပာမလာဟု မဆိုႏုိင္ေပ။ အဘိဓမၼတၳသဂၤဟ သၿဂႋဳဟ္က်မ္းကို ဂ်ိန္းဘာသာ၏ က်မ္းစာအျဖစ္ ကူးယူထည့္သြင္းထားျခင္းျဖင့္ ၎တို႕ဘာသာအတြက္ အလြန္ခိုင္မာၿပီး စနစ္က်နက္နဲသိမ္ေမြ႕ေသာ သေဘာတရားမ်ားကို ရရိွပိုင္ဆုိင္ကာ အဆင့္အတန္းျမင့္ေသာ ဘာသာတရားတစ္ခုအျဖစ္ ျမွင့္တင္ႏုိင္မည္မွာမလြဲေပ။ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ဂ်ိန္းဘာသာႏွစ္ခုလံုးက ဖန္ဆင္းရွင္ထာဝရဘုရားကို ျငင္းပယ္ၾကသည္။ ကံႏွင့္ကံ၏အက်ိဳးကို လက္ခံၿပီး ဘဝသံသရာအယူအဆကိုလည္း လက္ခံၾကသည္။ သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္ေရးအတြက္ အက်င့္တရားသည္ အဓိကက်သည္ဟု အသိအမွတ္ျပဳၾကသည္။ ယင္းသို႕ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္တူညီေသာ အခ်က္အလက္ မ်ားကို လက္ခံထားသည့္ ဂ်ိန္းဘာသာအေနႏွင့္ အနတၱတရားမွတပါး ဗုဒၶအဘိဓမၼာသေဘာတရားမ်ားကို ဆန္႕က်င္ၾက လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ သို႕အတြက္ေၾကာင့္လည္း ဗုဒၶအဘိဓမၼာသေဘာတရားမ်ားကို ကူးယူထားၾကသည္ဟု ထင္၏။ ဗုဒၶတရားေတာ္ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူ မည္သည့္ဘာသာဝင္မဆို လုိက္နာက်င့္သံုးခြင့္ရိွပါ၏။ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား ကလည္း ဝမ္းေျမာက္ၾကည္ျဖဴၾကပါ၏။ သို႕ေသာ္ မလိမ့္တပတ္ျဖင့္ ကူးယူထားၿပီးခါမွ ပိုင္ရွင္ကိုသူခိုးဟု စြပ္စဲြျခင္းမ်ိဳးကား မျဖစ္သင့္ပါေပ။

ဦးဉာဏ. ႂကြယ္အိပ္ပြဲ၏
သူရဇၨ ဇန္ ၂၀၁၅ တြင္ေဖာ္ျပၿပီးသည္ကို ကူးကူးယူပါသည္

ဗုဒၶဂယာ ၃

ဗုဒၶဂယာ သံေဝဇနိယေလးဌာန ဘုရားဖူးခရီးစဥ္မွ အသိအျမင္မ်ား ၃

မဟာသတိပ႒ာနသုတ္ ေဟာေတာ္မူရာဌာနီ ကုရုတိုင္း (နယူးေဒလီ)

ေန႕လယ္စာစားၿပီးေနာက္ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေသာ နယူးေဒလီသို႕ ခရီးဆက္ၾကသည္။ မိဂဒါဝုန္ႏွင့္ မုိင္(၅၀၀)ခန္႕ ကြာေဝးသည္ဟု သိရသည္။ ေန႕(၁၂)နာရီမွစ၍ တစ္ေန႕လံုး တစ္ညလံုး ကားစီးၾကရသည္။ လမ္းတြင္ ဂဂၤါျမစ္ႏွင့္ ယမံုနာျမစ္တို႕ ေပါင္းဆံုေသာေနရာကို ျပသသည္။ လမ္းခရီးတြင္ ေခတၱမွ်သာရပ္နားၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ မိုးလင္းခ်ိန္တြင္ နယူးေဒလီၿမိဳ႕သို႕ေရာက္ရိွသည္။
(15.3.2014) နံနက္ခင္းတြင္ နယူးေဒလီၿမိဳ႕တြင္း၌ လွည့္လည္ေလ့လာၾကသည္။ ၾကီးက်ယ္လွေသာၿမိဳ႕ႀကီးျဖစ္၍ သြားစရာေနရာမ်ားျပားသည္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ႀကီးဂႏၵီကို မီးသၿဂႋဳဟ္ေသာေနရာ၊ သမၼတအိမ္ေတာ္၊ လႊတ္ေတာ္ ခန္းမ၊ အင္ဒရာဂႏၵီျပတုိက္၊ ဘာသာေပါင္းစံုဝတ္ျပဳႏုိင္ရန္ ၾကာပြင့္ပံုေဆာက္လုပ္ထားေသာ Lotus Temple၊ အိႏိၵယဂိတ္ တုိ႕ကို ေလ့လာၾကသည္။ ၎ေနာက္ မဟာသတိပ႒ာနသုတ္ကို ေဟာေတာ္မူရာ ေတာင္ကုန္းသို႕ သြားေရာက္ ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ နယူးေဒလီၿမိဳ႕လယ္ေခါင္တြင္ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုအျဖစ္ျဖင့္ တည္ရိွေနၿပီးအလယ္တြင္ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ား ရိွသည္။ အေသာကမင္းႀကီး လက္ထက္ကတည္းက အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ေသာ ေနရာျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိင္းဘုတ္ေရးထုိးထားသည္။ ဤေနရာ၌ ဘုရားရွင္သည္ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ ရေရးအတြက္ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းခရီးျဖစ္သည့္ မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူပံုကို အာရံုျပဳ၍ “ ဧကာယေနာ အယံ ဘိကၡေဝ မေဂၢါ သတၱာနံ ဝိသုဒိၶယာ” အစရိွေသာ မဟာသတိပ႒ာနသုတ္လာ ပါဠိမ်ားျဖင့္ ရြတ္ဆုိပူေဇာ္ခဲ့သည္။
၎ေနာက္ မိမိတုိ႕အဖြဲ႕ တည္းခိုၾကမည့္ တည္းခိုခန္းသို႕ သြားၾကသည္။ တစ္ေန႕လံုးတစ္ညလံုး ကားစီးလာခဲ့ရ၍ ေန႕လယ္စာစားၿပီးေနာက္ အနားယူၾကသည္။ ညေနပိုင္းတြင္ ေစ်းသို႕သြား၍ ေစ်းဝယ္ၾကသည္။ ညပိုင္းတြင္ အျခားသို႕ သြားစရာ၊ ဖူးေျမာ္ေလ့လာစရာ မရိွေတာ့၍ မိမိတို႕တည္းခိုရမည့္အခန္း၌သာ အနားယူၾကရေတာ့သည္။ ဤနယူးေဒလီၿမိဳ႕ ေနရာေဒသသည္ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္မတိုင္မီကတည္းက ကုရုတိုင္း၊ ကမၼာသဒမၼနိဂံုး အမည္တြင္ခဲ့သည္။ အေလာင္းေတာ္မဟာသုတမင္းဘဝက လူသားစား ေပါရိသာဒကို ဆံုးမရာ ေနရာေဒသလည္းျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က သတိပ႒ာန္တရားကို ဤနယ္ေျမရိွ ပုဂိၢဳလ္အသီးသီးသည္ ထင္းေခြေရခပ္ရင္းႏွင့္ပင္ လက္ေတြ႕ က်င့္သံုးခဲ့ၾကေသာ ဓမၼနယ္ေျမႀကီးျဖစ္ၿပီး အရိယာပုဂၢိဳလ္အေျမာက္အျမား ေပၚထြက္ခဲ့ၾကသည္။ မာဂ႑ီယသုတ္၊ မဟာနိဒါနသုတ္ အစရိွေသာ ေလးနက္သည့္ သုတၱန္ေဒသနာေတာ္မ်ားကို ေဟာၾကားခဲ့ရာ ေနရာေဒသလည္းျဖစ္သည္။ ယေန႕အခ်ိန္တြင္ သတိပ႒ာန္တရားဆိုသည္ကို ၾကားဖူးနားဝပင္ ရိွၾကမည္မဟုတ္။ စိတ္ဓာတ္စင္ၾကယ္ေစေရး၊ စိုးရိမ္ ပူေဆြးမႈကင္းစင္ေစေရး၊ ကိုယ္စိတ္ဆင္းရဲ ကင္းစင္ေစေရး၊ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ ရေစေရးအတြက္ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းခရီးျဖစ္သည့္ သတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႏွင့္ လြဲေခ်ာ္ေနၾကရသည္။ ခ်မ္းသာသုခရဖုိ႕ရန္ ေကာင္းကင္ဘံုသို႕ ေမွ်ာ္မွန္း၍ ဆုေတာင္းရံုမွတပါး အက်င့္စရဏတရားကို အားကိုးရေကာင္းမွန္း မသိၾက။ ေက်ာက္ခဲကို ဆီႀကိတ္၍ မရႏုိင္သကဲ့သို႕ မွန္ကန္မႈမရိွေသာ လမ္းစဥ္သည္လည္း ပန္းတုိင္သို႕ေရာက္ေအာင္ပို႕ေဆာင္ႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။

(16.3.2014) နံနက္စာစားၿပီး သကၤႆၿမိဳ႕သို႕ ခရီးဆက္ၾကရသည္။ လမ္းခရီးတြင္ အာဂရာၿမိဳ႕သို႕ ဝင္၍ ေန႕လယ္စာစားၿပီး ကမာၻ႕အံ့ဖြယ္(၇)သြယ္တြင္ တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္ေသာ တပ္ဂ်္မဟာအေဆာက္အအံုသို႕ သြားၾက သည္။ ၿပီးေနာက္ ခရီးဆက္ၾကသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ရိွၿမ္ိဳ႕မ်ားတြင္ ကုလားသၾကၤန္ဆင္ႏႊဲေနသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေဆးေရာင္စံုမႈန္႕မ်ားျဖင့္ ပက္ၾကဲၾကသည္။ လမ္းေဘးတြင္လည္း ေဆးေရာင္စံုမႈန္႕ေရာင္းခ်ေသာ ေစ်းသည္မ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ဟိႏၵဴဘာသာဝင္မ်ား၏ အယူအဆႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို မသိရေသာ္လည္း ျမန္မာသၾကၤန္ႏွင့္ မ်ားစြာ ကြဲျပားျခားနားသည္။ ျမန္မာသၾကၤန္က အညစ္အေၾကးစင္ၾကယ္ေအာင္ ေရစင္ေရေအးျဖင့္ သြန္းေလာင္းေပးျခင္းျဖစ္ၿပီး ၎တုိ႕၏သၾကၤန္ကမူ ေဆးမႈန္႕ျဖင့္ ပက္ၾကဲသျဖင့္ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္မႈကို ျဖစ္ေစသည္။ သၾကၤန္ပြဲေတာ္ ဆင္ႏႊဲေန သျဖင့္ ၿမိဳ႕ၾကီးမ်ားတြင္ ကားကို ျဖည္းျဖည္းေမာင္းရသည္။
ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားမွ ခြဲထြက္လာၿပီးေနာက္ သကၤႆသို႕သြားေသာ ကားလမ္းမွာ လမ္းက်ဥ္းသျဖင့္ ခရီးဖင့္သည္။ အနီးနားတြင္ ေက်းရြာမ်ားႏွင့္လယ္ကြင္းမ်ားသာရိွသည္။ မိုးခ်ဳပ္မွသာ သကၤႆနဂိုရ္ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႕ ေရာက္သည္။ ျမန္မာေက်ာင္းအနီးတြင္ ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံမ်ားမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားရိွေသာ္လည္း အလြန္ေခါင္ေသာ ေဒသျဖစ္သည္။ ညအခ်ိန္မေတာ္မွ ေရာက္လာေသာ ဘုရားဖူးကားမ်ားကို ေက်ာင္းတြင္းသို႕ ဝင္ခြင့္မျပဳ။ ေနရာေဒသ၏ အေျခအေနအရ ဤသို႕စည္းကမ္းသတ္မွတ္ထားျခင္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ မိမိတို႕အဖြဲ႕ႏွင့္အတူ အျခားဘုရားဖူးအဖြဲ႕မ်ားလည္း ေရာက္လာၾကသည္။ ဒါနဘုရားဖူးအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ေရႊျမင္တင္ဦးညိဳႏွင့္လည္း ဆံုၾကသည္။ (၉၁)ႀကိမ္ေျမာက္ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ဘုရားဌာပနာပိတ္ပြဲအတြက္ လာရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းေျပာသည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေျမကို အသစ္တုိးခ်ဲ႕ထားၿပီး ေစတီတစ္ဆူတည္ေနသည္။ ဘုရားရွင္တာဝတႎသာမွ ဆင္းသက္ေတာ္မူရာ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေဒေဝါေရာဟနအစလေစတီေတာ္ တည္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကမာၻလံုးပံုေစတီ ေတာ္ေပၚ၌ရပ္ေတာ္မူ ရုပ္ပြားေတာ္ တည္ထားသည္။ ဌာပနာပိတ္ပြဲျပဳလုပ္ၿပီးသည္မွာ ရက္ပိုင္းမွ်သာ ရိွေသးသည္။ ျမန္မာမႈလက္ရာျဖင့္ တည္ေဆာက္ရန္ ျမန္မာဗိသုကာပညာရွင္မ်ား ေရာက္ရွိေနၾကသည္။


ဘုရားရွင္တာဝတႎသာမွဆင္းသက္ရာ အဝိဇဟိတဌာန သကၤႆ

(17.3.2014) နံနက္စာစားၿပီးေနာက္ ဘုရားရွင္ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွ ဆင္းသက္ရာ အစလေစတီေတာ္ သို႕ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ မီးထြန္းပြဲေတာ္ စတင္ေပၚေပါက္ေသာေနရာ ျဖစ္သည္။ တာဝတႎသာ နတ္ျပည္၌ ဝါတြင္းသံုလပတ္လံုး အဘိဓမၼာတရားေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူၿပီးေနာက္ လူ႕ျပည္သို႕ ေစာင္းတန္း သံုးသြယ္ျဖင့္ ျပန္လည္ဆင္းသက္ေတာ္မူပံု၊ ေလာကတစ္ခြင္ကို တိုးလွ်ိဳေပါက္ျမင္ေတြ႕ႏုိင္ေအာင္ ေလာကဝိဝရဏ တန္ခိုးျပေတာ္မူပံုတို႕ကို အာရံုျပဳၾကည္ညိဳပူေဇာ္ၾကသည္။ မဟာတိုးအဖြဲ႕မွ ပ႒ာန္းပစၥယနိေဒၵသ ရြတ္ဆိုပူေဇာ္ၾကသည္။ မိမိလည္း တာ၀တႎသာမွ ဆင္းသက္ လာေသာ ဘုရားရွင္ကို ရွင္သာရိပုတၱရာက ေမးေလွ်ာက္၍ ျပန္လည္ေျဖၾကား ေတာ္မူေသာ သုတၱနိပါတ္လာ “သာရိပုတၱသုတ္” ကို ရြတ္ဆိုပူေဇာ္ခဲ့သည္။
အစလေစတီေတာ္ကို အေသာကမင္းၾကီးက စတင္တည္ထားခဲ့ၿပီး ျဗာဟၼဏဘုရင္မ်ားလက္ထက္တြင္ ဖ်က္ဆီး ခံရသည္ဟု သိရသည္။ ဘုရားရွင္တာ၀တႎသာမွဆင္းသက္ရာ အဝိဇဟိတဌာန ျဖစ္၍ သာသနာေတာ္ ထြန္းကားစဥ္က ဤေနရာတြင္ ေစတီပုထိုးေက်ာင္းကန္မ်ား၊ အရိယာသူေတာ္စင္မ်ား၊ ပရိသတ္ေလးပါးတို႕ျဖင့္ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကား ခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ယခုမူေစတီပ်က္မ်ွသာက်န္ခဲ့ၿပီး အေသာကမင္းၾကီး စိုက္ထူထားခဲ့ေသာ ေက်ာက္စာတုိင္၏ ထိပ္ပိုင္း ဆင္ရုပ္မွ်သာ ျမင္ေတြ႕ရေတာ့၏။ ယင္းဆင္ရုပ္သည္ပင္လွ်င္ ႏွာေမာင္းမရိွေတာ့ေပ။ အနီးနားရိွ ေညာင္ပင္ေအာက္တြင္ နတ္သားႏွစ္ဦးက ထီးမိုးေပးထားပံု ဘုရားရုပ္ပြားေတာ္ငယ္တစ္ဆူကို အုတ္တိုက္ငယ္တစ္ခု၌ ပူေဇာ္ထားသည္ကိုသာ ေတြ႕ခဲ့ရ၏။ အနီးနားတစ္၀ိုက္တြင္ လယ္ကြင္းမ်ားခ်ည္းသာ ေတြ႕ရ၏။

အရွင္သာရိပုတၱရာက လင္းႏို႕သားျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ ရဟန္းငါးရာကို အဘိဓမၼာတရားသင္ၾကားပို႕ခ်ေပးေသာ ေနရာကို ေမးျမန္းၾကည့္ေသာအခါ ဂိုက္လုပ္သူကိုေက်ာ္ေအာင္က ၎ေနရာသို႕ ကားျဖင့္သြား၍မရႏုိင္ေၾကာင္း၊ လယ္ကြင္းထဲတြင္ ေျခက်င္ေလွ်ာက္သြားမွသာ ေရာက္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ ရႊံ႕ဗြက္မ်ား၊ ႏြားေခ်းမ်ားၾကားမွ သြားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေ၀းမွသာ အာရံုျပဳပါရန္ေျပာသျဖင့္ ကားေပၚမွသာ အာရံုျပဳလုိက္ရေတာ့သည္။  ေက်ာင္းသို႕ျပန္၍ ေန႕ဆြမ္း စားၿပီးေနာက္ ေခတၱ အနားယူၾကသည္။ ညေနပိုင္းတြင္ ေစတီေတာ္ကို ထပ္မံဖူးေျမာ္လိုေသာ္လည္း ကုလားသႀကၤန္ (အိႏိၵယ Holy ပြဲေတာ္) ရက္လည္းျဖစ္၊ သြားရမည့္ေနရာမွာ လူျပတ္ေသာေနရာလည္းျဖစ္၍ မသြားပါႏွင့္ဟု တားၾက၍ ေက်ာင္းမွသာ အာရံုျပဳရ ေတာ့သည္။

သကၤႆၿမိဳ႕သည္ကား ဘုရားရွင္ တာ၀တႎသာမွ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္စြာ ဆင္းသက္ေတာ္မူရာဌာနလည္းျဖစ္၊ မည္သည့္ဘာသာတရားမွာမွမရိွသည့္ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္လွေသာ အဘိဓမၼာတရားေတာ္ စတင္ေပၚေပါက္ေသာေနရာ လည္းျဖစ္၍ သာသနာ့သမုိင္းတြင္ ထိပ္တန္းေနရာဌာနတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္မူ သမုိင္းရုပ္ၾကြင္း အနည္းငယ္မွ်သာ က်န္ရစ္ေတာ့သည္ကို သံေ၀ဂယူမိပါသည္။ သမုိင္းဝင္ေနရာဌာနအခ်ိဳ႕ ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရေသာ္လည္း ယခုေခတ္ျမန္မာႏုိင္ငံအပါအဝင္ ႏုိင္ငံတကာမွ ဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းအသစ္မ်ား ေဆာက္လုပ္၍ သာသနာေတာ္ကို ျပန္လည္ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ေနၾကသည္ကိုကား အထူးဝမ္းေျမာက္မိပါသည္။ ေဝးလံသီေခါင္၍ လူသူေလးပါး အဆက္ျပတ္ ေသာ ယခုလိုေနရာမ်ိဳးတြင္ ႀကိဳးစားပမ္းစား သာသနာျပဳေနၾကေသာ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္မ်ားကို ခ်ီးလည္းခ်ီးက်ဴးမိ၊ အထူးလည္း ၾကည္ညိဳမိပါ၏။

ဦးဉာဏ(ႂကြယ္အိပ္ပြဲ)ေရးသားေသာ
သူရဇၨ ဇန္ ၁၅ မွ ကူးယူပါသည္

ဗုဒၶဂယာ ၂

ဗုဒၶဂယာ သံေဝဇနိယေလးဌာန ဘုရားဖူးခရီးစဥ္မွ ထူးျခားေသာအသိအျမင္မ်ား ၂

တရားဦးေဟာေတာ္မူရာ မိဂဒါဝုန္

ေန႕လယ္စားစားၿပီးေနာက္ ဗာရာဏသီသို႕ ခရီးဆက္ၾကသည္။ ဗာရာဏသီသို႕မေရာက္မီ ဂဂၤါျမစ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ ခဲ့ရသည္။ ဗာရာဏသီျမိဳ႕သည္ စည္ကားေသာၿမိဳ႕ျဖစ္၍ ျမန္မာေက်ာင္းသို႕ ရုတ္တရက္မေရာက္ႏုိင္။ မိုးခ်ဳပ္မွ ေဆးဝကၤပါ ျမန္မာေက်ာင္းသို႕ ေရာက္ရိွသည္။ မူလေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးအျပင္ ဘုရားဖူးမ်ားအတြက္ တည္းခိုေဆာင္ႀကီးကိုလည္း အသစ္ေဆာက္လုပ္ထားသည္။ ေက်ာင္းေဆာင္အသစ္ ေဆာက္လုပ္ထားသည္မွာ ေခတ္မီအဆင့္ျမင့္သည္။ အခန္းနံပါတ္ ကဒ္ျပားထည့္မွ အခန္းတြင္ မီးလင္းသည္။ တည္းခိုခဲ့သမွ်တြင္ ဤတစ္ေနရာသာ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ တည္ေဆာက္ထားသည္ ကို ေတြ႕ရသည္။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္က မိဂဒါဝုန္သမုိင္း၊ အိႏၵိယဗုဒၶဘာသာသမုိင္းႏွင့္ ေဆးဝကၤပါျမန္မာေက်ာင္း သမုိင္းတို႕ကို အက်ယ္တဝင့္ ရွင္းျပသည္။ ဘာသာအယူဝါဒ၊ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးစံ မတူညီေသာ အိႏၵိယတြင္ အခက္ အခဲမ်ိဳးစံုအၾကား၌ သာသနာျပဳေနရေၾကာင္းႏွင့္ ဤေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို အမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးရင္ဆုိင္လ်က္ ေဒၚလာ(၆)သန္း အကုန္အက်ခံကာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေနရေၾကာင္း မိန္႕ၾကားသည္။ ျမန္မာေက်ာင္းသည္ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕တြင္း၌ တည္ေဆာက္ထားေသာ ေက်ာင္းျဖစ္၍ မိဂဒါဝုန္ႏွင့္ (၇)မုိင္ေဝးကြာေၾကာင္း သိရသည္။ သို႕ျဖစ္၍ ညပိုင္းတြင္ အျပင္ ထြက္၍ ဖူးေျမာ္ေလ့လာစရာမရိွ။ တစ္ညတာၿပီးၾကရေတာ့သည္။
(14.3.2014) နံနက္စာ စားၿပီးေနာက္ တရားဦးဓမၼစၾကာေဟာေတာ္မူရာ ဣသိပတနမိဂဒါဝုန္သို႕ သြားၾကသည္။ မိဂဒါဝုန္သို႕ အဝင္တြင္ လမ္းေဘး၌ ေခ်ာက္ခ႑ီေစတီကို ဝင္ဖူးၾကသည္။ ဘုရားရွင္ကို ပဥၥဝဂၢီငါးပါးက ခရီးဦးၾကိဳျပဳရာ ဌာနျဖစ္သည္။ အေသာကမင္းႀကီးက ထုိေနရာ၌ ေစတီတည္ခဲ့သည္။ ဘာသာျခားမဂိုဘုရင္ အကၠဘာမင္းက သူ႕ခမည္းေတာ္ စစ္ရံႈးစဥ္အခါတြင္ ပုန္းေအာင္းခဲ့ေသာေနရာဟုဆိုကာ ထုိေစတီအေပၚ၌ ေမွ်ာ္စင္တည္ေဆာက္လိုက္ေလ သည္။ သမုိင္းဝင္ဌာနျဖစ္၍ စနစ္တက်ထိန္းသိမ္းထားသည္။ ၎ေနာက္ မိဂဒါဝုန္ရိွ ဓမၼစၾကာတရားေဟာေတာ္မူရာ ဓမၼရာဇိကေစတီေနရာတြင္ ဓမၼစၾကာသုတ္ေတာ္ကို စုေပါင္းရြတ္ဆို ၾကသည္။ မိမိကမူ သုတၱနိပါတ္ပါဠိေတာ္၌လာေသာ ေဟမဝတသုတ္ႏွင့္ နာလကသုတ္ကိုပါ ရြတ္ဆိုပူေဇာ္သည္။
ဓမၼစၾကာတရားေတာ္ကို ဘုရားရွင္ထံမွ နာၾကားခဲ့ရေသာ သာတာဂိရနတ္စစ္သူႀကီးက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေဟမဝတနတ္စစ္သူႀကီးထံသြား၍ ဘုရားရွင္ကိုဖူးေျမာ္ရန္ ဖိတ္ေခၚေသာအခါ ေဟမဝတက ဘုရားစင္စစ္ဟုတ္၊မဟုတ္ စစ္တမ္းထုတ္သည္။ အားရေက်နပ္မႈရိွသျဖင့္ ဘုရားရွင္ကိုဖူးေျမာ္၍ တရားနာယူကာ ေသာတာပန္မ်ား ျဖစ္သြားၾကသည္။ ယင္းနတ္စစ္သူၾကီး(၂)ဦးတို႕ အျပန္အလွန္အေမးအေျဖျပဳ၍ ဘုရားစစ္တမ္းထုတ္ပံုႏွင့္ ဘုရားရွင္ထံမွ အာယတန(၆)ပါး ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာေျဖၾကားခ်က္မ်ားကို မွတ္တမ္းတင္ထားသည္က ေဟမဝတသုတ္ ျဖစ္၏။
နာလကသုတ္ကမူ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေမြးဖြားၿပီးေနာက္ တန္ခိုးရွင္ ေဒဝီလရေသ့ၾကီးက ဤမင္းသားငယ္ သည္ မုခ်အမွန္ ဘုရားျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ေဟာကိန္းထုတ္ၿပီးေနာက္ သူကိုယ္တုိင္ကမူ ဘုရားပြင့္သည့္အခ်ိန္တုိင္ေအာင္ အသက္ရွည္ေတာ့မည္ မဟုတ္သျဖင့္ တူျဖစ္သူ နာလကအား ဘုရားပြင့္လွ်င္ နည္းခံအားထုတ္ခြင့္ရေအာင္ လမ္းညြန္ ခဲ့သည္။ ဘုရားပြင့္လာေသာအခါ မိဂဒါဝုန္သို႕ လုိက္လာၿပီး ေမာေနယ်အက်င့္တရားကို ေဟာၾကားပါရန္ ေလွ်ာက္ထား ခ်က္အရ ဘုရားရွင္က ခက္ခဲျပင္းထန္ေသာ ေမာေနယ်အက်င့္တရားကို ေဟာျပေသာသုတ္ျဖစ္သည္။ ထုိႏွစ္သုတ္လံုး မိဂဒါဝုန္၌ ေဟာခဲ့သည္ျဖစ္၍ အမွတ္တရ ရြတ္ဆိုပူေဇာ္ခဲ့သည္။

၎ေနာက္ နႏၵိယသူေဌးႀကီး ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့ေသာ ေက်ာင္းေတာ္ရာကို လွည့္လည္ဖူူးေျမာ္ၾကသည္။ အလြန္ၾကီးမားေသာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး အလ်ားေပ(၂၀၀)ခန္႕ ရိွသည္။ အုတ္နံရံထုႀကီးမွာ (၁၀)ေပခန္႕ရိွသည္။ အေသာကမင္းၾကီးက ျပန္လည္ျပဳျပင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တရုတ္ရဟန္းေတာ္ဟူယင္ဆန္ ဘုရားဖူးလာေသာေခတ္က ေပ(၂၀၀)ခန္႕ျမင့္ေသာ (၇)ထပ္တိုက္ေက်ာင္းႀကီးအျဖစ္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္ဟု မွတ္တမ္းတင္ထားသည္။ နႏၵိယေက်ာင္း ေတာ္ႀကီး ကို ဖူးေျမာ္ရေသာအခါ ဓမၼပဒပါဠိေတာ္မွ “စိရပၸဝါသႎ ပုရိသံ၊ ဒူရေတာ ေသာတၳိ မာဂတံ” အစရိွေသာ ဂါထာကိုလည္း အမွတ္ရမိသည္။ ေက်ာင္းေရစက္ခ်အၿပီး မေသမီကတည္းက တာဝတႎသာနတ္ျပည္၌ ဘံုဗိမာန္ ေပၚေပါက္ေနသည္ကို အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသျဖင့္ ဘုရားရွင္ကို ေလွ်ာက္ထားသည္။ ဘုရားရွင္က “ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနေသာ ရပ္ေဝးခရီးမွ ခ်မ္းသာစြာ ျပန္ေရာက္လာသူကို ေဆြမ်ိဳးအေပါင္းက ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႀကိဳဆိုၾကသကဲ့သို႕ ေကာင္းမႈရွင္ကိုလည္း တမလြန္ဘဝမွ ေကာင္းမႈတို႕သည္ ႀကိဳဆိုၾကကုန္၏” ဟုေဟာေတာ္မူသည္။
နႏၵိယေက်ာင္းေတာ္ရာကို ဖူးေျမာ္ၿပီးေနာက္ အေသာကေက်ာက္စာတုိင္ အက်ိဳးအပဲ့မ်ားကို ေလ့လာၾကသည္။ တစ္ခ်ိန္က သံဃာေတာ္မ်ား သီတင္းသံုးစဥ္ သံဃာညီညြတ္ေရးအတြက္ စိုက္ထူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သံဃာသင္းခြဲျခင္း မျပဳရ။ ျပဳလုပ္လွ်င္ အဝတ္ျဖဴလဲေစ၍ ေက်ာင္းတုိက္မွ ႏွင္ထုတ္ျခင္းခံရမည္ဟု အမိန္႕ထုတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
၎ေနာက္ ေဂါဝိႏၵစႏၵရမင္း၏ မိဖုရားႀကီး ကုမာရေဒဝီ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့ေသာ ေက်ာင္းေတာ္ရာကို ေလ့လာၾကသည္။ ေက်ာင္း၌သီတင္းသံုးေသာ ဘိကၡဳနီမ်ား မိဂသမၼတာျမစ္အတြင္းသို႕ ေရခ်ိဳးဆင္းရန္ ေျမေအာက္လမ္း ေဖာက္လုပ္ထားသည္။
ကုမာရေဒဝီေက်ာင္းေတာ္ကို ေလ့လာၿပီးေနာက္ ဘုရားရွင္ပထမဦးဆံုး ဝါဆိုဝါကပ္သီတင္းသံုးေတာ္မူခဲ့ရာ မူလဂႏၶကုဋီကို ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ နႏၵိယေက်ာင္းေတာ္၏ အစိတ္အပိုင္းေနရာတစ္ခုျဖစ္သည္။ ပထမဆံုးဝါဆိုေတာ္မူခဲ့ ေသာေနရာကို ဗဟိုျပဳ၍ နႏၵိယသူေဌးႀကီးက ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေဆာက္လုပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ႏုိင္စရာရိွ၏။ ဤေနရာ၌ ဘုရားရွင္သည္ ပဥၥဝဂၢီ(၅)ပါး၊ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕မွ ယသသူေဌးသားအမွဴးျပဳေသာ အေပါင္းအပါ (၅၅)ပါး၊ စုစုေပါင္း ရဟႏၲာ (၆၀)ႏွင့္အတူ သီတင္းသံုးေတာ္မူ၍ ဝါဆိုေတာ္မူခဲ့သည္။ ဝါကၽြတ္ေတာ္မူေသာအခါ ရဟႏၲာ (၆)က်ိပ္ကို ေနရာအႏွံ႕ အျပားသို႕ သာသနာျပဳခရီး ေစလႊတ္ေတာ္မူသည္။ ဘုရားရွင္က ရဟန္းတို႕အား “လူနတ္ျဗဟၼာသတၱဝါတုိ႕၏ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ခရီးလွည့္လည္ၾက။ အစအလယ္အဆံုး ေကာင္းျခင္းသံုးျဖာႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ စင္ၾကယ္ျမင့္ျမတ္သည့္ တရားေတာ္ကို ေဟာေျပာၾက။ တစ္ေနရာသို႕ (၂)ပါးအတူ မသြားၾကႏွင့္” ဟု သာသနာျပဳ ေစလႊတ္ေတာ္မူပံုကို အာရံုျပဳ၍ “စရထ ဘိကၡေဝ စာရိကံ၊ ဗဟုဇနဟိတာယ ဗဟုဇနသုခါယ” အစရိွေသာ ပါဠိကို ရြတ္ဆိုပူေဇာ္ခဲ့သည္။

နႏၵိယေက်ာင္းေတာ္ရာႏွင့္ ကပ္လ်က္ ဘုရားရွင္တရားေဟာေတာ္မူရာ ပလႅင္ေတာ္ႀကီးကို အဂၤေတအမိုးျဖင့္ မိုး၍ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ထားသည္။ ပရိသတ္(၄)ပါးတို႕ကို ေန႕စဥ္တရားေဟာရာ ပလႅင္ေတာ္ျဖစ္သည္။ ယသသူေဌးသား ကိုလည္း ဤေနရာ၌ တရားေဟာ၍ အကၽြတ္တရားရေစေတာ္မူခဲ့သည္။ ပလႅင္ေတာ္ႀကီးကို ဖူးေျမာ္ၿပီးေနာက္ အနတၱလကၡဏာသုတ္ကို ေဟာၾကားရာေနရာရိွ ဓေမၼခေစတီေတာ္ႀကီးကို ဖူးေျမာ္၍ အနတၱလကၡဏာသုတ္ကို စုေပါင္း ရြတ္ဆိုပူေဇာ္ၾကသည္။

ေနႏွင့္လတို႕ မျဖစ္ေပၚေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး စၾကဝဠာတစ္ခြင္၌ ေမွာင္အတိက်ေနသကဲ့သို႕ ဘုရားရွင္မပြင့္ ေပၚေသးသမွ်ကာလပတ္လံုး သစၥာတရားအလင္းေရာင္ ထြန္းေျပာင္ခြင့္မရဘဲ ေမွာင္အတိက်ေနသည္။ ကႆပျမတ္စြာ ဘုရား၏ သာသနာေတာ္ ကြယ္ပသည့္အခ်ိန္မွစ၍ သစၥာ(၄)ပါးႏွင့္ အနတၱတရားကို မည္သည့္ပုဂိၢဳလ္ကမွ် ထုတ္ေဖာ္ ေဟာျပႏုိင္စြမ္းမရိွခဲ့။ ပေစၥကဗုဒၶါအပါး(၅၀၀)တို႕ တစ္ျပိဳင္နက္တည္း ေပၚထြန္းသည့္ အခ်ိန္အခါမ်ိဳး၌ပင္ ကမာၻေလာက အတြင္း၌ သစၥာတရားအလင္းေရာင္ ထြန္းေျပာင္ႏုိင္ျခင္းမရိွခဲ့။ ဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မူေသာ အခါမွသာလွ်င္ သစၥာတရား အလင္းေရာင္ ထြန္းေျပာင္လာေတာ့သည္။ သစၥာတရားကို ေဟာျပေတာ္မူရာ မိဂဒါဝုန္သည္လည္း သာသနာေတာ္၌ အေရးပါေသာ ထိပ္တန္းေနရာဌာနတစ္ခုျဖစ္လာေတာ့သည္။

မိဂဒါဝုန္၌ လွည့္လည္ဖူးေျမာ္ၿပီးေနာက္ သီရိလကၤာႏုိင္ငံသား အနာဂါရိကဓမၼပါလ တည္ထားခဲ့ေသာ မူလဂႏၶ ကုဋီေက်ာင္းေဆာင္သစ္သို႕ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ မိဂဒါဝုန္ကို ျပန္လည္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့သူ ျဖစ္၍ ဘုရားဖူးသြားသူမ်ား မေမ့အပ္ေသာပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္။ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္းေဆာင္၏ ေျမေအာက္ခန္းတြင္ ဓာတ္ေတာ္ မ်ားကို လံုျခံဳစြာထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ထားၿပီး ႏွစ္စဥ္တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႕တုိင္း ထုတ္ေဆာင္၍ အပူေဇာ္ခံေလ့ ရိွသည္။ မိမိတို႕အဖြဲ႕ ေန႕လယ္စာစားခ်ိန္အမီ ေဆးဝကၤပါျမန္မာေက်ာင္းသို႕ ျပန္္ခဲ့ၾကသည္။

ဦးဉာဏ. ႂကြယ္အိပ္ပြဲ၏

သူရဇၨ ဇန္ ၂၀၁၅  မွကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။