ေသာတာပန္ပုဂိၢဳလ္မ်ား ေန႔စဥ္ဘဝမွာ ေနထိုင္ၾကပံု တရားေဒသနာေတာ္

ျမတ္​ဗုဒၶ ႏွင့္အတူ
ေသာတာပန္ပုဂိၢဳလ္မ်ား ေန႔စဥ္ဘဝမွာ ေနထိုင္ၾကပံု တရားေဒသနာေတာ္"
(၄)

အဲဒီေတာ့ ေသာတာပန္ျဖစ္ေနတဲ့ ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦးဟာ မိမိဘဝမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ျဖစ္ေစ၊ အျခားအခ်ိန္မွာပဲ ျဖစ္ေစ ျမတ္စြာဘုရားကို သတိရတိုင္း ဘုရားရဲ႕ဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳတယ္၊ ဘုရားဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳလိုက္တဲ့အခါ ဘုရားရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြဆိုတာ အကုန္လံုး မိမိရဲ႕ရင္ထဲ ႏွလံုးထဲမွာ ေရာက္လာတယ္။
သာမန္ "ဣတိပိ ေသ ဘဂဝါ၊ အရဟံ၊ သမၼာသမၺဳေဒၶါ" ဆိုတဲ့ ရတာေလးကို ရြတ္ဆိုဆင္ျခင္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး၊ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြ၊ ဂုဏ္ရည္ေတြကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္ၿပီးေတာ့ ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္တယ္။

ဆိုပါစို႔၊ ေလာကမွာ ဘုရားဆိုတာ အရဟံ- ေလာဘ ဆိုတာ ဖယ္ရွားၿပီးသားျဖစ္ရမယ္၊ ေဒါသ ဆိုတာ ဖယ္ရွားၿပီးသားျဖစ္ရမယ္၊ ေမာဟ ဆိုတာ ဖယ္ရွားၿပီးသားျဖစ္ရမယ္၊ ကိေလသာ ရန္သူေတြနဲ႔ ေဝးေနတဲ့ပုဂိၢဳလ္၊
ဆိုလိုတာက ဘုရားဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေလာဘမျဖစ္ဘူး၊ စိတ္မဆိုးဘူး၊ ေဒါသ မျဖစ္ဘူး၊ အမွန္မသိတဲ့ ေမာဟေတြ လႊမ္းမိုးေနတာမရွိဘူး၊ မာန္မာနေတြ မရွိဘူး၊ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ကိေလသာဆိုတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြ လံုးဝမရွိဘူး၊ ကင္းေဝးေနတယ္။ ဆိတ္ကြယ္ရာ၌ေသာ္လည္း မေကာင္းမႈကို မလုပ္ဘူးတဲ့။ ဒီဂုဏ္က သာမန္ဂုဏ္ မဟုတ္ဘူး။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္၊ လူဆိုတာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူမွမျမင္ဘူး၊ ဘယ္သူမွမသိဘူးဆိုၿပီး မဟုတ္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္တတ္ၾကတယ္၊ ေလာကမွာ လူႀကီးလူေကာင္းလို႔ေခၚတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြေတာင္မွ တိတ္တိတ္ပုန္း မဟုတ္တာေတြ လုပ္ထားတာေတြရွိတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကေတာ့ ဆိတ္ကြယ္ရာ မရွိဘူးဆိုတာ ဆိတ္ကြယ္ရာမွာေတာင္ မဟုတ္တာ မလုပ္ဘူးလို႔ေျပာတာ။ လူေရွ႕သူေရွ႕ဆို ေဝးေရာ။
ေလာက လူသားေတြက လူေရွ႕သူေရွ႕က်ေတာ့ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ ေနေပမယ့္လို႔ ကြယ္ရာမွာေတာ့ မဟုတ္တာလုပ္တတ္ေသးတယ္။ ဪ- ျမတ္စြာဘုရားက်ေတာ့ အဲဒီလို လူေရွ႕သူေရွ႕ မေျပာနဲ႔၊ ကြယ္ရာမွာေတာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ကို မလုပ္ပါလား၊ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ အရဟံဆိုတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ ျပည့္စံုတာပါလား၊ ကိေလသာေတြ ဖယ္ရွားႏိုင္တယ္၊ ဘုရားဆိုတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ျမတ္မွာ ေလာဘလည္းမရွိရဘူး၊ ေဒါသလည္းမရွိရဘူး၊ ေမာဟလည္းမရွိရဘူး။ စိတ္ဟာ အင္မတန္မွ ျဖဴစင္တဲ့ပုဂိၢဳလ္ ျဖစ္ရမယ္၊ အရဟံဆိုတာ အဲဒါကို ေျပာတာ။

အဲဒီလို ျဖဴစင္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ အင္မတန္မွ ရွိခုိးထိုက္တယ္၊ ပူေဇာ္ထိုက္တယ္။ လူေတြရဲ႕ ပစၥည္းေလးပါးေပးလွဴမႈကို ခံယူထိုက္တယ္၊
ေဟာ- အရဟံ- ပူေဇာ္အထူးကို ခံယူထိုက္တယ္ဆိုတာ အဲဒါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အရဟံကို အဓိပၸာယ္သံုးမ်ဳိးနဲ႔ ခြဲျခားေျပာၾကတယ္။
အရဟ- လို႔ေျပာလို႔ရွိရင္ "ထိုက္တန္သူ" လို႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ ထိုက္တန္တာလဲ၊ သူ႔မွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းဟာ ဘာနဲ႔မဆို ထိုက္တန္တယ္၊ ဒီလိုေျပာတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက အ-ရဟံ လို႔ အ ရဲ႕ အဓိပၸာယ္တစ္ခုယူၿပီးေတာ့ အ-ရဟံ = ဆိတ္ကြယ္ရာမွာ မေကာင္းမႈ မလုပ္ဘူး၊

ေနာက္တစ္ခါ ရဟ နဲ႔ အ နဲ႔ တြဲဖတ္ရင္ အရဟံ။

ေနာက္တစ္ခါ အရ-ဟံ၊ အရ နဲ႔ ဟ ကို ခြဲၿပီး အဓိပၸာယ္ယူတဲ့အခါ
အရ ဆိုတာ ကိေလသာ ရန္သူေတြကို၊
ဟ ဆိုတာ ဖယ္ရွားၿပီး ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ "အရဟံ, အရ-ဟံ, အ-ရဟံ" လို႔ သံုးမ်ဳိးခြဲ၍ ဖြင့္ဆိုေလ့ရွိတယ္။ ဘယ္လိုပဲၾကည့္ၾကည့္ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္ရည္တစ္ခုဟာ သာမန္ပုဂိၢဳလ္ေတြ လိုက္မမီတဲ့ ဂုဏ္ရည္ပဲ။
ဒါေၾကာင့္မို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီးေတာ့ ဘုရားကို ၾကည္ညိဳႏိုင္တယ္။

ဆိုပါစို႔၊ ကိုယ္က ေလာဘေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ ဪ- ငါ့စိတ္ထဲမွာ ေလာဘေတြ လႊမ္းေနတယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားဆိုရင္ ဒီလိုေလာဘမ်ဳိး မရွိဘူး။
ကိုယ္က စိတ္ဆိုးတယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားကို အာ႐ံုျပဳလိုက္၊ ဪ ဘုရားမွာ ဒီလို စိတ္ဆိုးတာ မရွိဘူး၊ ဘုရားရဲ႕ စိတ္ဓာတ္မွာ ဒီလို စိတ္ဆိုးတာ မရွိဘူး။
ကိုယ္က အမွန္မသိလို႔ ေတြေဝတယ္၊ လုပ္သင့္တာ မလုပ္သင့္တာ ခြဲေဝမသိဘူး၊ ဪ ျမတ္စြာဘုရားမွာ ဒီလို လုပ္သင့္တာ မလုပ္သင့္တာ ခြဲမသိတဲ့၊ ေတြေဝတဲ့ ေမာဟမ်ဳိး မရွိဘူး။
ကိုယ့္ရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရား အေျခအေန ကြာျခားပံု ဆင္ျခင္သံုးသပ္ၾကည့္လိုက္ရင္ အရဟံ ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳလို႔ရတယ္။ အလြန္ေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ အေနအထားတစ္ခု၊ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အရည္အေသြးတစ္ခု ေပၚလြင္လာမွာ ျဖစ္တယ္ေပါ့။

ထို႔အတူပဲ ဘုရားဟာ ကိေလသာေတြကို ဖယ္ရွားႏိုင္လို႔ ဘုရားျဖစ္ၿပီ ဆိုတဲ့အခါ ကိေလသာေတြကို ဖယ္ရွားလိုက္တာ ဘာေၾကာင့္ဖယ္ရွားႏိုင္တာလဲ၊ အမွန္တရားကို သိလို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ ေနာက္က သမၼာသမၺဳေဒၶါ- မွန္မွန္ကန္ကန္သိတာ၊ ဘယ္သူကေျပာလို႔ သိတာလဲဆိုေတာ့
သံ- ကိုယ္တိုင္၊
ဗုဒၶ- သိတယ္၊
သိသင့္သိထိုက္တဲ့ တရားေတြကို အမွန္အကန္ ကိုယ္တိုင္သိတယ္၊ ဆရာမရွိဘူး၊ ဘယ္သူကမွ နည္းျပတာ မဟုတ္ဘဲသိတယ္။ ဘုရားဆိုတဲ့ပုဂိၢဳလ္ဟာ သိစရာကိုလည္း အမွန္အကန္သိတယ္။
ဒါမွ ဘုရားလို႔ေခၚတာ။

ေနာက္တစ္ခုက ဝိဇၨာစရဏသမၸေႏၷာ၊
ဝိဇၨာ- ဆိုတာ အသိဉာဏ္၊
စရဏ- ဆိုတာ ကိုယ္က်င့္တရား။
ဉာဏ္လည္းရွိတယ္၊ ကိုယ္က်င့္တရားလည္းရွိတယ္၊ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ဝိဇၨာဉာဏ္ေတြရွိၿပီးေတာ့ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ျပည့္စံုတယ္။

အဲဒီလို ဝိဇၨာစရဏ နဲ႔ ျပည့္စံုလို႔ သုဂေတာ တဲ့၊
ေအာင္ျမင္ေပါက္ေရာက္ၿပီးသား ျဖစ္တယ္။ နိဗၺာန္ကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မ်က္ေမွာက္ျပဳၿပီးသား ျဖစ္တယ္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ မွန္ကန္တဲ့ စကားကိုသာ ေျပာတတ္တယ္၊ ဒီလိုအဓိပၸာယ္နဲ႔ သုဂေတာ လို႔ဆိုတာ။

ေနာက္တစ္ခုက ျမတ္စြာဘုရားဆိုတာ ေလာကဝိဒူ- ေလာကအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ျဖစ္တယ္၊

ေလာကအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ ေလာကသားေတြကို ဆံုးမတဲ့ေနရာမွာေတာ့ တုႏိုင္တဲ့ပုဂိၢဳလ္ မရွိဘူးတဲ့၊ အတုမဲ့ပုဂိၢဳလ္ ျဖစ္တယ္။
အႏုတၱေရာ ပုရိသဓမၼသာရထိ- အဲဒီလို ဆံုးမထိုက္တဲ့ပုဂိၢဳလ္ကို ဆံုးမတဲ့ေနရာမွာ အတုမရွိေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တယ္။

သတၳာ ေဒဝမႏုႆ ာနံ - လူေတြ နတ္ေတြရဲ႕ တကယ့္ကိုဆရာႀကီးျဖစ္တယ္လို႔ ဒီဂုဏ္ေတာ္ကို ေဟာတယ္။

ေနာက္တစ္ခါ ဗုေဒၶါ- ကိုယ္တိုင္သာ သိတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူမ်ားကိုလည္း သိေအာင္ေဟာေျပာေပးႏိုင္တယ္။

ဘဂဝါ- ဘုန္းကံအေနနဲ႔လည္း သာမန္ပုဂိၢဳလ္ မဟုတ္ဘူး၊ ပါရမီေတာ္ေတြကို ျဖည့္က်င့္ထားရွိသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ တကယ့္ကိုစြမ္းႏိုင္တဲ့ ဘုန္းကံေတြနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ပုဂိၢဳလ္လို႔။

ဪ- ဘုရားရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြ အခုလို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ၿပီးေတာ့ တစ္ခုစီျဖစ္ေစ၊ အားလံုး ၿခံဳငံု၍ျဖစ္ေစ၊ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္ေတြကို အခုလို အာ႐ံုျပဳၿပီးေနတယ္။

အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ(Ph. D)

စာအုပ္အမွတ္စဥ္(၁ဝ၉)

-----------------------------------------------------------------
(ဆက္လက္ ကူးယူ ပူေဇာ္ပါရေစ၊ post တိုင္းကို လြတ္လပ္စြာ share ႏိုင္ပါတယ္ရွင္၊ သက္ရွည္ က်န္းမာ စိတ္ခ်မ္းသာ၍ လိုရာဆႏၵ ျပည့္ၾကပါေစရွင္
Nyan Phyo Myint
သာဓုပါ. ႐ွယ္ပါရေစ
တရားေတာ္နာယူရျခင္းေႀကာင့္အားရွိပါတယ္ေစတနာရွင္DHHLေက်းဇူးပါ


ေသာတာပန္ပုဂိၢဳလ္မ်ား ေန႔စဥ္ဘဝမွာ ေနထိုင္ၾကပံု တရားေဒသနာေတာ္ ၅

ေသာတာပန္ပုဂိၢဳလ္ေတြဟာ အခုလို ဘုရား အာ႐ံုျပဳၿပီး ေနတဲ့အခါ ဘယ္လို အက်ဳိးေက်းဇူးေတြ ျဖစ္လာသလဲ။

ဘုရားဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳၿပီး ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
"န ရာဂပရိယု႒ိတံ စိတၱံ ေဟာတိ"
အဲဒီ အခ်ိန္ေလးမွာ တဏွာ ရာဂ ထၾကြေသာင္းက်န္း ျဖစ္ေပၚလာတာ မရွိဘူး။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ေလာဘမျဖစ္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတယ္။
ေလာဘဟာ Positive ရွိေနေပမယ့္လို႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ Active မျဖစ္ဘူး။ ေလာဘဆိုတာ အၿမဲျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ လိုခ်င္စရာအာ႐ံုနဲ႔ေတြ႕မွ ျဖစ္လာတာ။ အဲဒီမွာ ျမတ္စြာဘုရားကို အာ႐ံုျပဳေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ရာဂလႊမ္းမိုးတဲ့စိတ္၊ ရာဂလႊမ္းမိုးခံရတဲ့စိတ္မ်ဳိးဟာ ျဖစ္မလာဘူးတဲ့။ ေဒါသလႊမ္းမိုးခံရတဲ့စိတ္မ်ဳိးလည္း ျဖစ္မလာဘူး၊ ေမာဟလႊမ္းမိုးခံရတဲ့စိတ္မ်ဳိးဟာ ျဖစ္မလာဘူး။ အကုသုိလ္ဆိုတာ ရာဂ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟက အေျခခံၿပီးျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဒီသံုးမ်ဳိးကိုပဲေျပာတာ။
ဆိုလိုတာက မေကာင္းတဲ့စိတ္ယုတ္မာေတြ ဘုရားကို အာ႐ံုျပဳေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေတာ့မွမေပၚဘူးလို႔ေျပာတာ။ ရာဂ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ က်န္တဲ့အကုသုိလ္တရားေတြဟာ ကိုယ့္စိတ္ကိုလႊမ္းမိုးလာတာ မရွိဘူးတဲ့။ ဒီလိုဆိုလိုတယ္ေပါ့။

ျမတ္စြာဘုရားကို အာ႐ံုျပဳေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ကိေလသာစိတ္ေတြ၊ ကာမဂုဏ္အာ႐ံုစိတ္ေတြ၊ အကုသုိလ္စိတ္ေတြ၊ မေကာင္းတဲ့အေတြးေတြ ဘာတစ္ခုမွ ျဖစ္မလာေတာ့ဘူး။ ဒီလို မလာတာကိုက အင္မတန္မွ စိတ္ႏွလံုးေအးခ်မ္းဖို႔အတြက္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါ ကိုယ္တိုင္ဆင္ျခင္သံုးသပ္ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္တယ္။

ေကာင္းၿပီ၊ ဒီလို ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳေနတဲ့စိတ္ေလးဟာ တေျဖာင့္တည္း သြားေနတာ၊ ေလာလို ဟိုေတြးဒီေတြး လိုခ်င္မက္ေမာေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေဒါသလို ဟိုေတြးဒီေတြး မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေမာဟလို မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဘဲနဲ႔ မဟုတ္ဘူး၊ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ဘာမလုပ္ရဘူးလဲဆိုတာကို မသိတဲ့ ေတြေဝေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ဥဇုဂတစိေတၱာ တဲ့။ ဘုရားအာ႐ံုေပၚမွာ တေျဖာင့္တည္း တည္ၿငိမ္ေနတယ္။

ဘုရားအာ႐ံုျပဳေနတဲ့ အခ်ိန္ေလး အဲဒီလို အာ႐ံုေလးအေပၚမွာ တည္ၿငိမ္ေနတဲ့အခါမွာ အရဟံ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို အာ႐ံုျပဳလိုက္တယ္။ စကားလံုးေလးကိုလည္း သိတယ္၊ စကားလံုးေလးရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကိုလည္း သိတယ္၊ သိတယ္ဆိုတဲ့ ေက်နပ္စရာ၊ ႏွစ္သက္စရာ အသိဉာဏ္ေလးကို တိုးတက္ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ဓမၼနဲ႔ ပတ္သက္လာတဲ့ ဝမ္းေျမာက္မႈေတြျဖစ္လာတယ္၊ ဪ-ဒီလိုအဓိပၸာယ္ပါလား၊ ဘုရားဆိုတာ ဒီလိုပုဂိၢဳလ္ပါလားလို႔ အာ႐ံုျပဳရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းသာလာတယ္၊ ဝမ္းေျမာက္လာတယ္။ အဲဒါကို ပါေမာဇၨလို႔ ေခၚတယ္။

အဲဒီလို ဝမ္းေျမာက္လာတဲ့အခါ ဘာျဖစ္လဲ။
"ပမုဒိတႆ ပီတိ ဇာယတိ" ဝမ္းေျမာက္လာၿပီ ဆိုလို႔ရွိရင္ ၾကက္သီးေမြးညင္းထသလို ခႏၶာကိုယ္မွ သိမ့္သိမ့္နဲ႔ ပီတိေတြျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီလို ပီတိျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ
"ပီတိမနႆ ကာေယာ ပႆ မ႓တိ" ပီတိေတြျဖစ္လာတဲ့ စိတ္ရွိတဲ့ပုဂိၢဳလ္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းလာတယ္။ စိတ္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းသြားတယ္။ ေအးျမတဲ့ေရစင္ေတြ သြန္းေလာင္းလိုက္သလို စိတ္ထဲမွာ အပူေတြ ကင္းသြားတယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းသြားတယ္၊ ေအးျမသြားတယ္၊ ဒီလိုဆိုလိုတာေပါ့။
"ပႆ ဒၶကာေယာ သုခံ ေဝဒိယတိ"
အဲဒီလို ကိုယ္စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသြားၿပီ ဆိုတဲ့အခါမွာ ခႏၶာေရာ စိတ္ေရာဟာ ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းၿပီး ခ်မ္းသာလာတယ္။ ခ်မ္းသာလာတယ္ဆိုတာ ေႏြရာသီ အင္မတန္ပူတဲ့အခ်ိန္မွာ ေလေအးေအးကေလး ခံလိုက္ရလို႔ရွိရင္ ခ်မ္းသာသြားသလိုပဲ၊ အဲဒီလို ကိုယ္ေရာ စိတ္ေရာ ေအးျမခ်မ္းသာသြားတာ၊ အဲဒီခ်မ္းသာမႈကို ခံစားရတယ္။

အဲဒီလို ခ်မ္းသာမႈကို ခံစားရတဲ့အခါ
"သုခိေနာစိတၱံ သမာဓိယတိ" ကိုယ္ခ်မ္းသာမႈ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ရွိတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ရဲ႕စိတ္ဟာ တည္ၿငိမ္လာတယ္၊ စိတ္တည္ၿငိမ္တယ္ဆိုတာ စိတ္ေလလြင့္တာမရွိဘူး၊ စိတ္ေတြ စုစည္းလို႔မရဘူးဆိုတဲ့ ဥဒၶစၥေတြကင္းၿပီး စိတ္ကေလးဟာ ၿငိမ္ေနတယ္။
အဲဒါဟာ ဘုရားဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳၿပီးေတာ့ ေနျခင္းေၾကာင့္ ရရွိလာတဲ့ အက်ဳိးေက်းဇူးျဖစ္တယ္။ ေသာတာပန္ပုဂိၢဳလ္ရဲ႕ မြန္ျမတ္တဲ့ ေနနည္း ထိုင္နည္း ျဖစ္တယ္ေပါ့။

ပုထုဇဥ္ပုဂိၢဳလ္ေတြေကာ ဒီလိုမရဘူးလားဆိုေတာ့ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကို အာ႐ံုျပဳၿပီးေနမယ္ဆိုရင္ အခုလို ဘုရားအာ႐ံုထဲမွာ စိတ္ကေလးက ၿငိမ္ၿပီးေတာ့ သမာဓိရသြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဝမ္းသာမယ္၊ ဝမ္းသာရင္ ပီတိျဖစ္မယ္၊ ပီတိျဖစ္ရင္ ကိုယ္စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းရင္ ခ်မ္းသာမယ္၊ ခ်မ္းသာရင္ စိတ္တည္ၿငိမ္မႈျဖစ္တယ္၊ အဲဒီလို စိတ္ကေလး ၿငိမ္သြားတဲ့ ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦးဟာ ေသာတာပန္ပုဂိၢဳလ္။
အဲဒီလို စိတ္ၿငိမ္ေနတဲ့ အေနအထားတစ္ခုဟာ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲဆိုရင္ အမ်ားသတၱဝါေတြကိုၾကည့္လိုက္၊ လူေတြဟာ ေသာကေတြနဲ႔ ပူေလာင္ေနၾကတယ္။ သားေရး သမီးေရးကိစၥေတြနဲ႔ ပူေလာင္တယ္။ စီးပြားေရးကိစၥေတြနဲ႔ ပူေလာင္တယ္။ လူမႈေရးကိစၥေတြနဲ႔ ပူေလာင္တယ္။ အမ်ားကို ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ပူေနၾကတယ္။ အဲဒီ ပူေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုရားဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳၿပီးေနလိုက္လို႔ စိတ္တည္ၿငိမ္ေနၿပီဆိုရင္ ေအးျမသြားတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ အပူထဲမွာ ေအးေအာင္ေနတယ္" ဆိုတာ အဲဒါေျပာတာေနာ္။ အပူထဲမွာ အပူမမိေအာင္ ေအးျမတဲ့စိတ္ႏွလံုးနဲ႔ ေနႏိုင္တဲ့ အေနအထားပဲ။
ေသာတာပန္ပုဂိၢဳလ္ေတြဟာ အဲဒီလို ေနတယ္လို႔ ဆိုလိုတယ္။ အဲဒါကို ျမတ္စြာဘုရားက
"ဝိသမဂတာယ ပဇာယ သမပၸေတၱာ ဝိဟရတိ"
ဝိသမဂတာယ ပဇာယ ဆိုတာ ေအးခ်မ္းမႈကင္းေနတဲ့ သတၱဝါေတြ အမ်ားစုထဲမွာ သူဟာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနထိုင္တဲ့ အေနအထားကို ေရာက္သြားတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက
"သဗ်ာဗဇၥၽယ ပဇာယ အဗ်ာဗေဇၥၽာ ဝိဟရတိ"
ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သို႔မဟုတ္ စိတ္ဓာတ္ေတြ ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ မ်ားသတၱဝါေတြၾကားမွာ စိတ္ႏွလံုးေအးခ်မ္းစြာ ေနႏိုင္တယ္။

"ဓမၼေသာတံ သမာပေႏၷာ ဗုဒၶါႏုႆ တႎ ဘာေဝတိ"
ဗုဒၶါႏုႆ တိ ဆိုတဲ့ ဘုရားရဲ႕ဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳတယ္၊ အာ႐ံုျပဳေနတဲ့ စိတ္အလ်ဥ္ေၾကာထဲမွာပဲ သူဟာ ေမ်ာၿပီး ေအးခ်မ္းတဲ့အရသာကို ေတြ႕ရွိခံစားေနရတယ္။
ေသာတာပန္ပုဂိၢဳလ္ဆိုတာ ဘုရားဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳၿပီး ဒီအာ႐ံုေလးနဲ႔ပဲ ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြမျဖစ္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အေနအထားတစ္ခုကို ေနႏိုင္တယ္၊ ဒီလိုေနၾကတယ္လို႔ေျပာတယ္။

အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ(Ph. D)

စာအုပ္အမွတ္စဥ္(၁ဝ၉)

-----------------------------------------------------------------
(ဆက္လက္ ကူးယူ ပူေဇာ္ပါရေစ၊
Post တိုင္းကို လြတ္လပ္စြာ share ႏိုင္ပါတယ္ရွင္၊
သက္ရွည္ က်န္းမာ စိတ္ခ်မ္းသာ၍ လိုရာဆႏၵ ျပည့္ၾကပါေစရွင္)
credit to Hla Hla Win

ေသာတာပန္ပုဂိၢဳလ္မ်ား ေန႔စဥ္ဘဝမွာ ေနထိုင္ၾကပံု တရားေဒသနာေတာ္ (၆) - နိဂံုး
ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ အာရံုျပဳၿပီးေနတယ္။
အဲဒီအတိုင္းပဲ တရားဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳတဲ့အခါမွာလည္းပဲ တရားဓမၼနဲ႔ ပတ္သက္လာတဲ့ ဂုဏ္ရည္ေတြကို ႐ႈျမင္သံုးသပ္တယ္။

သြာကၡာေတာ- ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္ ေဟာထားတာ၊ မွန္ကန္တဲ့အတိုင္း ေဟာတယ္၊ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ဳိးနဲ႔ အံက်ကိုက္ညီေအာင္ ေဟာတယ္၊
လြဲမွားတာ မရွိ႐ံုတင္မကဘူး၊

သႏၵိ႒ိေကာ- ဒီတရားကို ကိုယ္တိုင္သိလို႔လည္းရတယ္။

အကာလိေကာ- ကိုယ္တိုင္သိတယ္ဆိုတာ အခ်ိန္ေစာင့္ ေနစရာ မလိုဘူး၊ အခုလုပ္ရင္ အခုသိတယ္။

ဧဟိပႆိ ေကာ- ကိုယ္သိသလို သူမ်ားေတြလည္းသိေအာင္ ဖိတ္ေခၚၿပီး ျပလို႔ရတယ္။

ဩပေနယ်ိေကာ- တရားဓမၼဟာ အခုႏွလံုးသြင္းရင္ အခုေအးခ်မ္းတာမို႔ လူတိုင္းလူတိုင္းရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ တရားမေရာက္ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ထားထိုက္တယ္။

ပစၥတၱံ ေဝဒိတေဗၺာ ဝိညဴဟိ- ပညာရွိပုဂိၢဳလ္ေတြဟာ အသီးသီး ခံစားသိရွိႏိုင္ၾကတယ္လို႔ ဆိုတယ္။

တရားဂုဏ္ေတြ ကိုယ္တိုင္သိရွိလာတဲ့အခါမွာ အင္မတန္မွ မွန္ကန္တာပဲလို႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္လာတယ္။ ေတြးလိုက္တိုင္း ဝမ္းေျမာက္တယ္၊
ဝမ္းေျမာက္ရင္ ဘာျဖစ္လဲ၊ ပီတိျဖစ္တယ္၊
ပီတိျဖစ္ရင္ ဘာျဖစ္လဲ၊ ပႆ ဒၶိ-ၿငိမ္းခ်မ္းမႈျဖစ္တယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းရင္ ဘာျဖစ္လဲ၊ သုခ-ခ်မ္းသာတယ္၊
ခ်မ္းသာလို႔ရွိရင္ စိတၱံ သမာဓိယတိ-စိတ္ကေလးဟာ တည္ၿငိမ္လာတယ္၊
အဲဒီအခ်ိန္ပိုင္းေလးဟာ ပူေလာင္ေနတဲ့ သတၱဝါေတြၾကားထဲမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနႏိုင္တဲ့ အေနအထားမ်ဳိး၊ ေဒါသနဲ႔ ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ သတၱဝါေတြၾကားထဲမွာ ကိုယ္က စိတ္ေဖာက္ျပန္မႈကင္းၿပီးေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနႏိုင္တယ္၊ ဒီလိုဆိုလိုတာေပါ့။
ေအး- ေသာတာပန္ပုဂိၢဳလ္ေတြဟာ ေန႔စဥ္ဘဝမွာ အခုလို တရားဓမၼ ႏွလံုးသြင္းၿပီးေတာ့ ေနထိုင္ၾကတာျဖစ္တယ္။

ထို႔အတူပဲ သံဃာဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳမလား၊ ျပဳတဲ့အခါမွာလည္းပဲ သံဃာဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳတယ္၊

အာ႐ံုျပဳလိုက္တဲ့အခါမွာ
သုပၸဋိပၸေႏၷာ၊ ဥဇုပၸဋိပၸေႏၷာ၊ ဉာယပၸဋိပၸေႏၷာ၊ သာမိစိပၸဋိပၸေႏၷာ မဂၢင္(၈)ပါး အက်င့္တရားကို က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ေနၾကပံု မွန္းေမွ်ာ္ၿပီးၾကည့္လိုက္၊

အရိယာသူေတာ္စင္ ျဖစ္သြားၿပီ ဆိုလို႔ရွိရင္
အာဟုေနေယ်ာ- အေဝးကယူလာတဲ့ ပစၥည္းေတြ လွဴထိုက္တယ္၊

ပါဟုေနေယ်ာ- ဧည့္သည္ေတြအတြက္ထားတဲ့ ပစၥည္းကို လွဴထိုက္တယ္၊

ဒကၡိေဏေယ်ာ- ရည္သန္ေတာင့္တၿပီးလွဴတဲ့ အလွဴကို လွဴထိုက္တယ္၊

အဥၥလီကရဏီေယာ- ဘာမွမလွဴေတာင္ လက္အုပ္ကေလး ခ်ီလိုက္တာနဲ႔ပဲ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာေတြ ရႏိုင္တယ္၊

အႏုတၱရံ ပုညေကၡတၱံ ေလာကႆ - ကုသုိလ္လုပ္ဖို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးလယ္ေျမျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ပဲ ဒီပုဂိၢဳလ္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ဟာ ဝမ္းေျမာက္မႈေတြ ျဖစ္လာတယ္၊ ဒီလိုေျပာတာ။

ထို႔အတူပဲ ကိုယ့္သီလေလးကို ကိုယ္ဆင္ျခင္တယ္၊
ေအး - "ငါ ဒီကေန႔ ပါဏာတိပါတမွ ေရွာင္ၾကဥ္တယ္၊ လံုးဝေရွာင္ၾကဥ္တယ္၊ အရိယာသူေတာ္စင္ေတြ ပါဏာတိပါတ မွ ရာသက္ပန္ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကသလို ငါလည္း ဒီေန႔ အရိယာသူေတာ္စင္ေတြလို က်င့္ရၿပီ" လို႔ သာမန္ပုထုဇဥ္ေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္သီလကို ကိုယ္ဆင္ျခင္ၾကတယ္၊

အဒိႏၷာဒါနာ- ဒီေန႔ သူမ်ားပစၥည္း မတရားယူတာမဟုတ္ဘူး၊

ကာေမသုမိစၦာစာရာ- ကာမဂုဏ္အာ႐ံုေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ျပစ္မွားတာမ်ဳိး မရွိဘူး၊

မုသာဝါဒ- လိမ္ေျပာတာမ်ဳိး ငါမရွိဘူး၊

သုရာေမရယ- မူးယစ္ေဆးဝါး အရက္ေသစာ ေသာက္စားတာ မရွိဘူးလို႔ ငါးပါးသီလ ငါ လံုၿခံဳေနတယ္လို႔ ကိုယ့္သီလကို အသက္ထက္ တန္ဖိုးထားၿပီး ငါေစာင့္ေရွာက္ရမယ္။

အင္မတန္မွ စင္ၾကယ္တဲ့သီလ ငါ့မွာရွိတယ္လို႔ ေဟာဒီလို ေတြးေတာလိုက္တာနဲ႔ ဝမ္းေျမာက္မႈဆိုတာ ျဖစ္လာတယ္။
ဝမ္းေျမာက္ရင္ ပီတိျဖစ္မယ္၊
ပီတိျဖစ္ရင္ ပႆ ဒၶိဆိုတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈျဖစ္လာမယ္၊
ၿငိမ္းခ်မ္းမႈျဖစ္ရင္ သုခဆိုတဲ့ ခ်မ္းသာမႈခံစားရမယ္၊
သုချဖစ္လာတာနဲ႔ စိတ္ေလးဟာ တည္ၿငိမ္လာတယ္လို႔ ဒီလိုဆိုလိုတာ။
ဒီလိုအက်ဳိးတရားေတြ လက္ေတြ႕ရရွိၾကတယ္။

ထို႔အတူ သီလ ဆင္ျခင္သလိုပဲ ကိုယ္လွဴတဲ့တန္းတဲ့ မိမိအိမ္မွာေနရင္းကေန ဒါကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုေကြ်းမယ္၊ ဘယ္သူ႔ကိုမေကြ်းဘူး၊ ဒါကေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ မေပးဘူးဆိုတဲ့ စိတ္မ်ဳိး မထားဘူး၊ အားလံုး ညီတူညီမွ် အိမ္မွာေနရင္းကစၿပီး ကိုယ့္အတြက္သာ မစဥ္းစားဘဲနဲ႔ အားလံုးအတြက္ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ မစၦရိယတရားကို ဖယ္ရွားၿပီးေတာ့ ျဖဴစင္တဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ေနႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ စာဂဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳလိုက္ရင္ ဝမ္းေျမာက္မႈ (ပါေမာဇၨ)ေတြ ျဖစ္လာမယ္။

ထို႔အတူပဲ ငါ့မွာ သဒၶါတရားရွိတယ္၊ သီလရွိတယ္၊ သုတရွိတယ္၊ စာဂရွိတယ္၊ ပညာရွိတယ္။ ေအး- ငါ့လို သဒၶါ၊ သီလ၊ သုတ၊ စာဂ၊ ပညာနဲ႔ ျပည့္စံုၾကလို႔ ေကာင္းကင္ဘံုက နတ္ေတြဟာ နတ္ျပည္ေရာက္ၾကတာ။ ဒီအရည္အခ်င္းေတြဟာ နတ္ျပည္ေလာက္ေတာ့ အသာေလးေရာက္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြပဲလို႔ နတ္ေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းေပၚမွာ အာ႐ံုျပဳၿပီး ဝမ္းသာၾကည္ႏူးမႈ (ပါေမာဇၨ) ျဖစ္လာလို႔ရွိရင္ ပီတိဆိုတာ ျဖစ္တယ္။

ခုနလို ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ စိတ္ကေလးတည္ၿငိမ္မႈ သမာဓိ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီ သမာဓိေလးနဲ႔ ေနလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အပူထဲမွာ ေအးခ်မ္းသြားတယ္။ ႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့ထဲမွာ ရွင္းေနတယ္၊ အဲဒီလို အ႐ႈပ္ထဲမွာ ရွင္းေအာင္ေနတယ္။ အပူထဲမွာ ေအးေအာင္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ ေနနည္းမ်ဳိးေတြနဲ႔ အရိယာသူေတာ္စင္ေတြဟာ ဒီလိုေနသြားၾကတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက မဟာနာမမင္းရဲ႕အေမးကို ေျဖဆိုခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေအး၊ ဒါေၾကာင့္ တရားခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္ ပရိသတ္အေပါင္းတို႔၊
"ေသာတာပန္ပုဂိၢဳလ္မ်ား ေန႔စဥ္ဘဝမွာ ေနထိုင္ၾကပံု" ဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားတဲ့အတိုင္း အရိယာသူေတာ္စင္ေတြ ဒီပံုဒီနည္းနဲ႔ ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ တို႔တေတြလည္း အရိယာမျဖစ္ေသးခင္ သူတို႔ကဲ့သို႔ ေနႏိုင္ထိုင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကရမွာ ျဖစ္တယ္။ အရိယာသူေတာ္စင္ျဖစ္ၿပီးလို႔ရွိရင္လည္း ဒီလို ေနနည္းမ်ဳိးေတြနဲ႔ တို႔ေတြေနၾကရမွာ ျဖစ္တယ္လို႔ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ သေဘာက်ၿပီးေတာ့ မွန္ကန္တဲ့ ေနနည္းနဲ႔ ဘဝမွာေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။

"ေမတၱာပို႔"
…………….....

သတၱဝါမ်ားစြာ ေဘးရန္ကြာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ

(သတၱဝါမ်ားစြာ ေဘးရန္ကြာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ)

ေမတၱာေရခ်မ္း သြန္းကာျဖန္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ

(ေမတၱာေရခ်မ္း သြန္းကာျဖန္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ)

သက္ရွည္က်န္းမာ စိတ္ခ်မ္းသာ လိုရာဆႏၵျပည့္ပါေစ

(သက္ရွည္က်န္းမာ စိတ္ခ်မ္းသာ လိုရာဆႏၵျပည့္ပါေစ)

ဖုလႅႏၲာ သုခပကၤဇာ၊ ေမတၱာပုဏၰိႏၵဳ သဂၤမာ။

မေနာသရသိ သေဗၺသံ၊ ပဝါယႏၲဳ သုဂႏၶကာ။

ေမတၱာပုဏၰိႏၵဳ သဂၤမာ - စုေပါင္းပို႔အပ္၊ ေမတၱာဓာတ္ဟူ၊ ေရာင္ျမဴပဝင္း၊ ေငြလမင္းႏွင့္၊ ေရာင္ခ်င္းယွက္႐ံု၊ ေပါင္းဆံုရျခင္းေၾကာင့္။

သေဗၺသံ - ၾကြင္းမဲ့ဥႆံု ၊ လံုးစံုမ်ားစြာ၊ သတၱဝါတို႔၏။

မေနာသရသိ - ျမင့္ျမတ္ျဖဴစင္၊ ေအးၾကည္လင္သည့္၊ ေရစင္ျပည့္တင္း၊ စိတ္ႏွလံုးတည္းဟူေသာ ေရအိုင္ႀကီးအတြင္း၌။

သုခပကၤဇာ - အစဥ္ထာဝရ၊ ေအးျမၾကည္သာ၊ သာယာပြင့္လန္း၊ ခ်မ္းသာသုခတည္းဟူေသာ ကုမုျဒာၾကာပန္းတို႔သည္။

ဖုလႅႏၲာ - ဝမ္းသာရႊင္ျမဴး၊ ဝတ္မႈံလူးလ်က္၊ ၾကည္ႏူးဖြယ္ႀကံဳ၊ ဖူးပြင့္ၾကကုန္သည္ျဖစ္၍။

သုဂႏၶကာ - ေလေအာက္ေလထက္၊ ေရာယွက္သင္းပ်ံ႕၊ ပီတိတည္းဟူေသာ ရနံ႔တို႔သည္။

ပဝါယႏၲဳ - ေကာင္းစြာမေသြ ႀကိဳင္လႈိင္၍ ေနၾကပါေစ ကုန္သတည္း။



အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ(Ph. D)
သာဓု…သာဓု…သာဓု ပါ ဘုရား။
စာအုပ္အမွတ္စဥ္(၁ဝ၉)

မူရင္းေရးသူ ဒကာမႀကီးေဒၚ Hla Hla Win အား ေက်းဇူးပါ